■ Αγωνιστές του αντιδικτατορικού αγώνα µίλησαν σε µαθητές/τριες
Ένα διαφορετικό µάθηµα ιστορίας για τα δεινά που προκάλεσε η χούντα των συνταγµαταρχών στην ελληνική κοινωνία, βασισµένο σε µια ζωντανή συζήτηση µε ανθρώπους που έζησαν τα γεγονότα και µέλη οικογενειών του αντιδικτατορικού αγώνα, είχαν την ευκαιρία να βιώσουν µαθητές και µαθήτριες του 7ου Γυµνασίου Χανίων χθες το πρωί.
Ο τίτλος της εκδήλωσης, που διοργανώθηκε από τις καθηγήτριες – φιλολόγους του σχολείου Αναστασία Μαλούκου και ∆έσποινα Σκάρπα, ήταν “Από τη µυθιστορία (Χέγια) στην Ιστορία – Η χούντα των συνταγµαταρχών και η αντίσταση σε αυτήν” και η πραγµατοποίησή της βασίστηκε στη µελέτη κατά τη διάρκεια των µαθηµάτων του βιβλίου της Ζώρζ Σαρρή “Χέγια”.
Στο σχολείο βρέθηκαν δύο µέλη του αντιδικτατορικού αγώνα, οι ∆ηµήτρης Καλογεράκης και Βάλια Βαγιωνάκη, κι ο γιος του αγωνιστή Γιάννη Κλωνιζάκη (ο οποίος συµµετείχε µαζί µε τον αείµνηστο Αλέκο Παναγούλη στην απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Γεωργίου Παπαδόπουλου στις 13 Αυγούστου 1968), Μιλτιάδης Κλωνιζάκης και συζήτησαν µε τα παιδιά για την περίοδο 1967-1974.
Από τα στρατιωτικά εµβατήρια και τα “κλαρίνα” που αποτέλεσαν τη ραδιοφωνική υπόκρουση της κατάλυσης της ∆ηµοκρατίας το ξηµέρωµα της 21ης Απριλίου, έως τα φρικτά βασανιστήρια που υπέστησαν οι αγωνιστές κατά της χούντας στην περιβόητη ταράτσα της έδρας της Ασφάλειας στην οδό Μπουµπουλίνας, τα παιδιά που παρακολούθησαν την εκδήλωση πήραν µια “γεύση” πραγµατικής ιστορίας από ανθρώπους που έζησαν από πρώτο χέρι τα γεγονότα.
«Όταν επιβλήθηκε η δικτατορία όλα τα έσκιαζε η φοβέρα: κοµµένη η ελευθερία έκφρασης, απαγορεύτηκε ο συνδικαλισµός και οι συγκεντρώσεις, τα τραγούδια του Θεοδωράκη κ.λπ. Υπήρχε καταστολή, έλεγχος και παρακολούθηση στα πάντα. Επικράτησε παντού το “Ελλάς – Ελλήνων – Χριστιανών”», σηµείωσε ο κ. Καλογεράκης απαντώντας σε ερώτηση µαθητή για το τι άλλαξε όταν επιβλήθηκε η δικτατορία. Παράλληλα, απαντώντας σε ερώτηση άλλου µαθητή για τις εξορίες και τα βασανιστήρια που υπέστησαν όσοι αντιστάθηκαν στο καθεστώς των συνταγµαταρχών, ο κ. Καλογεράκης αναφέρθηκε στην περίπτωση του Κισσαµίτη αγωνιστή Νίκου Ρεβελάκη, ο οποίος ήταν πρόεδρος των Τοπογράφων Μηχανικών όταν µπήκαν τα τανκς στο Πολυτεχνείο το 1973 και έως σήµερα τον κυνηγούν οι εφιάλτες από την απάνθρωπη µεταχείριση που του επιφύλαξε η απριλιανή δικτατορία.
Η Βάλια Βαγιωνάκη, η οποία συµµετείχε στα γεγονότα του Πολυτεχνείου και φυλακίστηκε για δύο µήνες το 1973, αναφέρθηκε στη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη που υπήρχε ανάµεσα στους αγωνιστές: «Το Πολυτεχνείο ήταν µία µεγάλη ανάταση. Εκείνες τις στιγµές νιώθαµε ότι µπορούµε να αλλάξουµε τον κόσµο!», ανέφερε ενώ µίλησε και για τις σκληρές στιγµές της µοναξιάς στο κελί.
Ο Μιλτιάδης Κλωνιζάκης, παρουσίασε στα παιδιά αυθεντικούς κώδικες και συνθηµατικά που χρησιµοποιούσαν οι αγωνιστές, γράµµατα της εποχής αλλά και ηχητικά και οπτικά ντοκουµέντα από την περίοδο της χούντας.
Απευθυνόµενος στους µαθητές και τις µαθήτριες του σχολείου υπογράµµισε πως τίποτε δεν πρέπει να θεωρείται δεδοµένο: «Η ∆ηµοκρατία είναι ένας διαρκής αγώνας και τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδοµένο», ανέφερε, µεταξύ άλλων, ενώ αντιστρέφοντας την ερώτηση µαθητή έθεσε το ερώτηµα: «Αλήθεια, πώς θα αισθανόσασταν εσείς αν καταλύονταν σήµερα η ∆ηµοκρατία; Αν σας έλεγε κάποιος τέρµα η επικοινωνία από τα µέσα κοινωνικής δικτύωσης, τέρµα τα τραγούδια και οι µουσικές που σας αρέσουν; Πώς θα νιώθατε;».
