Στη Μαρία μου…
Στον κυριακάτικό μου περίπατο, το Σωκράτη, το σοφό δάσκαλο, αντάμωσα και τους μαθητές του σαν πρόβατα τον βοσκό να τον ακολουθούν, σαν κλωσσόπουλα στη μάνα τους καταφύγιο να γυρέβουν, σαν λιονταρόπουλα να κρέμονται από τα χείλη της λέαινας, σαν ηλιαχτίδες την πατρική θαλπωρή του ήλιου ν’ αποζητούν! Φούσκωσαν τα σωθικά μου…
Στον κυριακάτικό μου περίπατο, την Κλεοπάτρα, την πανέμορφη της Αλεξάνδρειας πριγκιπέσσα, αντάμωσα και τον Αντώνιο και τον Καίσαρα πλάι της για τον έρωτά της να διαγκωνίζονται, σαν έφηβοι που πρωτογνωρίζουν τις εμορφιές της αγάπης, σαν τζιτζίκια π’ ακούραστα της ζωής τις χαρές τραγουδούν, σαν γάτοι πονηροί και ναζιάρικοι που τα χάδια ανθρώπου επιζητούν! Αγαλλίαση τα σώψυχά μου ξεχείλισε…
Στον κυριακάτικο μου περίπατο, τον Ιησού, το μοναχογιό του Θεού, αντάμωσα και στον εκ γενετής τυφλό το φως των ματιών του ξαναδίνει και εκείνος σαν άκακο βρέφος, που πρωτογνωρίζει τη ζωή, άρχισε να του χαμογελά πλατιά και άδολα, σαν καλόγνωμο παιδί, που πρωτομαθαίνει να μιλά, ν’ ακούει και να καταλαβαίνει όσα γίνονται τριγύρω, ψάχνει τρόπο την ευγνωμοσύνη και την πίστη του στον πατέρα όλων Μεγαλοδύναμο να δείξει, σαν χαμένος ταξιδιώτης, που ξανάβρε το σωστό δρόμο του, την αγάπη θέλει ν’ ανταποδώσει στο λυτρωτή του! Συγκίνηση η ψυχή μου πλημμύρισε!
Και στα χείλη μου, σαν γύριζα στο σπίτι μου, είχα ζωγραφισμένο χαμόγελο μεγάλο απ’ όσα με δίδαξαν τούτες οι συναντήσεις, να ψάχνω πάντοτε το άσβεστο φως πίσω απ’ την πρόσκαιρη λάμψη!
Και ζήλεψαν πολλοί και απόρησαν πολύ, όσο κι αν προσπαθήσανε να το υποκρύψουνε, άλλοι δεν ήξεραν, άλλοι δεν εννόησαν το λόγο της ευδαιμονίας μου της κυριακάτικης…
