Η νύχτα των 90s

Tι έχει μείνει από τη δεκαετία του ’90 στον χώρο της νύχτας στα Χανιά; Τα πρώτα πολύ μεγάλα club που διαδέχθηκαν τις disco, τα καλοφτιαγμένα μπαρ, η διάθεση του κόσμου τότε να χορέψει, να διασκεδάσει, η “εισβολή” της ελληνικής μουσικής στις πίστες; Αυτά και ακόμα περισσότερα κουβεντιάζουμε με… νοσταλγική -είναι αλήθεια- διάθεση με επαγγελματίες και μουσικούς παραγωγούς της εποχής. Γιατί κάθε δεκαετία έχει τους δικούς της κανόνες, τη δική της μουσική, τα δικά της στέκια.

ΠΕΤΡΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΑΚΗΣ: «Η “Αναγέννηση”  ήταν μια τρέλα»

Ενα από τα μεγαλύτερα και πιο πολυσύχναστα club των 90s ήταν η “Αναγέννηση” στον χώρο της Βορειοδυτικής τάφρου (σήμερα Senso). Δημιουργός του ο Πέτρος Αναστασάκης, θυμάται πολύ έντονα την εποχή και την προσπάθεια να ξεκινήσει ένα νέο μαγαζί.
«Ερχόμενος από Σαντορίνη -όπου είχα εκεί ένα μαγαζί μεταξύ 89-91- στα Χανιά, σκέφθηκα να κάνω κάτι. Σε μια βόλτα στα στενά της πόλης και περνώντας από το συγκεκριμένο σημείο, μου… ήλθε η αναλαμπή πώς μια διαλυμένη αποθήκη, που ήταν σε αθλία κατάσταση, θα μπορούσε να γίνει το νούμερο 1 club της πόλης» θυμάται. Με μια ομάδα φίλων του ξεκίνησε να ανακατασκευάζει πλήρως την παλιά αποθήκη. «Ο χώρος ήταν σε πολύ κακή κατάσταση, γεμάτος ποντίκια, ζωντανά-νεκρά! Με πολλή προσωπική δουλειά, με μεγάλη προσπάθεια καταφέραμε να τον σουλουπώσουμε. Στη συνέχεια ήλθε η διακόσμηση. Πολύ καλοί φίλοι, η Νίνα Λακιωτάκη και ο Ντάνι Τρωιάνος αφού κάναμε μια συζήτηση μου έδειξαν τα σχέδιά τους για τη διακόσμηση. Και τα σχέδια έγιναν πράξη. Εφτιαξαν ένα πρωτοποριακό χώρο για την εποχή γιατί η “Αναγέννηση” θεωρώ ότι ανέτρεψε τα δεδομένα σε ό,τι αφορά την ιδέα του κάνω clubing. Προχωρημένο design, απίστευτος ήχος, κλιματισμός, εξαερισμός. Oλα πολύ μπροστά για την εποχή τους. Πιστεύω ότι άλλαξε τα δεδομένα προς το καλύτερο από τότε και μετά. Oλα τα μαγαζιά από τότε και μετά είχαν ως πρότυπο την “Αναγέννηση”» αναφέρει.
Στόχος του Πέτρου ήταν το μαγαζί να παίζει ξένη χορευτική μουσική, ωστόσο σε μια εποχή που η ελληνική ποπ και η ελαφρολαϊκή άρχισαν να μπαίνουν στα club, η “Αναγέννηση” δεν θα μπορούσε να μείνει απ’ έξω. «Τότε έμπαινε το “Mercedes” club στην Αθήνα με ελληνικά και επειδή υπήρχε και ένα club η “Πόρτα” στα Χανιά με ελληνικά έπρεπε κάποια στιγμή να βάλουμε και εμείς. Δεν ήμουν υπέρ αυτή της λογικής, η γραμμή μου ήταν το ξένο πρόγραμμα αλλά επειδή δυστυχώς είμαστε της μόδας και η μόδα τότε ήταν τα ελληνικά, έπρεπε να βάλουμε και από αυτά. Προσπαθήσαμε όσο το δυνατόν να εξυπηρετήσουμε τον κόσμο μας μουσικά χωρίς να γίνουμε σκυλάδικο», λέει ο Πέτρος.

HAPPENINGS
Σε πολύ κόσμο έχουν μείνει στη μνήμη τα ιδιαίτερα happenings της “Αναγέννησης” και οι διαφορετικές βραδιές που οργάνωνε τα χρόνια της λειτουργίας της. «Αυτή η λογική μας είχε περάσει στον κόσμο ότι θα έχει όλα τα καλά. Και τα κεράσματα, τις περιποιήσεις τους, τα happening μας ήταν απίστευτα. Ο  Τάκης Ζερβουδάκης που είχε αναλάβει αυτόν τον τομέα έκανε απίστευτη δουλειά με guest, τραγουδιστές, strip show… Γινόταν ο χαμός! Ολη η επώνυμη Αθήνα ήταν εδώ το καλοκαίρι και όχι μόνο. Και το καλοκαίρι του ’94 φτιάξαμε και το αδελφάκι της το “Αναγέννηση beach club”» θυμάται ο Πέτρος.
Η “Αναγέννηση” ήταν γνωστή και για τη “σκληρή” της πόρτα. Κάτι για το οποίο πάντως ο Πέτρος δεν συμφωνεί. «Δεν ήταν θέμα σκληρότητας. Θέλω να σέβομαι τον πελάτη, να είμαι σωστός επαγγελματίας αλλά και θέλω να με σέβεται και ο πελάτης. Υπήρχε θέμα τότε με το ωράριο του Παπαθεμελή. Δίναμε πολλά στον πελάτη αλλά δεν μπορούσαμε να βάλουμε κόσμο στην “Αναγέννηση” που ερχόταν στις 3 και να πρέπει να κλείσω στις 3.15 λόγω ωραρίου. Κινδυνεύαμε με αυτόφωρο, με μηνύσεις. Καταλαβαίνω τον πελάτη, ας μην έλθει από τις 12, αλλά μην έλθεις και στις 3 και να έχεις απαίτηση να σε σερβίρω, όταν σε 15 λεπτά πρέπει να κλείσω. Συγγνώμη αλλά θα φας πόρτα! Αυτή ήταν η λογική μας γιατί δεν γίνονταν και αλλιώς».

ΕΥΤΡΑΠΕΛΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ
Την εποχή εκείνη η νύχτα άφηνε αρκετά χρήματα για τους επιχειρηματίες, αλλά και ο κόσμος ήταν πιο άνετος στο να ξοδέψει για να διασκεδάσει.
«Ο κόσμος έβγαινε, δεν υπήρχαν εφορίες, ό,τι έβγαζες το έπαιρνες, το έτρωγες. Ο κόσμος έδινε χρήματα. Αν υπήρχε κέφι και αν χόρευαν; Αυτοί που χόρευαν τότε, χορεύουν και τώρα. Αυτοί που δεν χόρευαν, δεν χορεύουν. Υπάρχουν εκείνοι που βγαίνουν για να διασκεδάσουν και να χορέψουν και οι άλλοι που πάνε στα μαγαζιά για να κόψουν κίνηση, να δουν τους υπόλοιπους. Ετσι ήταν τότε, έτσι είναι και σήμερα» εξηγεί ο συνομιλητής μας, που έχει να πει πολλά για όσα “τρελά” συνέβαιναν τότε στη νύχτα.
«Τι να πω και τι να μην πω; Είχα μια Ducati μηχανή και έμπαινα μέσα στο μαγαζί και έκανα σβούρες στην πίστα και ακολουθούσαν και άλλες μηχανές. Είχα ένα λάστιχο 30 μέτρα για να καταβρέχω την αυλή και το έπαιρνα μέσα και τους έκανα όλους μουσκίδι! Αν αρχίσω να λέω όσα τρελά γίνονταν, δεν θα τελειώσω ποτέ!
Αν υπάρχει κάτι που να θέλω να ξεχάσω από την εποχή εκείνη; Δεν νομίζω; Ισως ότι ορισμένοι από τους ανθρώπους που βρέθηκα μαζί τους καταχράστηκαν τη φιλία και την εμπιστοσύνη μου και φέρθηκαν και σε εμένα και στο μαγαζί πολύ λάθος.
Από την “Αναγέννηση” έφυγα το 1998. Για μένα το μαγαζί είχε κάνει τον κύκλο του και έπρεπε να φύγω όσο ήμουν δυνατός, όσο δεν είχα υποχρεώσεις, δεν χρωστούσα. Ηδη είχα κάτι στο μυαλό μου και τότε ξεκινούσε η κατηγορία του καφέ-μπαρ- restaurant. Ημουν ο πρώτος που έφτιαξα ένα τέτοιο μαγαζί στη Χατζ. Γιάνναρη. Τι μένει από την εποχή εκείνη; Μόνο όμορφα συναισθήματα για όλα όσα έζησα και έκανα» καταλήγει ο Πέτρος.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΝΑΤΑΚΗΣ: «Street… το λατρεμένο»

Πόσοι δεν χόρεψαν στην πίστα-δρόμο, ποιος δεν ανέβηκε στο θρυλικό “πατάρι”, ποιος δεν “ταξίδεψε” με τις μουσικές του; Συνώνυμο της νύκτας για χρόνια πολλά το “Street” αποτέλεσε το σήμα κατατεθέν των Χανίων στη διασκέδαση. Για τον δημιουργό και ιδιοκτήτη του από το 1986 μέχρι το 2000 Γιώργο Κανατάκη το “Street” θα είναι πάντα «το club της καρδιάς μου. Μαγαζιά έφτιαξα πάρα πολλά αλλά το “Street” πάντα θα διαφέρει».
Ρωτάμε τον Γιώργο για το πώς γεννήθηκε η ιδέα του. «Το  “Street”, προέκυψε το 1986. Με ένα φίλο Ολλανδό, τον Τόνι Ντέκερ είπαμε να πάρουμε ένα μαγαζί στη δυτική πλευρά του λιμανιού. Είπαμε την ιδέα μας στον συγχωρεμένο τον διακοσμητή, τον Μπάμπη Γονίδη και ότι θέλαμε να φτιάξουμε ένα “ορθάδικο”. Χωρίς καναπέδες και τέτοια που υπήρχαν μέχρι τότε. Λέω συγκεκριμένα στον Μπάμπη «ένα μαγαζί όπως στην Ολλανδία, που  τα μαγαζιά τα ορθάδικα είναι στον δρόμο. Τότε μου λέει «γιατί να μην βάλουμε τον δρόμο μέσα στο μαγαζί;». Μας σχεδίασε την ιδέα του σε ένα κομμάτι χαρτί και είπαμε αυτό θέλουμε!» θυμάται.
Το σιδερένιο-μολυβένιο μπαρ, τα ταμπλό για τις αφίσες, το οδόστρωμα με τις διαγραμμίσεις του, τα φώτα, όλα παρέπεμπαν σε δρόμο. Είχε μάλιστα ακόμα και καλώδια του ΟΤΕ και οι μαρμάρινες υποδοχές που έμπαιναν πάνω στους στύλους. «Αυτά επειδή δεν μας τα έδινε ο ΟΤΕ, είχαμε πηδήσει μέσα σε μια μάντρα και τα είχαμε κλέψει! Στη λεωφόρο Σούδας είχε γίνει αυτό! Πιστεύω ότι πρέπει να έχει παραγραφεί» λέει ο Γιώργος.
Η ανακατασκευή του χώρου έγινε νύκτα και με τις πόρτες κλειστές. «Μόνοι μας το φτιάξαμε, νύχτα γιατί ήταν η αρχαιολογία. Μετά που το τελειώσαμε και το είδαν, τους άρεσε, μας έκαναν μια μήνυση βέβαια, αλλά στο δικαστήριο αθωωθήκαμε. Στερεοφωνικό έφερα αυτό που είχα στο σπίτι μου και ξεκινάμε τον Μάιο του 1987, 29 Μαΐου αξέχαστα! Το πρώτο καλοκαίρι γίνεται χαμός. Παίζαμε πολύ προχωρημένες μουσικές με τον Αντρέα Καραμανλή τότε. Το “Street” έγινε στέκι για τους Αθηναίους και από το πρώτο καλοκαίρι το ξεχρεώσαμε και βγάλαμε και χρήματα!».

ΚΥΜΑ ΣΤΟ ΜΑΓΑΖΙ
Παρά του ότι ο χώρος του λιμανιού ήταν τότε πιο έκθετος στα καιρικά φαινόμενα και τον χειμώνα ελάχιστα μαγαζιά συνέχιζαν να λειτουργούν στην παραλιακή ζώνη το “Street” δεν σταμάτησε σχεδόν ποτέ. «Το μαγαζί είχε κάνει το “μπαμ”. Οταν λέμε “μπαμ” μιλάμε για γεμάτο πάνω-κάτω και ο κόσμος έξω να περιμένει σε ουρές. Χειμώνα 88-89 επικρατεί ο χαμός. Με 9 Μποφώρ έδενα σκοινί στα κολονάκια από το “Street” μέχρι το “Μελτέμι” για να κρατιέται ο κόσμος να περνάει, να μην τον παίρνει η θάλασσα! Απίστευτα σκηνικά. Να έρχεται το κύμα, να πέφτει πάνω στην πόρτα, να μπαίνει το νερό μέσα στο μαγαζί, να φωνάζουν όλοι “Κύμα!” να τρέχουν στη σκάλα και το νερό να μπαίνει μέσα στο μαγαζί! Να τραβιέται το νερό, να γυρίζει ο κόσμος και να συνεχίζει το πάρτι! Εκείνη τη χρονιά τα παιδιά που έφτιαχναν τα μπλόκια έξω από το λιμάνι ήταν πελάτες. Ετσι μας άφησαν όλο το χειμώνα μπλόκια μπροστά στο μαγαζί για να μην μπαίνει το κύμα μέσα στο μαγαζί! Παίζαμε μουσικές ψαγμένες. Είχαμε ως βάση το ροκ αλλά κάναμε και “ενεσούλες” με άλλες μουσικές, μαύρες, techno, hip hop, pop. Είχαμε τύμπανα στο μαγαζί, είχαμε τρομπέτες γινόταν χαμός».

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΟΥΛΕΨΑΝ
Ζητάμε από τον συνομιλητή μας να θυμηθεί όσους πέρασαν από την μπάρα και τα decks του “Street”. «Τι να πρωτοθυμηθώ, από Dj o Ντάνι, o Στάθης Ιωάννου, o Αντρέας Ορφανουδάκης. Τόσα παιδιά δούψεψαν, είχαμε πάντα καλή ομάδα. Ο Μανώλης ο Χαλέβελας, η Λίτσα Δαράκη, η Ζέφη Δουβίτσα, η Νίκη Ψυχαράκη, ο Γιάννης Κελαϊδής, ο Δημήτρης Μουζουράκης πάρα πολλά παιδιά που εξελίχθηκαν, μετά έκαναν δικά τους μαγαζιά.  Αλλά όλη τη δεκαετία του ’90 το “Street” δεν έπεσε ποτέ. Μέχρι το 2000 που το έδωσα, δεν είχε καμία κάμψη. Είχε το δικό του στυλ, τη δικιά του κουλτούρα!».

ARMY OF LOVERS
Τα γεγονότα που έζησε στο “Street” είναι δύσκολο να περιγραφούν. Χαρακτηριστικά θυμάται τη συνάντηση με το πολύ γνωστό στα 90s pop σουηδικό συγκρότημα των Αrmy of Lovers. «Μπαίνει μια τύπισσα στο μαγαζί με μαλί Κλεοπάτρας (Camilla Henemark) και δύο τύποι. Τους βλέπει ο Dj μου λέει “ρε συ οι  Army of Lovers”. «Εχεις τρελαθεί!» του λέω και μου δείχνει το εξώφυλλο του δίσκου τους. Αυτοί ήταν, πάω τους μιλάω, πιάνουμε φιλία, τους πήγαμε Λαφονήσι, Σαμαριά, Φαλάσαρνα, γυρίσαμε όλα τα Χανιά, μου έστελναν μετά για χρόνια δίσκους, cd φωτογραφίες, ήταν οι καλύτερες διακοπές που είχαν κάνει ποτέ».

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ
Τόσα χρόνια μετά το “τέλος του “Street”, οι αναμνήσεις είναι πάντα ζωντανές. «Ξέρεις πόσα ζευγάρια γνωρίσθηκαν στο “Street” και μετά παντρεύτηκαν; Και εγώ τους πάντρεψα στο Villa. Πόσα παιδιά ήλθαν να δουλέψουν στα μαγαζιά που έχω τώρα και μου είπαν ότι οι γονείς τους γνωρίσθηκαν στο “Street”; Σήμερα έρχονται κάποιοι αντιπρόσωποι και μου λένε: «Ημουν φαντάρος στα Χανιά και πήγαινα σε ένα μαγαζί το “Street”…» τους λέω ότι ήταν δικό μου και τρελαίνονται! Από επώνυμους τι να σου πω; Δεν υπήρχε περίπτωση να έλθει τηλεοπτικός αστέρας, τραγουδιστής και να μην περάσει από το “Street”. Εκπομπές είχαν γίνει μέσα στο “Street”. Οσο για τα δημοσιεύματα σε περιοδικά και στον Τύπο της εποχής, δεν προλάβαινα να τα παίρνω. Δημοσιεύματα παντού, δισέλιδα, έγχρωμα σε Αθήνα και εξωτερικό. Αν έβγαλα λεφτά; Πάρα πολλά. Ομως έδωσα και πολλά. Οι καλύτεροι Djs, το πιο δυνατό προσωπικό μόνο στο “Street” θα το έβρισκες. Φαντάσου ότι για δίσκους έδινα το μήνα πάνω από 300.000 δρχ. Κάθε μήνα! Εχω πάνω από 20.000 βινύλια».

Η ΠΟΡΤΑ ΤΟΥ “STREET”
Χαρακτηριστικό του “Street” και η πόρτα του, το face control της εποχής. «Ηταν αυστηρή η πόρτα με την έννοια ότι θέλαμε   να μπαίνει κόσμος που να ταιριάζει με το στυλ του μαγαζιού. Δεν λέγαμε ότι πρέπει να συνοδεύεσαι κατ’ ανάγκη. Και γυναίκες είχαν φάει πόρτα. Απλά όταν δεν “κολλάς” με το μαγαζί, απλά δεν κολλάς, δεν μας ενδιέφερε αν ήταν αγόρια ή κορίτσια.  Υπήρχε η πολυτέλεια της επιλογής τότε, γιατί ο κόσμος έβγαινε πολύ» λέει ο Γιώργος, που θυμάται ένα χαρακτηριστικό συμβάν της εποχής. «Ηταν μια γνωστή δικηγόρος της Αθήνας που επειδή περίμενε λίγο παραπάνω στην ουρά, με το που μπαίνει έρχεται και μου λέει: «Ηλθα για να πιω μια πορτοκαλάδα γιατί ακούγεται ότι τα ποτά σου είναι όλα μπόμπες. Αλλά και η πορτοκαλάδα που ήπια είναι μπόμπα και αυτή!». Λέω στον πορτιέρη “βγάλ’ τη έξω και μην την ξαναβάλεις μέσα”. Οντως εκείνη την εποχή κυκλοφορούσαν πολλές “μπόμπες” αλλά εγώ είχα καθαρά ποτά.
Δεν γίνεται όταν έχεις επαναλαμβανόμενους πελάτες σε ποσοστό 70% να τους βάλεις “μπόμπα”. Δεν θα ξαναέρχονταν! Η συγκεκριμένη δικηγόρος μου ζήτησε συγγνώμη στη συνέχεια και το θέμα έληξε. Για το αν γίνονταν φασαρίες; Εξω στο λιμάνι πάρα πολλές και συχνά! Μέσα στο μαγαζί σπάνια, ψιλοπράγματα, είχα πολύ δυνατή ομάδα σε αυτό το θέμα και δεν άφηνα κάποιον να νιώσει ότι το μαγαζί είναι δικό του και μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει! Εχω πετάξει φίλο, συμμαθητή μου επειδή έσπασε ένα μπουκάλι. Ακόμα και τώρα που με βλέπει, δεν μου μιλάει! Επίσης μια φορά με Αμερικάνους πεζοναύτες από πλοίο, είχαν μπει νωρίς στο μαγαζί πριν έλθω, είχαν ανέβει στον όροφο, είχαν πιει πολύ και άρχισαν να ξεβρακώνονται. Αντε να τους κατεβάσεις τώρα, έτσι όπως ήταν μεθυσμένοι!  Πήραμε την αστυνομία και αυτοί έφεραν την αμερικάνικη στρατονομία που τους μάζεψε».

ΤΑ ΠΟΤΑ  
Την εποχή εκείνη -αρχές 90- στα μαγαζιά έφευγε πολύ η μπύρα και το ουίσκι. «Τα κλασικά ουίσκι jameson, jack daniels. Η βότκα μπήκε δυνατά μετά το 93-94, μετά έφαγε μια κάμψη όταν προκλήθηκαν μεγάλα οικονομικά προβλήματα στη Ρωσία. Οι γυναίκες έπιναν πολύ γλυκά ποτά όπως τα B-52 -έχουν κάψει χέρια οι μπάρμαν για να τα φτιάξουν- Baileys, batida de coco. Τα cocktail μπήκαν δυναμικά μετά το 2000».
Πλέον έχουν περάσει πολλά χρόνια, ωστόσο οι αναμνήσεις παραμένουν.
«Περνάς καθόλου από την περιοχή ή στεναχωριέσαι και το αποφεύγεις;» είναι το ερώτημά μας στον Γιώργο Κανατάκη. «Περνάω, πώς δεν περνάω. Πήγα και το καλοκαίρι να φάω γιατί έχει γίνει εστιατόριο. Μπήκα μέσα, ανατρίχιασα! Βλέπεις τη σκάλα, τους τοίχους με την πέτρα. Συγκινήθηκα, ωραία συναισθήματα. Ομως έκλεισα τον κύκλο, γράψαμε μια ιστορία με το “Street”. Η αλήθεια είναι πως αν ξανακάνω μαγαζί μόνος μου στο λιμάνι, θα το κάνω έτσι όπως το “Street”… Πότε και αν θα γίνει αυτό; Ποτέ δεν ξέρεις…» είναι τα λόγια του.

ΣΤΕΛΙΟΣ ΠΑΠΑΤΖΑΝΑΚΗΣ-DJ
Τα ελληνικά μπαίνουν
στα Club
Οταν μιλάμε για δεκαετία του 90, clubs, στέκια και μουσικές, ένα από τα ονόματα που αμέσως σου έρχεται στο νου είναι αυτό του Στέλιου Παπατζανάκη. Σήμα κατατεθέν της εποχής μέσα από τις συχνότητες του Χανιά 100 στην αρχή, μετά του ΜΑΧ fm αλλά και σε όλα σχεδόν τα γνωστά club της εποχής, o Στέλιος ήταν ο πρώτος dj που έφερε την ελληνική μουσική στα χορευτικά club.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ…

Ξεκίνησα  να παίζω σε club στις αρχές της δεκαετίας του 90 στο τότε “Peris five” στον Πλατανιά. Μέχρι τότε σε club, disco παίζονταν αποκλειστικά ξένη μουσική. Τότε έπαιξα για πρώτη φορά ελληνική μουσική σε club. Μου το είχε προτείνει ο Μανώλης Κωνσταντινίδης. Αν και έπαιζα στο ραδιόφωνο τότε μόνο ελληνικά, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι θα μπορεί να βγει πρόγραμμα σε ένα club μόνο με ελληνική μουσική. Το 1991 όταν λέμε ελληνική μουσική μιλάμε για Χαριτοδιπλωμένο, Μπίγαλη, Αλέξια, Καρβέλα και στα πιο λαϊκά Γονίδη, Καρρά, ο Χριστοδουλόπουλος σε κάποια πιο ποπ ντουέτα με την Κωνσταντίνα. Ενώ στην αρχή φοβήθηκα, μετά έστρωσε η δουλειά, έπαιζα και μουσική από τα 60s (Olympians). Hταν ένα απίστευτο καλοκαίρι εκείνο.

ΜΑΓΑΖΙΑ…

Στην κατηγορία ελληνάδικου ήταν και το “Profil” στο Καλαμάκι και το “Differend” στην Ακρωτηρίου το πιο οργανωμένο στην κατηγορία του. Βέβαια τα μαγαζιά θρύλος εκείνη την εποχή ήταν το “Κανάλι” υπαριθμόν 1 μαγαζί σε όλη τη χώρα, το “Street”, η “Αριάδνη”, η “Εstelle” που μετά έγινε “Αγορά”. Eπίσης θυμάμαι μετά και την “Αναγέννηση”.  Αλλά και μια ντίσκο, την “Αtmosfere” στην Αγ. Μαρίνα που τότε έπαιζε τραγούδια και ταυτόχρονα σε οθόνη έδειχνε και το video clip τους! Πολύ πρωτοποριακό για την εποχή!  Υπήρχε και το “Βαρελάδικο” στην Αγιά όπου σε μια συναυλία της Αρβανίτη με τον Ρακιντζή μάζεψε 6.000-7.000 κόσμο. Απίστευτα νούμερα!

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ…

Αν στο ξένο πρόγραμμα ζητάνε από τον dj 10 τραγούδια τη βραδιά, στο ελληνικό ζητάνε… 100. Είναι πιο άμεση η ελληνική μουσική, ο κόσμος νιώθει πιο άνετα να στα ζητήσει. Προσπαθούσα πάντα να τα εντάσσω στο πρόγραμμα για να περνάει και ο κόσμος καλά, χωρίς παράλληλα να ξεφεύγουμε και να παίζουμε άσχετα πράγματα. Υπήρχε συμμετοχή του κοινού και αυτό είναι πάντα καλό, μερικές φορές βέβαια γίνονταν και ενοχλητικοί. Η “κακιά” λέξη για μας ήταν να σου πει κάποιος «θέλω το Χ τραγούδι, ΤΩΡΑ!». Εσύ μπορεί να έπαιζες Μπίγαλη και να σου ζητούσε… ζεϊμπέκικο ή και το αντίθετο. Πώς θα τα κολλούσες αυτά; Γενικά προσπαθούσα πάντα να αναπτύσσω μια σχέση επικοινωνίας με τον κόσμο, να προσπαθώ να τον διασκεδάσω και να του δημιουργώ ευχάριστα συναισθήματα.

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΩΝ 90s…

Τραγούδι σήμα κατατεθέν της εποχής; Πάρα πολλά. Δύσκολο να πω ένα! Κάθε χρόνο υπήρχε και ένα κομμάτι που ήταν το “νούμερο 1”. Τα ελληνικά ήταν “φτιαγμένα” να έχουν τεράστια επιτυχία σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Δεν έμειναν για πάντα, όπως μένει ένα καλό λαϊκό τραγούδι.

ΤΟ ΚΛΙΜΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ…

Τα club δούλευαν όλες τις ημέρες της εβδομάδας και το χειμώνα δεν έκλεινε σχεδόν κανένα. Αυτό γιατί ο κόσμος έβγαινε πολύ, περνούσε καλά και διασκεδάζε, κάτι που δυστυχώς έχει αλλάξει σήμερα.
Η νύχτα έχει περιοριστεί μόνο σε ένα Σάββατο και σπάνια μια Παρασκευή. Είναι η κρίση; Η μουσική; Τα μαγαζιά; Ισως όλα μαζί. Είναι οι αλλαγές στον τρόπο ζωής μας. Τα μαγαζιά ήταν γεμάτα τότε και το κλίμα ήταν κάτι παραπάνω από καλό.

ΕΥΤΡΑΠΕΛΑ…

Τι να πρωτοθυμηθώ πραγματικά! Θυμάμαι αξέχαστα έπαιζα στην “Πορτοκάλι”. Σαββάτο βράδυ, ξημέρωνε Κυριακή. Ηταν 8 το πρωί και είχαμε μέσα 300 άτομα. Ενας τουρίστας μεθυσμένος μπαίνει στην τουαλέτα πέφτει σε ένα πυροσβεστήρα ξηρού τύπου που ανοίγει και αδειάζει τελείως, βγάζοντας αυτή τη λευκή σκόνη. Η σκόνη αυτή σκέπασε όλο το μαγαζί, τα μπαρ, τους δίσκους, τα πικ καπ, οι περισσότεροι το θεώρησαν ως εφέ καπνού. Είχαμε γίνει κάτασπροι, είχαν γεμίσει σκόνη τα ποτά. Μου λέει ο ιδιοκτήτης να ανοίξουμε την οροφή (η Πορτοκάλι είχε οροφή που άνοιγε). Την ανοίγουμε λοιπόν και μπαίνει ένας ήλιος μέσα στο μαγαζί άλλο πράγμα. Οκτώ το πρωί, Αύγουστος. Καθαρίζει η ατμόσφαιρα, λέω κι εγώ τώρα θα σχολάσουμε, αλλά πού; Ο κόσμος πήρε επιπλέον δυνάμεις και… συνεχίσαμε ως τις 12 το μεσημέρι!

ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΜΑΓΑΖΙΩΝ…

Τα νυκτερινά καταστήματα που γίνονταν τότε ήταν πραγματικά πολύ καλά. Θυμάμαι να πηγαίνω σε ένα καινούργιο μαγαζί και να πρέπει να κανονίσουμε τον ήχο, τα φωτορυθμικά. Σχεδόν πάντα ο ιδιοκτήτης μου έλεγε να πάρουμε τον πιο ποιοτικό εξοπλισμό, όσο ακριβός και αν είναι. Τα περισσότερα μαγαζιά δεν ήταν αρπαχτές αλλά σημαντικές επενδύσεις στις οποίες είχαν πέσει πάρα πολλά χρήματα. Είχαμε τα πιο καλοφτιαγμένα μαγαζιά στα Χανιά και νομίζω ότι ακόμα και τώρα έχουμε τα πιο καλά. Οσο για τις τιμές για τον κόσμο, πιστεύω ότι ήταν νορμάλ. Μπορούσε να πιεις 2-3 ποτά χωρίς να νιώθει ότι έχει ξεπαραδιαστεί.

ΑΛΛΕΣ ΕΠΟΧΕΣ…

Εντελώς διαφορετικές, μια εποχή με απίστευτες αναμνήσεις. Πρέπει να ομολογήσω ότι τη δεκαετία της ζωής μου από τα 20 στα 30 την έζησα σχεδόν… δύο φορές, χωρίς υπερβολές. Δεν υπήρχε internet, κινητά που δεν λέω ότι είναι άσχημα. Αλλά η μόνη επικοινωνία ήταν να συναντηθείς με κάποιον να πας μία βόλτα, να πάτε να διασκεδάσετε μαζί, να έχετε κοινωνική ζωή μαζί.
Τώρα και να πας σε μια καφετέρια βλέπεις ένα τραπέζι με πέντε άτομα και όλοι να κοιτάνε ένα τηλέφωνο. Είμαι της τεχνολογίας, βρίσκομαι συνέχεια μπροστά στην οθόνη για λόγους εργασίας αλλά είμαι και υπέρ της λογικής να την χρησιμοποιούμε σωστά και προς όφελός μας.

DJ MILLER (ΧΡΗΣΤΟΣ ΗΛΙΑΚΗΣ)

«Οποιος δεν έχει ζήσει τη νύχτα των Χανίων στα 90s δεν μπορεί
να καταλάβει…»
«Οποιος δεν έχει ζήσει τη νύχτα των Χανίων στα 90s δεν μπορεί να καταλάβει για τι διασκέδαση μιλάμε. Βγαίναμε για να διασκεδάσουμε. Και ό,τι λεφτά βγάζαμε, τα ξοδεύαμε κυρίως στη βραδινή διασκέδασή μας» λέει στις “διαδρομές” ο Dj MilleR ή αλλιώς… Χρήστος Ηλιάκης, ο οποίος παραμένει ένας από τους πιο έμπειρους και πλέον αναγνωρίσιμους djs στα Χανιά από την δεκαετία του 90 μέχρι σήμερα.
Εχει δουλέψει σε μερικά από τα πιο γνωστά bar – club των Χανίων, που εκείνα τα χρόνια έγραψαν τη δική τους ιστορία στη βραδινή διασκέδαση στην πόλη αφήνοντας το δικό τους αποτύπωμα στο χρόνο: Disco Agora (πρώην disco Estelle) (1990), Canale club (1991), Disco Portocali (1991 – 1992 – 1994 – 1996), Μύλος club (1993), Αναγέννηση club (1993), Disco Αριάδνη (1995), Φροντιστήριο club (1996), Στάδιο club (πρώην disco Portocali) (1998), Τιτανικός club (πρώην Φροντιστήριο club) (1999).
Ρωτάμε τον Χρήστο Ηλιάκη, πώς ήταν εκείνη την εποχή, τη δεκαετία του 90 η ατμόσφαιρα στα στέκια της πόλης και εκείνος μας απαντά: «Ολα ήταν πιο αγνά, πιο αυθόρμητα, πιο ανέμελα, βγαίναμε για να διασκεδάσουμε, να χορέψουμε, να γνωρίσουμε κόσμο, να περάσουμε καλά. Σε καθημερινή βάση πριν τις 4 το ξημέρωμα δεν πήγαινε για ύπνο ο κόσμος.
Και ξόδευε, και τα πιο πολλά τα ξόδευε στα κεράσματα.
Ολα αυτά μέχρι λίγο μετά τα μέσα της δεκαετίας, όπου άρχισαν να ξεπετάγονται πολλοί και καινούριοι χώροι, χωρίς πίστα, τα λεγόμενα “ορθάδικα”, με τα ελληνικά να έχουν μπει για τα καλά στο clubbing, η διασκέδαση να αλλάζει ύφος και η μετάλλαξη στη νύχτα των Χανίων να έχει ξεκινήσει».

Με… μηχανή στην Αναγέννηση και… κύμα μέσα στο Canale
Του ζητάμε να θυμηθεί κάποιο ευτράπελο γεγονός από τα clubs που είχε εργαστεί τη δεκαετία του 90: «Από ευτράπελα άλλο τίποτα. Τι να πρωτοθυμηθώ; Στην Αναγέννηση ένα βράδυ είχαμε εισβολή του ιδιοκτήτη -γνωστού για την “τρέλα” του- με τη μηχανή του μέσα στο club με τον κόσμο να μένει άφωνος.
Ενα ακόμη ήταν η τελευταία βραδιά της σεζόν του Φροντιστηρίου το 1996, όπου τα μπουγέλα μεταξύ προσωπικού και πελατών έδιναν και έπαιρναν.
Αλλο ένα ήταν στο Canale όταν το χειμώνα είχε κακοκαιρία, το κύμα της θάλασσας του παλιού λιμανιού έμπαινε μέσα, αλλά αυτό δεν ήταν ικανό να χαλάσει τη διασκέδαση κανενός».
Οσο για το ποια είναι η διαφορά του χθες με το σήμερα και εάν αναπολεί κάτι, από εκείνη την εποχή, ο ίδιος αναφέρει: «Τεράστια η διαφορά των 90s με το σήμερα. Καμία σχέση η μία εποχή με την άλλη. Οποιος δεν έχει ζήσει τη νύχτα των Χανίων στα 90s δεν μπορεί να καταλάβει για τι διασκέδαση μιλάμε.
Βγαίναμε για να διασκεδάσουμε. Αυτό και τίποτα άλλο.
Και ό,τι λεφτά βγάζαμε τα ξοδεύαμε κυρίως στη βραδινή διασκέδασή μας».

ΑΡΗΣ ΣΤΑΜΑΤΑΚΗΣ: «“Λαϊκό προσκύνημα” στα στέκια των 90ς και εισπρακτικά ρεκόρ»

Εποχές που στα στέκια στο παλιό λιμάνι των Χανίων κάθε βράδυ με 3 djs μέχρι το πρωί γινόταν  “λαϊκό προσκύνημα” αλλά και καλοκαίρια με απανωτά… εισπρακτικά ρεκόρ μας διηγείται ο Αρης Σταματάκης ο οποίος παραμένει στα… decks από τη δεκαετία του ’90 έως και σήμερα, και έχει πολλές στιγμές να μας αφηγηθεί.
»Πώς ήταν όμως εκείνη την εποχή, η ατμόσφαιρα στα στέκια της πόλης (bar- clubs); Ο κόσμος διασκέδαζε, χόρευε, ξόδευε;» τον ρωτάμε.
«Μαγαζιά αρκετά υπήρχαν και τότε. Ο κόσμος βέβαια έβγαινε πιο συχνά και ξόδευε περισσότερα.  Αλλωστε μιλάμε για εποχές… προ ευρώ. Σίγουρα όποιος έβγαινε το βράδυ έπρεπε να περάσει από τρία μαγαζιά, τουλάχιστον» θυμάται.
Ξεκινώντας σαν φοιτητής ακόμα από το μυθικό Κανάλι, καλοκαιράκι του ’91, είχε την τύχη, όπως λέει, να δουλέψει με τους καλύτερους. «Θα ξεχώριζα το “Street” στο παλιό λιμάνι όπου κάθε βράδυ με 3 djs μέχρι το πρωί γινόταν… κανονικό “λαϊκό προσκύνημα”.  Αλλά και την Ουτοπία στον Πλατανιά, για δύο καλοκαίρια με απανωτά… εισπρακτικά ρεκόρ. Ακόμα θα ξεχώριζα τις 4 Εποχές αλλά και το Απών στο ξεκίνημα, με καλή παρέα».

Οταν οι Army of Lovers διασκέδαζαν στην ΟυτοπΙα
Ζητάμε από τον Αρη Σταματάκη να μας αφηγηθεί κάποιο ευτράπελο γεγονός από τα στέκια των 90s όπου δούλευε: «Θα μπορούσα να γεμίσω ένθετο ολόκληρο… Πολύ γέλιο “έπεσε” στην Ουτοπία ένα βράδυ που όλοι θαυμάζαμε από μακριά μια καλλονή με μακρύ μαλλί και εφαρμοστό παντελόνι. Οταν γύρισε και μας κοίταξε ήταν… ο τραγουδιστής των Army of Lovers. Είχαν έρθει για διασκέδαση. Ηταν σχεδόν όλο το γκρουπ και η Καμίλα μαζί τους και ο άλλος τραγουδιστής. Είχαν περάσει όλοι από την Ουτοπία».
Σχετικά με τις διαφορές του χθες με το σήμερα όσον αφορά τη βραδινή διασκέδαση και εάν αναπολεί κάτι, από εκείνη την εποχή, μας απαντά: «δεν αναπολώ κάτι ιδιαίτερα, ίσως γιατί είμαι ακόμα μάχιμος. Ομως τότε έπρεπε να “φτύσεις αίμα” για να μαζέψεις υλικό (δίσκους) και να σταθείς στα μαγαζιά ενώ τώρα όποιος έχει… μισό λάπτοπ (με αποθηκευμένα αρχεία μουσικής) δηλώνει dj…».