» Η πρόεδρος του Συλλόγου “Η προστασία των ζώων” µιλά για µια ιδιαίτερη φιλία
Όσο θα υπάρχουν στον κόσµο τα παιδιά και τα ζώα, θα υπάρχει ελπίδα. Εκεί γεννιέται µια σχέση ιδιαίτερη, µια σχέση άδολης αγάπης, φιλίας και µε πολλά οφέλη και για τους δυο!
Στο 3ο επεισόδιο του podcast “Γονείς… και τώρα;” στα “Χ.ν.” στρέφουµε το βλέµµα µας σε αυτόν τον υπέροχο δεσµό που δηµιουργείται ανάµεσα σε ένα παιδί και ένα – ή και παραπάνω – κατοικίδιο, µε την καλεσµένη µας Έφη Τσεκµέζογλου, πρόεδρο του φιλοζωικού συλλόγου “Η προστασία των ζώων”, να µας µιλά για τα θετικά µιας τέτοιας συνύπαρξης, για τις κατάλληλες συνθήκες υποδοχής ενός νέου µέλους, για κάποιους µύθους που δηµιουργούνται αλλά και για τα πολύτιµα εκπαιδευτικά προγράµµατα του συλλόγου στα σχολεία της πόλης µας.
Τι αποκοµίζει ένα παιδί από την σχέση του µε ένα ζώο συντροφιάς και γενικά από την επαφή του µε τα ζώα;
Καταρχάς, κι οι ειδικοί τονίζουν πως όταν ένα παιδί συµβιώνει από µικρή ηλικία µε κατοικίδιο, έχει επαφή µε τα ζώα αλλά και τη φύση γενικότερα, αποκοµίζει πολλά. Πρώτη φορά, συνειδητοποιεί τι σηµαίνει φροντίδα για κάποιον άλλον, γιατί µέχρι τότε φρόντιζαν εκείνο. Επίσης, αναπτύσσουν µια σχέση φιλίας, στοργής κι αγάπης, ειδικά τα παιδάκια που δεν έχουν αδέρφια, καθώς ένα κατοικίδιο µέσα στο σπίτι είναι µια 24ωρη φυσική παρουσία. Επιπλέον, καλλιεργείται η ενσυναίσθηση, µαθαίνουν ότι δεν πρόκειται για ένα παιχνίδι ή ένα άψυχο πλάσµα, αλλά έµψυχο ον που προκαλεί θετικά συναισθήµατα και το παιδί πιστεύω γίνεται πιο υπεύθυνο σιγά – σιγά και κοινωνικοποιείται πολύ πιο εύκολα.
Υπάρχει κατάλληλη ηλικία;
Κατάλληλη ηλικία δεν υπάρχει, είναι κατά πόσο το παιδί θα συνειδητοποιήσει ότι το ζώο δεν είναι ένα παιχνίδι που πρέπει να απαιτήσει να αποκτήσει και πως όταν το βαρεθεί θα το πετάξει. Πολλοί γονείς δυστυχώς υποκύπτουν στις επιθυµίες των παιδιών τους πολύ εύκολα και τους παίρνουν ένα ζωάκι επειδή ζήλεψαν π.χ. από τον συµµαθητή τους. Έτσι συχνά καταλαβαίνουν ότι το ζώο αφήνει τρίχες και τους δηµιουργεί έξτρα έγνοιες και τελικά παραµελείται… Εποµένως, πριν την υιοθεσία, είναι η συζήτηση µε όλη την οικογένεια για να παρθεί µια υπεύθυνη και συνειδητή απόφαση για το νέο µέλος.
Όταν έρχεται ένα νέο (ανθρώπινο) µέλος στο σπίτι, όπως ο ερχοµός ενός βρέφους, τι κάνουµε για µια πιο οµαλή γνωριµία και προσαρµογή;
Τα ζώα έχουν ρουτίνα και µαθαίνουν και λειτουργούν µε κανόνες. Όταν, λοιπόν, έρθει ένα νέο µέλος στην οικογένεια, δεν πρέπει να διαταραχθεί η ρουτίνα του ζώου. Να µη νιώσει παραµέληση, ζήλεια. Πρέπει να συνεχίσει τις βόλτες του, την καθηµερινότητά του κ.λπ.
Όσον αφορά στο βρέφος, παίρνουµε ένα φορεµένο ρούχο του µωρού από την κλινική ή το νοσοκοµείο και το πάµε στο ζωάκι µας για να έχει τη µυρωδιά του, να νιώσει οικεία κι όταν γνωριστούν µην αισθανθεί απειλή και κίνδυνο αλλά να νιώσει πως πρόκειται για έναν φίλο.
Στο σηµείο αυτό, να σχολιάσουµε λίγο τους “µύθους” που ακολουθούν την συνύπαρξη παιδιού και ζώου.
Ναι, η επίθεση ζώου σε παιδί για παράδειγµα: Όταν ένα ζώο επιτίθεται σε ένα παιδάκι φταίει η κακή κοινωνικοποίηση του ζώου, όχι το ζώο. Εκείνο µαθαίνει τους δικούς µας κανόνες. ∆εν πρέπει, επίσης, να θεωρούµε ότι το σκυλί ή η γάτα µας είναι άνθρωπος, καθώς πρόκειται για ζώο µε κάποια ένστικτα και θα πρέπει να είµαστε προετοιµασµένοι για τις όποιες ιδιαιτερότητες του ζώου. Πάντα µε επίβλεψη, γιατί όσο καλό κι εκπαιδευµένο είναι το σκυλάκι ή η γάτα µας για παράδειγµα, δεν µπορούµε να το αφήσουµε µε το δίχρονο παιδί µας, το οποίο ίσως του τραβήξει την ουρά για να παίξει. Ο µόνος τρόπος άµυνας είναι το δάγκωµα, η γρατζουνιά κλπ, οπότε δεν µπορεί να θεωρηθεί ασφαλές. Το τελευταίο πράγµα, βέβαια, που θα κάνει ένα ζώο που µεγαλώνει µε µια οικογένεια, είναι να επιτεθεί σε αυτήν. Αν γίνει αυτό, συνήθως, κάτι δεν κάνουµε καλά εµείς. Γενικά, είναι καλό να προσέχουµε για πιθανούς κινδύνους αλλά µην φτάνουµε στο άλλο άκρο της ενοχοποίησης των πάντων.
Έχουν πολύ ενδιαφέρον τα εκπαιδευτικά προγράµµατα που κάνετε σε σχολεία της πόλης. Τα παιδιά πώς αντιδρούν; Είναι τελικά οι καλύτεροι δάσκαλοι στη συµπεριφορά προς τα ζώα;
Πιστεύουµε πως το Α και το Ω είναι η εκπαίδευση, για αυτό και αφιερώνουµε πολύ χρόνο. Η πρώτη φορά που µπήκαµε σε σχολική τάξη ήταν το 2007 και µέχρι σήµερα έχουν γίνει αλµατώδη βήµατα. Εκτός από τα πιο ενηµερωµένα πλέον παιδιά και τους νέους γονείς που έχουν ενσυναίσθηση, κάνουν µεγάλο έργο κι οι εκπαιδευτικοί! Είναι πολύ συνεργάσιµοι, βοηθητικοί, κι έχουν κάνει ήδη έργο στα σχολεία τους, τόσο που πάµε σε παιδάκια Α’ δηµοτικού και γνωρίζουν ήδη τι σηµαίνει στείρωση, µικροτσίπ κ.λπ. Τα πιστοποιηµένα από το υπ. Παιδείας προγράµµατα που κάνουµε, είναι της Πανελλαδικής Φιλοζωικής και Περιβαλλοντικής Οµοσπονδίας και κάθε φορά τα παιδιά µας δίνουν νέες ιδέες. Μας έχουν προτείνει ακόµη και θεατρικό, το οποίο θα παρουσιάσουν οι µαθητές δηµοτικού. Κάθε χρόνο τα παιδιά κάνουν δράσεις κι είναι πολύ σηµαντικό να ξεκινάει όλο αυτό από πολύ νωρίς γιατί εθελοντές δεν υπάρχουν και το πρόβληµα είναι αντιστρόφως ανάλογο των ατόµων, προγραµµάτων κοκ. Μιλάµε για µια χώρα µε 4 εκατοµµύρια αδέσποτα, τα οποία φυσικά και δεν δύνανται να απορροφηθούν σε σπίτια. Εποµένως, στόχος µας να κλείσει η κάνουλα. Τι καλύτερο από το να ακούς τα παιδιά να σου λένε: Εµείς θα στειρώσουµε τη γάτα µας, τον σκύλο µας κ.λπ. Εκείνα µε τη σειρά τους, όταν µεγαλώσουν, δεν θα αφήσουν το κατοικίδιό τους να γεννήσει κουταβάκια που θα καταλήξουν σε κάδο. Υπάρχει µια ελπίδα κι αυτό το προσφέρει η ενηµέρωση! Τα παιδιά, να φανταστείτε, πηγαίνουν λένε τα κάλαντα και µας φέρνουν χρήµατα να µας ενισχύσουν, διοργανώνουν παζάρια και δράσεις που πλέον έχουν γίνει θεσµός.
Σε 5 λέξεις η σχέση παιδιού µε κατοικίδιο…
Ενσυναίσθηση, φιλία, υπευθυνότητα, φροντίδα και επικοινωνία.
