Θα µπορούσα πολλά δύσκολα πράγµατα να κάνω. Αρκετά από αυτά τα φερόµενα ως δύσκολα τα έχω κάνει στην ζωή µου. Όλοι µας εξ’ άλλου κατά καιρούς, κάναµε δύσκολα πράγµατα όταν παρέστη ανάγκη.
Έχω για παράδειγµα εργασθεί ατέλειωτες ώρες. Έχω αντιµετωπίσει αδικία προϊσταµένου και δεν µίλησα. Έχω φροντίσει τους γονιούς µου στην ασθένεια και τον θάνατο και λύγισα αλλά στάθηκα. Έχω µείνει στο βουνό νύχτες και νύχτες και δεν τρόµαξα.
Υπάρχει όµως κάτι που δεν θα µπορούσα µε τίποτα να κάνω. Με τροµάζει και το θεωρώ από τα πιο δύσκολα πράγµατα στον κόσµο.
Να είναι να είµαι Πρωθυπουργός σε στιγµή που θα πρέπει να µιλήσω στους πολίτες για σοβαρό παράπτωµα µε προεκτάσεις σκανδάλου της κυβέρνησής µου! Και µάλιστα να πρέπει να το δικαιολογήσω, να το υποτιµήσω, εί δυνατόν να το εξαφανίσω. Να πώ ψέµατα δηλαδή σε 10.000.000 πολίτες.
Πόσο άβολα αισθάνεται εκείνη την στιγµή αλήθεια ο άνθρωπος. Αυτός που καλείται να απολογηθεί ως κυβέρνηση για ένα λάθος, γκάφα, σφάλµα, µίζα, ρεµούλα, σκάνδαλο, πταίσµα, κακούργηµα, (που πάλι βέβαια σε πληµµέληµα θα πάει).
Ένας τρόπος ξέρετε είναι η άµυνα δια της επιθέσεως. Τα ρίχνεις όλα στους αντιπολιτευόµενους, ύστερα στους προηγούµενους, (που πάλι οι ίδιοι ήταν, αλλά µε άλλον Πρωθυπουργό) και πείθεις. Πείθεις µόνον τον εαυτό σου και ίσως κάποιους πωρωµένους οπαδούς. Αλλά τέλος πάντων είχες κάτι να πείς, δεν έµεινες βουβός.
Άλλος τρόπος να µιλήσεις, είναι πως το σκάνδαλο αυτό, (ΟΠΕΚΕΠΕ για παράδειγµα), δεν το ανακάλυψε η κυβέρνηση, αλλά έχει ρίζες βαθύτερες στο παρελθόν. Εξηγείς δηλαδή, πώς δεν είσαι αυτός που το ανακάλυψε ή το δηµιούργησε. Απλά ∆ρυός πεσούσης πάς ανήρ ξυλεύεται. ∆ηλαδή µιάς και έπεσε το δένδρο, οι διερχόµενοι µπορούν στο µέλλον να παίρνουν ξύλα για το τζάκι τους! Παράνοµα, χωρίς να έχουν δικαιώµατα επί της ξυλείας της ∆ρυός. Το γνώριζαν όλοι χρόνια, αλλά δεν βρέθηκε ύψος ανδρός να το καταγγείλει. Μάλλον χρειαζόταν γυναίκα ή γυναίκες µε παντελόνια.
Αφήστε τα, µην συνεχίσουµε θα στεναχωρηθούµε σας λέω! Ας µείνουµε µόνο στην δύσκολη ώρα του Πρωθυπουργού ως ανθρώπου!
Σκεφτείτε λοιπόν να είστε ο Πρωθυπουργός και να πρέπει να µιλήσετε για τους νεκρούς συνανθρώπους µας στά Τέµπη!! ή στό ΜΑΤΙ! ή για NOVARTIS, SIΕMENS, ΒΑΤΟΠΕ∆Ι, ΕΞΟΠΛΙΣΤΙΚΑ, ΛΑΓΚΑΡΝΤ, ΤΑΧΥ∆ΡΟΜΙΚΟ ΤΑΜΙΕΥΤΗΡΙΟ, ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ και τέλος πάντων κάποιο από όλα. ∆εν θα κάνουµε κατάλογο τώρα. Φύλλο εφηµερίδας είναι, δεν είναι ατέλειωτα στρέµµατα.
Αρχικά θα ξεκινήσετε ήπια, στην συνέχεια θα γκαζώσετε και µετά θα γίνεται αυστηρός. Θα προσέχετε πολύ τις εκφράσεις του προσώπου, και του σώµατος γιατί προδίδουν. Θα ακουµπήσετε κάπου σταθερά τα χέρια σας για µην φαίνεται το τρέµουλο. Αν δεν υπάρχει κάτι κοντά, θα τα πλέξετε µεταξύ τους. Θα τα κρατήσετε έτσι δεµένα, µην ανοίξει καµιά από τις παλάµες σας µε αυτά που ακούει. Θα πρέπει να έχετε ψηλά τους ώµους για να δείχνετε ότι δεν σας πήρε από κάτω. Και θα καταβάλετε συνεχώς κάθε προσπάθεια για να δείχνετε ποιος είναι το αφεντικό! Οι παλµοί σας ωστόσο θα έχουν φτάσει 100-115 και εκεί έρχεται το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και επαναστατεί. Ταυτόχρονα όµως διαπιστώνεται ότι και ο λόγος κάνει κοιλιά και τότε γίνεσθε επιθετικός λέγοντας. Ε όχι λοιπόν δεν είµαστε εµείς οι υπεύθυνοι! Ενώ ουσιαστικά σκεφτόσαστε, Ε όχι δεν θα µε πεθάνετε κι’ όλας για κάτι ασήµαντο! Και κατεβαίνετε.
Και τότε αναλαµβάνει το ΕΓΩ και σας φέρνει «∆ΙΚΑΙΩΣΗ»
Τελικά δηλαδή για να συνεννοηθούµε, δεν καταφέρατε κάτι µε τον λόγο, ενηµέρωση, απολογία ή όπως θέλετε πέστε το. Απλά προβήκατε δια λόγου σε µια προσωπική αποφόρτιση, ενός βάρους που σας απασχολούσε τις προηγούµενες ηµέρες και εκτονωθήκατε.
Το βράδυ που ησυχάζει η φύση, θα κοιµηθείτε πιο ήσυχα. Οι βραδυνοί τηλεδηµοσιογράφοι θα συνεχίσουν το έργο σας, σβήνοντας το φώς στον δρόµο που είναι πεσµένη η ∆ρύς. Αφού προηγουµένως θα έχουν κάνει βεβαίως µια αναφορά σε αυτό πρίν σβήσουν το φώς.
