Τι ώρα θα έχουµε αύριο αγιασµό; Ερώτηση που έκρυβε αν µη τι άλλο παρά λαχτάρα, περιµένοντας να ανοίξουν τα σχολεία!
Εποχές, για κάποιους, όπως εµένα προσωπικά, που έρχονται στο νου, µε µια γλυκιά νοσταλγία. Σχολικά χρόνια ξενοιασιάς, φιλίας και βέβαια µάθησης µέσα σε µια σχολική τάξη µε τα ξύλινα πράσινα θρανία, τον πίνακα και τις κιµωλίες, τα βιβλία και τα τετράδια, κάποια µισά µε γραµµές και κενό στην πάνω µεριά, οι ζωγραφιές, η µουσική, η γυµναστική… Και τους δασκάλους µας, ίσως κάποιες φορές αυστηροί αλλά πάντα µε αγάπη προς τους µαθητές τους. Με τη βέργα… ως µέσο εκφοβισµού για µην κάνουµε φασαρία την ώρα του µαθήµατος, ή άντε και ένα απαλό τράβηγµα του αυτιού ως τιµωρία!
Η µπλε ποδιά, το κουδούνι για τα διαλείµµατα για µία ανάσα και ένα καβρουµά, οι εκδροµές (µονοήµερες ή ολιγόωρες βέβαια)… αλλά και οι εξετάσεις στην πέµπτη και την έκτη τάξη στο δηµοτικό, ο εκκλησιασµός κάθε Κυριακή. Μετά το Γυµνάσιο, το Λύκειο… Κάποια στιγµή, οι µπλε ποδιές καταργούνται όπως και ο διαχωρισµός των σχολείων σε Αρρένων και Θηλέων και τα µαθήµατα από έξι µέρες γίνονται πέντε. Αυτά… κάποτε!
Πόσα έχουν αλλάξει από τότε µέχρι σήµερα! Σχεδόν τα πάντα σε αυτό που λέµε λειτουργία σχολείου. Η γνώση όµως που µεταδίδουν οι εκπαιδευτικοί, η αγάπη στους µαθητές τους, οι εµπειρίες που αποκτά κάθε µαθητής και τα εφόδια που λαµβάνει για το µέλλον του, δεν πρόκεται να αλλάξουν ποτέ!
