Επέπρωτο να τα φέρει έτσι η µοίρα µετά την εκδηµία του µακαριστού ∆αµασκηνού, να χηρεύσει η θέση της Μητρόπολης Κυδωνίας και Αποκορώνου και να πρέπει να οριστεί διάδοχός του.
Στη Μητρόπολη Κυδωνίας και Αποκορώνου έχουν αναφορά περίπου 140.000 πιστοί Χριστιανοί, οπότε το ενδιαφέρον είναι µεγάλο.
Η παρακαταθήκη του ∆αµασκηνού είναι γνωστή.
∆εν άφησε διακόσια ζευγάρια µανικετόκουµπα ούτε και είχε εκφράσει ποτέ την επιθυµία να γίνει µουσείο για να εκτίθενται τα άµφιά του.
Εξάλλου για µας τους Χριστιανούς, η Ορθοδοξία είναι µια ζώσα υπόθεση.
Για τον διάδοχο του, στη Μητρόπολη Κυδωνίας και Αποκορώνου έχει αρχίσει µια µεγάλη κουβέντα, όπως είναι φυσικό.
Και επειδή είναι άλλο πράγµα το κουτσοµπολιό και άλλο το ρεπορτάζ, ταπεινά πιστεύω ότι ο διάδοχος του µακαριστού ∆αµασκηνού θα πρέπει να δώσει έµφαση (και να κριθεί) από την πραγµατικότητα του ρόλου µέσα από το παράδειγµα της προσωπικής του απλότητας, που θα χαρακτηρίζει όχι µόνο τον τρόπο που ζει, αλλά και το ύφος του λόγου του.
Είναι προφανές ότι το ύφος του λόγου και οι λέξεις όταν ασκείς διοίκηση στη Μητρόπολη, σηµατοδοτούν και τις «ανοικτές θύρες» της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Και αυτό είναι εκείνο που κάνει τη µεγάλη διαφορά σε σύγκριση µε τα σενάρια διαδοχής που εξυφαίνονται, γεγονός που αποπροσανατολίζει τη σεπτή διαδικασία.
∆ίνουµε ιδιαίτερη έµφαση στις «ανοικτές θύρες» της Μητρόπολης, γιατί αυτές πείθουν τους νέους και τους µεγαλύτερους να διαβούν την πόρτα της Εκκλησίας.
Με όλο τον σεβασµό, αυτό είναι πιστεύω που απελευθερώνει και τη Θεολογία.
Το κοινωνείν.
