Από µικιό κοπέλι, µου άρεσε αυτή την εποχή στο χωριό να τρώγω τα καρύδια χλωρά – και το λαλώ και πάω µέχρι σήµερα. Τώρα βέβαια τα ξεκουπίζω ‘‘επιστηµονικά’’ µε το κοφτερό σφαλικτάρι µου, ενώ τότε τα σπούσαµε µε τσι πέτρες σαν τσι µαϊµούδες.
Ζώναµε το πουκάµισο σφιχτά στο πατελονάκι µας και κάναµε επιθέσεις ταχείας επέµβασης στις καρυδιές του χωριού – συνήθως τα µεσηµέρια που κοιµόταν. Σε ελάχιστα λεπτά γεµίζαµε τα στήθια µας καρύδια και µετά, τροχάδην, πηγαίναµε κάτω από ένα µεγάλο πρίνο µε παχύ δροσιό.
Τα βάζαµε πάνω σε µια πλακερή πέτρα, τα χτυπούσαµε µε µια άλλη για να σπάσουν, και σαν τρωκτικά καθόµαστε κατάχαµα και τα µασουλίζαµε. Τσιµπούσαµε και καµιά ρόγα από σταφύλι, καµιά κοντούλα µυρωδάτη, κάνα βάτσινο στον δρόµο – κι έτσι κάναµε σωστή διατροφή σαν παιδιά… Βιολογικά και υγιεινά.
∆εν έβλεπες ίχνος λίπους πάνω µας, όλα είµαστε σαν τσι ρέγγες. Μας το έβγαζε βέβαια ξινό ο δάσκαλος µε την κυδονόβιτσα στο σκολειό, αλλά έτσι κι αλλιώς ήταν µαθηµένες οι παλάµες µας. Του έκαναν παράπονα οι χωριανοί ότι είχαµε ρηµάξει τσι καρυδιές τους και δεν εύρισκαν ούτε για τη µουσταλευριά.
Και επειδή δεν ήξερε ποιοι ήταν τα κλεφτρόνια, µας ανάγκαζε να ανοίγουµε τσι παλάµες· κι όσες ήταν ολόµαυρες από τσι καρυδιές, δεν προλαβαίναµε να µετρούµε. Μα κι εµείς σιγά µη κωλώσοµε, σιγά µη φοβηθούµε.
Την άλλη µέρα ξανά… στις επάλξεις του αγώνα για επιβίωση. Όλα τα φρούτα ήταν δικά µας, όλος ο κόσµος ήταν δικός µας…!
Γιώργος Καπριδάκης
