Ο καρπός ως πράξη ελευθερίας

Η απουσία του µανάβη –όχι του εµποράκου, αλλά του ανθρώπου που κουβαλούσε στα χέρια του τον ιδρώτα της γης και τον φώναζε στους δρόµους σαν κήρυγµα- είναι µια πολιτική ήττα!
Γιατί ο µανάβης ήταν µνήµη, κοινότητα, φωνή. Ήταν αυτός που ήξερε ποιος θέλει τις ντοµάτες άγουρες, ποιος θέλει τα σύκα πολύ ώριµα, ποια είναι η ώρα της πατάτας, ποιο πεπόνι θα µυρίσει αύριο.
Ο καρπός έχει πια εκδιωχθεί από την ιστορία του.
∆εν έρχεται πια από το µποστάνι του κυρ Αντώνη, από το χωράφι της γιαγιάς µε το µαύρο τσεµπέρι στα µαλλιά. Έρχεται από το κέντρο διανοµής, το κοντέινερ, τον θερµοθάλαµο της παγκοσµιοποίησης…
Το ροδάκινο δεν µυρίζει, το ντοµατάκι δεν σαπίζει. Το πλαστικοποιηµένο κεράσι, το λαδωµένο µαρούλι, η γυαλιστερή πιπεριά είναι αντικείµενα παραγωγής, όχι καρποί της γης. ∆εν έβρεξε ποτέ γι’ αυτά τα φρούτα.
∆εν φύσηξε ποτέ. ∆εν τα άγγιξε το χέρι του ανθρώπου µε τρόµο και λαχτάρα για την πρώτη γεύση… Προορισµός τους τα σούπερ µάρκετ, που αποτελούν όχι µόνο τόπο αγοράς, αλλά και τόπο µυθοπλασίας!
Το ράφι δεν είναι αθώο. Είναι το εργαστήριο του κεφαλαίου… Καταναλώνεις χωρίς να ξέρεις τι, τρως χωρίς να θυµάσαι από πού, χορταίνεις χωρίς να πεινάς.
Και όλο αυτό που ζούµε δεν είναι απλώς κρίση αγροτικής πολιτικής, είναι ανθρωπολογική καταστροφή! Μια κοινωνία που δεν έχει πια τον δικό της µανάβη, δεν έχει τον δικό της ρυθµό, τον δικό της xρόνο.
∆εν έχει πια εποχές, δεν έχει καλοκαίρι, δεν έχει φθινόπωρο. Ζει σε µια διαρκή θερµοκρασία θαλάµου και πεθαίνει µε την ψευδαίσθηση του κορεσµού.
Και η πολιτική αυτή της απόσπασης της ύλης από το νόηµά της, δεν είναι ουδέτερη. Είναι σχέδιο!
Είναι η εξαφάνιση του ανθρώπου από τον αλγόριθµο και τα logistics. Είναι το νεκρόµετρο της δηµοκρατίας…
Αποµένει να θυµηθούµε τον καρπό ως πράξη ελευθερίας. Ως το τελευταίο σηµείο αντίστασης ενός κόσµου που κάποτε είχε χώµα. Και µυρωδιά. Και γεύση. Και χειµώνα…
*O Ευτύχης Πρωτοπαπαδάκης είναι γεωπόνος