Ο Βαγγέλης και η µεγαλούπολη

Από µικρό παιδί, µε ακολουθούν, σαν τη σκιά µου, ορισµένες συνήθειες. Μια από δαύτες είναι το ότι διαβάζω τα αγγελτήρια θανάτου που είναι αναρτηµένα σε διάφορα σηµεία της πόλης µας.
Έτσι, λοιπόν, που λέτε, προχτές στη γειτονιά µου, λίγο πιο κάτω από το σπίτι µου, σε ένα στύλο της ∆ΕΗ βρήκα ένα αγγελτήριο και άρχισα να το διαβάζω.
«Τον αγαπηµένο µας σύζυγο, πατέρα και γιο». Αυτά τα γράφουν όλοι, πόσοι τα πιστεύουν αναρωτήθηκα. Μόνον η οικογένεια του νεκρού θρηνεί πραγµατικά για την εκδηµία του.
«Ευάγγελο Λίθινο». Κάτι µου θυµίζει το όνοµα, σκέφτηκα. Και έψαχνα να δω πώς και γιατί. Ούτε συµµαθητής µου στο σχολείο, ούτε ήµασταν µαζύ στο στρατό, ούτε τωρινός ή παλαιότερος συνάδελφος, ούτε φίλος, ούτε καν κοντινός ή µακρινός εξ αίµατος ή εξ αγχιστείας συγγενής. Και αφού απέκλεισα όλα τα ενδεχόµενα, µου ήλθε στο νου ένα «µαύρο χιούµορ – λογοπαίγνιο» πως από πέτρα µε το θάνατό του ο Λίθινος τούτος θα καταλήξει σε χώµα.
«50 ετών». Όπα, αυτά είναι τα δύσκολα, τα ζόρικα πραγµατικά! Σε µισό αιώνα ζωής τι να πρόλαβε να ζήσει και να χαρεί πραγµατικά; Από τροχαίο έφυγε ο άνθρωπος αυτός από τη ζωή ή από καµιά ανίατη αρρώστια άραγε; Και τα δυο θερίζουν στις ηµέρες µας λαίµαργα, αλύπητα και χωρίς διακρίσεις σε φύλο ή ηλικία τους ανθρώπους!
«θανόντα, κηδεύουµε σήµερα το απόγευµα στον ιερό ναό της συνοικίας Ω, αφού η σορός από το προηγούµενο βράδυ θα βρίσκεται στο σπίτι µας, στην οδό Χ, αριθµό ψ». Εδώ, όµως, τα είδα όλα, τα χρειάστηκα! Όχι γιατί η επί γης τελευταία πράξη του Βαγγελάκη του Λίθινου θα ήταν µε παπάδες και ταφή σε χριστιανική εκκλησία κατά τα ειωθότα και τα τελετουργικά της θρησκείας του  χωρίς αναφορά – αν και το γράφει ο απόστολος Παύλος στους Θεσσαλονικείς θαρρώ – σε µεταθανάτια αρπαγή από τον Κύριο και όχι µε καύση που τώρα τελευταία ήλθε και τείνει να ριζώσει ως ξενόφερτο έθιµο και στην Ελλάδα. Αλλά γιατί µολονότι το επίγειο σπίτι του εκλιπόντος συνανθρώπου µας βρίσκεται δίπλα, ένα νούµερο µετά,  στο δικό µου, δεν είχαµε συναντηθεί ποτέ και δεν είχα πάρει χαµπάρι ποτέ και καθόλου, σε καµιά στιγµή, ούτε την έως τώρα ύπαρξή του, ούτε αυτόν ακριβώς το θάνατό του!
Ας όψονται οι καθηµερινοί ρυθµοί και το ασταµάτητο τρέξιµο των ανθρώπων στις µεγαλουπόλεις! Έχουν αποξενώσει, αποµακρύνει τους ανθρώπους τον έναν από τον άλλο τόσο πολύ που δεν τον έχεις ανταµώσει διά ζώσης ποτέ, που δεν γνωρίζεις ποιος είναι ο γείτονάς σου, που δεν έχεις ανταλλάξει µαζύ του ποτέ ούτε µια λέξη, µια «καληµέρα» έστω βρε αδελφέ, ένα χέρι βοήθειας σε µια δύσκολη στιγµή! Είµαστε πλέον και παντελώς άγνωστοι και τελείως ξένοι µεταξύ µας…
Μολαταύτα, ακόµη κι αν δεν µε ξέρουν οι δικοί του άνθρωποι, λέω να πάω στο σαρανταήµερο µνηµόσυνο του Βαγγέλη να τους συλλυπηθώ. Ως συνάνθρωπος µε κοινή µοίρα και µε κοινό προορισµό το θάνατο και όχι ως ψηφοθήρας πολιτικάντης. Μια γειτονιά, η ίδια είµαστε άλλωστε και όλοι µας µια ζωή, αυτήν εδώ και όχι άλλην, έχουµε…