Τον γνώρισα όταν, εκπροσωπώντας το Πολυτεχνείο Κρήτης, συνεργάστηκα µαζί του για τη δηµιουργία του σπουδαίου του έργου, του Εθνικού Ιδρύµατος Ερευνών και Μελετών «Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος». Γίναµε φίλοι αµέσως. Ο Νίκος Παπαδάκης ήταν σπάνια προσωπικότητα. ∆εν έκανε πίσω όταν αντιµετώπιζε δυσκολίες και δεν έχανε ποτέ τον στόχο του που ήταν η προσφορά του στην ιστορική µνήµη της νεότερης Ελλάδας.
Πάντα ευγενής και προσηνής, έτοιµος να ακούσει, να επιχειρηµατολογήσει, να συνεργαστεί. Και πάντα συγκαταβατικός και χαµογελαστός απέναντι στην αντιπάθειά µου στην µόνιµη παρέα του, το τσιγάρο. ∆εν τον θυµάµαι ποτέ να παραπονείται για κάτι—σπάνιο πράγµα για Έλληνα. Ήταν αρωγός στην απόπειρα του Πολυτεχνείου να µετονοµαστεί σε «Βενιζέλειο Πολυτεχνείο Κρήτης», αλλά ατυχώς, το Υπουργείο Παιδείας δεν ενέκρινε την πρόταση. Η συνεργασία µας όµως δεν διεκόπη ποτέ.
Ο Νίκος ήταν η επιτοµή του ευπατρίδη της Ιστορίας. Αισθάνοµαι τυχερός που έχω στη βιβλιοθήκη µου το άλλο του µεγάλο δηµιούργηµα, το δίτοµο έργο «Ελευθέριος Βενιζέλος» µε ιδιόχειρη αφιέρωσή του στις 20 ∆εκεµβρίου, 2017. Είναι απαραίτητο ανάγνωσµα για οποιονδήποτε θέλει να ασχοληθεί µε τη νεότερη Ιστορία της χώρας µας αλλά και για κάθε Έλληνα πολίτη που θέλει να ξέρει πώς δηµιουργήθηκε η σύγχρονη Ελλάδα.
Γεννιόµαστε και πεθαίνουµε και στο ενδιάµεσο απειροελάχιστο διάστηµα αφήνουµε το ίχνος µας στον κόσµο. Ο Νίκος έφυγε πρόωρα αλλά το ίχνος του θα υπάρχει επί µακρόν στην κοινωνία. Προτού φύγει προσέθεσε µερικές σηµαντικές γραµµές στη αφήγηση αυτού του τόπου – από πού ερχόµαστε και πού πηγαίνουµε. Αφιέρωσε τη ζωή του όσο ελάχιστοι σ’ αυτή την αφήγηση.
Σε µια εποχή ιστορικής αναταραχής και ηθικής αποσύνθεσης, όπου σύνορα σχεδιάζονται εξ αρχής µέσα από γενοκτονίες και καταστροφές πλανητικών διαστάσεων από ανίδεους και αδίστακτους ηγεµόνες, ο Νίκος µε τον τρόπο του συνέβαλε στην κατανόηση της Ιστορίας και της ανθρώπινης αξίας.
Η απώλεια έχει θλιβερή αφετηρία αλλά καταλήγει σε µια πραϋντική νοσταλγία. Έτσι θα θυµάµαι πάντα τον καλό φίλο Νίκο Παπαδάκη.
