Καθώς βαδίζεις πεινασµένος σ’ ένα µονοπάτι απέραντο, ψάχνεις, µα βρίσκεις αποφάγια.
Λόγια στιγµιαία· Πράξεις επιφανειακές. Τσίχλες που την πείνα δεν σβήνουν, µονάχα καίνε το στοµάχι.
Αναρωτιέσαι γιατί δεν χόρτασες, γιατί η κοιλιά σου βρυχάται από επιθυµία.
∆ιότι είναι απλώς µια ψευδαίσθηση· Τα ψίχουλα των προσδοκιών. Ένα απατηλό παιχνίδι να ξεχνιέσαι προσωρινά.
Έπειτα, επιστρέφεις. Κάνεις ξανά τα ίδια λάθη. Γνωρίζεις καλά πόσο σε βλάπτει, αλλά είναι η εύκολη επιλογή.
Χάνεσαι στον λαβύρινθο, πατάς στα ίδια, τα παλιά ξεθωριασµένα βήµατά σου.
Και πριν το καταλάβεις παγιδεύεσαι σε φαύλο κύκλο. Αιχµάλωτος, κόλλησες στη δική σου λούπα.
Μέσ’ απ’ την αναζήτηση αυτή γεµίζεις γρατσουνιές, πληγές και τραύµατα. Πρόσεχε, µην σηµαδευτείς ανεπανόρθωτα.
Σφραγίζεις την καρδιά σου µε σκουριασµένο λουκέτο. Άραγε ποιος κρατά τα κλειδιά;
Μην ρίχνεις την αξιοπρέπεια σου. Μην συµβιβάζεσαι µε τίποτα λιγότερο από αυτό που σου αξίζει.
Ειρήνη Καραντωνάκη φοιτήτρια
