Βλέπω τελευταία πολλούς ανθρώπους να µιλούν στα κινητά τους, έχοντας το συνοµιλητή σε ανοιχτή ακρόαση. Άλλους πάλι να βροντοφωνάζουν και να γελούν δυνατά, περπατώντας στο δρόµο. Κάποιες τέτοιες φορές θυµάµαι τη γιαγιά µου τη Σουλτάνα που µεταξύ 3-5 το απόγευµα επέβαλε άκρα του τάφου σιωπή στο σπίτι της για να ξεκουραστεί.
∆εν ήταν η παραξενιά της ή η αυστηρότητα µιας άλλης εποχής, αλλά ο µόνος τρόπος να µάθουµε, εµείς τα εγγόνια της, τα όρια. Ότι δηλαδή υπάρχουν στιγµές για παιχνίδι, αλλά και στιγµές για ξεκούραση. Χώροι για να µιλήσουµε δυνατά, αλλά και χώροι που πρέπει να κάνουµε ησυχία. Θέµατα που µπορούµε να συζητήσουµε δηµόσια, αλλά και ζητήµατα, τα οποία ανήκουν στην ιδιωτική σφαίρα.
Κάθε φορά που σκέφτοµαι τέτοια πράγµατα, φοβάµαι ότι έχω πέσει µέσα στο κενό που αφήνουν οι γενιές (λέγε µε και διαγενεακό χάσµα). Από την άλλη, όµως, σκέφτοµαι ότι είναι σηµαντικό να µην φοβόµαστε ότι θα χαρακτηριστούµε οπισθοδροµικοί, όταν µιλάµε για ζητήµατα σεβασµού ή αξιοπρέπειας.
Παρότι, λοιπόν, υπέρµαχη του αυτοπροσδιορισµού και της ελευθερίας των επιλογών, όταν κλείνω τα µάτια και θυµάµαι τη γιαγιά Σουλτάνα, εκτιµώ ακόµα περισσότερo µια εκπαίδευση που ενώ αφήνει περιθώρια επιλογών, µαθαίνει τα βασικά όρια µεταξύ µιας ζωής µε σεβασµό στον εαυτό µας και στους γύρω µας και µιας ζωής που σπαταλιέται στην υπερβολή.
Το µέτρο και τα όρια
Δημοφιλή άρθρα
1 Comment
Αφήστε ένα σχόλιο
Εντός εκτός και επί τα αυτά
Μικρές αγγελίες
Μόνιμες στήλες
Αγαπητή κα Κωσταρέλλα,
υπάρχει ένα βιβλίο από τη δεκαετία του 1980 με τον γερμανικό τίτλο Die Vertreibung der Stille (Η Απέλαση της Σιωπής). Η πρώτη έκδοση ασχολήθηκε με τις πανταχού παρούσες μουσικές συσκευές. Σήμερα, σχεδόν 40 χρόνια αργότερα, το σκηνικό έχει αλλάξει. Οι άνθρωποι μιλούν σε μια μικρή συσκευή, υποτίθεται ότι επικοινωνούν ανεξάρτητα από το πού βρίσκονται εκείνη τη στιγμή. Μερικές φορές περνάς δίπλα σε κάποιον που φωνάζει και χειρονομεί στο δρόμο, δεν υπάρχει κανείς τριγύρω και δεν είσαι σίγουρος αν όλα είναι εντάξει μαζί του. Αυτό ονομάζεται πρόοδος, να είσαι διαθέσιμος σε όλους και σε όλα παντού; Όχι πολύ καιρό πριν είχαμε ένα τηλέφωνο στο σπίτι με καλώδιο, μόνιμα συνδεδεμένο στον τοίχο και αν δεν ήμασταν σπίτι, ήταν απλώς κακή τύχη και το άλλο άτομο προσπαθούσε να επικοινωνήσει με μας αργότερα. Μερικές φορές η κλήση δεν ήταν και τόσο σημαντική ή το θέμα λυνόταν από μόνο του.
Είναι πραγματικά θέμα ανατροφής και πώς να αντιμετωπίσουμε τις σημερινές τεχνολογικές εξελίξεις. Δεν φταίει η τεχνολογία. Η ευθύνη βαραίνει κάθε άτομο και τον τρόπο που την αντιμετωπίζει.