Οδός Εθνάρχου Ελευθερίου Βενιζέλου και οδός Αγίου -στη λαϊκή συνείδηση- Ειρηναίου Γαλανάκη, γωνία. Εκεί θα συνεχίσουµε να σε συναντούµε κάθε µέρα, όσο ζούµε, αναπνέουµε και σωφρονούµε, ΦΙΛΕ, ΦΙΛΕ ΖΩΗΣ, από τη 10εκαετία του 1960 στο Γυµνάσιο Βάµου.
Στη δική σου πλατεία. Στην πλατεία Νικολάου Εµµανουήλ Παπαδάκη – Παπαδή. Κάτω από τον ίσκιο ενός γέρου κυπάρισσου που οι ρίζες του πηγαίνουν βαθιά στο χώµα και η κορφή του τοξεύει τον ουρανό. Εκεί θ’ αναθυµούµαστε τα έργα και τις ηµέρες σου, τ’ αποτυπώµατα που άφησες στον Βάµο, στον Αποκόρωνα. στην Κρήτη, στην Ελλάδα µα και στους Έλληνες, εντός και εκτός της Χώρας. Εκεί θα µας θυµίζεις διαρκώς την έγνοια σου και το χρέος που έχουµε για τη συνέχεια, προπάντων του Ιδρύµατος ‘‘Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος’’…
Ο άνθρωπος είναι σπάνιο είδος στη φύση και στην Ιστορία, όταν είναι άνθρωπος… Και η φράση αυτή στον νου µου, αποχαιρετώντας σε, διορθώνω, χαιρετώντας σε, σήµερα. Πάνω και πρώτα απ’ όλα την ανθρωπιά που υπηρέτησες τόσο στην ιδιωτική, όσο και στη δηµόσια ζωή σου µε τις πράξεις σου θα θυµούµαστε, ΦΙΛΕ!
Και βέβαια ελαφρά παραλλαγµένους σε ενεστώτα χρόνο τους στίχους του ιδιαίτερα γνωστού ριζίτικου για τους βασιλικούς. Μυρίζουν οι βασιλικοί, µυρίζουν κι οι βαρσάµοι/ µα σα µυρίζει ο φίλος µας, βαρσάµια δε µυρίζουν…
Κουράγιο, Κατίνα, Μανόλη, Κώστα και Καστελλίνα, Μαρία και Ελένη… Καλό ταξίδι στο φως της αιωνιότητας, ΦΙΛΕ, όπου δίπλα στον Εθνάρχη και στον Παππού και στα άλλα συγγενικά σου πρόσωπα, σε υποδέχτηκε πρώτη η Μαρίνα σου…
Αιώνια η µνήµη σου, ΦΙΛΕ!
Χαιρετώ σε κι αγαπώ σε!
*Επικήδειος λόγος στο Ιερό Ναό της Αγίας Μαγδαληνής, (9.9. 2025)
