» του Ηλία Γ. Γαβριλάκη, εκδόσεις Κλειδάριθµος
Ο συγγραφέας έχει ήδη αφήσει το δικό του ξεχωριστό αποτύπωµα στο πεδίο του γραπτού λόγου και ειδικότερα στον χώρο της µυθιστορίας όπου, ενώ το απρόβλεπτο ανατρέπει, το ανέφικτο µπορεί να συµβεί. Ακριβώς για τον λόγο αυτό , η πνοή της ελπίδας διατρέχει τις σελίδες των έργων του.
Η επαγγελµατική του ιδιότητα ως λειτουργού της επιστήµης του Ιπποκράτη, σε συνδυασµό µε την πολύχρονη προσέγγιση κρίσιµων βιωµάτων, έχουν συµβάλει σηµαντικά στην περαιτέρω ενίσχυση µιας ήδη ενυπάρχουσας στοχαστικής µατιάς και ουσιαστικής έγνοιας για τον συνάνθρωπο.
Περιηγητής και παράλληλα εµβριθής σπουδαστής των εµπνευσµένων έργων και επιτευγµάτων όπου γης, αφοσιωµένος σ[πουδαστής της κλασσικής παιδείας, ο Ηλίας Γαβριλάκης κράτησε, περίπου σε αφάνεια, µακράν και πέραν της αναγνωρισµένης επιστηµονικής προσφοράς και της ανθρωποκεντρικής επιχειρηµατικής δραστηριότητας, το συγγραφικό του έργο. Στο έργο αυτό συναντάµε πολλά σηµαντικά τα οποία συνδέονται µε την ανθρώπινη ύπαρξη και ψυχή.
Στο βιβλίο του µε τίτλο «ΟΤΑΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ Ο ΧΡΟΝΟΣ» , που αναφέρεται στην Οδύσσεια των ανθρώπων τους οποίους επισκέπτεται ο καρκίνος, διαβάζουµε:
«… οι πρώτες ώρες της διάγνωσης είναι οι κρίσιµες, οι πιο επώδυνες και ανυπόφορες ώρες. καθώςΕίναι οι στιγµές εκείνες που, µε την αναµονή και την προσδοκία του θετικού ή αρνητικού πορίσµατος, ο εξεταζόµενος κατακλύζεται από χιλιάδες µνήµες.
Ίσως γιατί αισθάνεται τις ώρες εκείνες ότι οι µνήµες του είναι το µόνο του κεκτηµένο, είναι το µόνο π[ου ολοκληρωτικά, απόλυτα,αναµφισβήτητα του ανήκει…»
Ο χρόνος µοιάζει να σταµατά όταν ξάφνου επικρέµαται µια απροσδόκητη και πολύ µεγάλη απειλή για τη συνέχεια της ανθρώπινης ύπαρξης. Τότε η συνέχεια µετατρέπεται σε ασυνέχεια, το όνειρο σε εφιάλτη, η η γαλήνη σε απελπισία. Το στέρεο σκηνικό της καθηµερινότητας αποσαθρώνεται, αποκαλύπτοντας τα πλέον ευάλωτα σηµεία του. Αυτές είναι οι πρώτες επιπτώσεις από το άκουσµα της λέξης «καρκίνος», µιας λέξης που ανάγεται στον Πατέρα της Ιατρικής , τον Ιπποκράτη.
Η λέξη αυτή είναι αρκετή για να αποδιοργανώσει τη ζωή του πάσχοντος και των οικείων του, καθώς όλοι καλούνται να αναλάβουν νέους ρόλους ευθύνης. Η έκβαση σε αρκετές περιπτώσεις µπορεί να µην είναι προβλέψιµη. Το µόνο βέβαιο είναι πως το πλέγµα ψυχικών εφεδρειών του πάσχοντος και αµέριστης στήριξης από πλευράς περιβάλλοντος συµβάλλει, σε σηµαντικό βαθµό, στη διασφάλιση της συναισθηµατικής πληρότητας που είναι ιδιαίτερα κρίσιµη στη διάρκεια της αναµέτρησης ασθενούς και ιατρών µε τη νόσο.
Το βιβλίο του Ηλία Γαβριλάκη µε τίτλο «ΟΤΑΝ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ Ο ΧΡΟΝΟΣ» πραγµατεύεται την ιστορία δύο χαρισµατικών νέων γυναικών, δύο αδελφών οι οποίες προσβλήθηκαν διαδοχικά από την «επάρατη νόσο». Η Ελίζα, λίγο µετά την ολοκλήρωση των σπουδών της και στο ξεκίνηµα της συγκρότησης της ζωής της µετά την αποφοίτηση, παρουσιάζει κάποια συµπτώµατα που θα οδηγήσουν, µετά τον σχετικό κλινικό και εργαστηριακό έλεγχο, στη διάγνωση όγκου τπου εγκεφάλου. Αρκετά χρόνια µετά τον θάνατο της Ελίζας η νεότερη αδελφή της, η ∆άφνη, ανακαλύπτει επίσης ότι πάσχει από καρκίνο του µαστού.
Ο συγγραφέας, του οποίου η ανθρωποκεντρική µατιά είναι κυρίαρχη στο σύνολο του έργου του, περιγράφει µε ενσυναίσθηση αλλά και προφανή συγκίνηση την ιστορία δύο αδελφών, µε τις οποίες τον συνέδεαν δεσµοί συγγένειας, εκτίµησης και φιλίας. Η αναδροµή στα γεγονότα είναι πάντοτε επώδυνη, όµως ο Ηλίας Γαβριλάκης δεν παύει να υπενθυµίζει πως, χάρη στη ραγδαία πρόοδο των επιστηµονικών επιτευγµάτων, εκείνος ο απρόσκλητος επίσκέπτης, ο καρκίνος, στο όχι µακρινό µέλλον θα υφίσταται µόνο ως µια χρόνια νοσολογική οντότητα. Μέχρι τότε, θα κυριαρχεί η κρισιµότητα των στιγµών, η ανάγκη να αναγνωριστούν εκρηκτικά συναισθήµατα, να απαντηθούν εναγώνια ερωτήµατα,να κερδηθεί χρόνος:
;»…Τα «γιατί» της Ελίζας ήταν πολλά, αµέτρητα κι αµείλικτα. Ένας καταιγισµός ερωτηµάτων πληµµύρισε την ατµόσφαιρα. Γιατί σ’ εµένα; Γιατί σήµερα; Γιατί τόσο νωρίς; Γιατί τόσος πόνος; Γιατί; Γιατί; Γιατί;…
Ήταν ένας µονόλογος που ηλέκτρισε το κλίµα. Η φωνή ενός νέου ανθρώπου που αντιδρά σ΄αυτά που του συµβαίνουν…»
Ο γιατρός θα µοιραστεί µε την ασθενή και ανιψιά του ιδιαίτερα δύσκολες στιγµές και θα ακούσει λόγια που δεν είναι δυνατό να λησµονηθούν. Θα διαβεί µαζί της τα στάδια του πένθους, από τον κλονισµό, την οργή,την αγανάκτηση και την απελπισία µέχρι την αποδοχή της πραγµατικότητας, η οποία είναι άλλοτε άλλη. Η διαδροµή µέχρι την ανασύνταξη των δυνάµεων για την κρίσιµη αναµέτρηση, συνιστά πάντοτε µια πολύ µεγάλη δοκιµασία.
Η ιστορία της Ελίζας και της ∆άφνης καθηλώνει τον αναγνώστη και ανοίγει τις θύρες προσπέλασης σε ένα θέµα – ταµπού, σε µια διάγνωση που ακόµα χτες ακουγόταν ψιθυριστά, ενοχικά και µετά βίας. Φέρνει στο προσκήνιο πανανθρώπινα και διαχρονικά υπαρξιακά ζητήµατα, φωτίζει τον ∆ρόµο της ελπίδας, δίνει έµφαση στην αξία της επικοινωνίας και του ουσιαστικού διαλόγου..
«ΕΝΑ ΤΑΞΙ∆Ι ΣΤΑ ΚΥΘΗΡΑ»
∆εν θα ήταν υπερβολή να ειπωθεί ότι το βιβλίο αυτό αποτελεί το επιστέγασµα µιας µακράς συγγραφικής διαδροµής. Παράλληλα, συνιστά την κορωνίδα µιας υπαρξιακής περιπλάνησης και διαγενεακής αναπόλησης.
Η αναπόληση αυτή ξεκινά από τη γέννηση του πατέρα του συγγραφέα. Υπερήλικας πλέον εκείνος, κάποιο φεγγαρόφωτο βράδυ στο σπίτι του γιου του στο Καλαµάκι, ξεκίνησε να αφηγείται τα κρίσιµα και παράξενα, τα πικρά και επώδυνα που βίωσε στη διάρκεια του προσωπικού ταξιδιού του. Εξιστόρησε τα σχετικά µε τη γέννησή του και τον επιλόχειο πυρετό της ,µητέρας του, η οποία σαν από θαύµα επέζησε, έµελλε όµως να χάσει όµως τη ζωή της λίγο αργότερα, σε αγροτικό ατύχηµα που συνέβη λίγο µετά τη γέννηση του δεύτερου παιδιού της.
Η απροσδόκητη ορφάνια της οικογένειας σηµατοδότοτησε την αρχή µιας Οδύσσειας για τα δυο παιδιά και τον πατέρα. Ο πρώτος γιος, έµελλε, από την ηλικία των τριών χρόνων να ζήσει µια µεγάλη περιπέτεια ζωής, ιδιαίτερα επίπονη και φορτισµένη από δυσβάσταχτα ερωτήµατα τα οποία, στη φάση εκείνη δεν ήταν δυνατό να απαντήσουν οι µεγαλύτεροι σε ηλικία στενοί συγγενείς. Κάποτε, όµως, έρχεται η στιγµή που χρειάζεται να ειπωθεί η αλήθεια, όσο σκληρή και αν ακούγεται:
«…Πίστεψε ότι η µητέρα του τον εγκατέλειψε, όµως γιατί άραγε; … Ηταν ένα βράδυ µε πολλή βροχή, κρύο και χιόνι όταν η γιαγιά του, στην προσπάθειά της να ξεκαθαρίσει το θέµα, του είπε την αλήθεια: «Παιδί µου, η µητέρα σου έφυγε για πάντα. Πέθανε. ∆εν θα την ξαναδούµε πια». Με το άκουσµα της λέξης «πέθανε» αντέδρασε βίαια,προσπάθησε να µιλήσει, να αντικρούσει τα σκληρά, τα απίστευτα λόγια της γιαγιάς του. Αρνήθηκε να δεχτεί το κακό µήνυµα, ένα µήνυµα που από καιρό, όµως, ήταν έτοιµος να το ακούσει. Πρώτη φορά η λαλιά του άλλαξε τόνο, χροιά. Οι λέξεις δεν έβγαιναν, όσο κι αν προσπαθούσε και όσες έβγαιναν ήταν µισές….
…»Η µητέρα µου πέθανε;» Ηταν περίεργο, αλλά µε το άκουσµα της λέξης αυτή τη φορά δεν έκλαψε,δεν φώναξε, δεν δάκρυσε, δεν πόνεσε. Ήταν µια λύτρωση γι΄αυτόν, δι’ότι, ευτυχώς, δεν τον ξέχασε, δεν τον άφησε, δεν τον εγκατέλειψε αλλά έφυγε για τον ουρανό και από εκεί είναι βέβαιο ότι θα παρακολουθεί το παιδί της, την οικογένειά της, τη ζωή τους…
…Οι πρώτες µέρες στο σχολείο δεν ήταν ευχάριστες. Ο δάσκαλος τον έβαλε να καθίσει στο πρώτο θρανίο, διότι γνώριζε το πρόβληµά του, τον τραυλισµό τουτην αδυναµία του να προφέρει καλά τις λέξεις, να µιλήσει, να εκφραστεί…»
Παρά τις συγκλονιστικές ανατροπές και τις τεράστιες δυσκολίες που προέκυψαν από την αιφνίδια και τόσο πρόωρη απωλεια τηςµητέρας του, ο µικρός µαθητής αποφοίτησε µε άριστα, ωστόσο, παρά τις επίµονες προτροπές του δασκάλου για περαιτέρω σπουδές, η Μοίρα είχε ήδη αποφασίσει αλλιώς:
«…Ήταν φαίνεται γραφτό του να πορευτεί στο δρόµο της ασηµαντότητας. ∆εν θα είχε ποτέ την ευκαιρία ν΄ανοίξει δρόµους, να πορευτεί σε ξένους τόπους, να ονειρευτεί, να ταξιδέψει, να προσφέρει, να δώσει…».
Και όµως, εκείνος ο νεότατος Οδυσσέας της ζωής βρήκε, αργότερα, δρόµο δηµιουργικό να ακολουθήσει, έγινε ένας επιτυχηµένος επαγγελµατίας και η µικρή επιχείρησή του γρήγορα στέριωσε και έγινε συνώνυµη της αξιοπιστίας και εγκυρότητας. ∆ηµιούργησε µια ευτυχισµένη οικογένεια και τα παιδόγγονά του αξιώθηκαν να σπουδάσουν, να ταξιδέψουν, να γνωρίσουν χώρες, λαούς και πολιτισµούς,να εργαστούν µε έµπνευση και όραµα, ενσυναίσθηση, αλληλεγγύη, έγνοια και αγάπη για τον συνάνθρωπο.
Γράφουν οι γιατροi; Ασφαλώς ναι. Πέρα από τις ιατρικές συνταγές και τις γνωµατεύσεις, οι γιατροί συγγράφουν και προσθέτουν το δικό τους λιθαράκι στο µεγάλο ψηφιδωτό της Τέχνης του Λόγου. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τον Ηλία Γαβριλάκη, ο οποίος, µε τα καλογραµµένα και πολύ ενδιαφέροντα έργα του συντροφεύει, διδάσκει, παρηγορεί, προσφέρει αχτίδες ελπίδας.
