Επιστήµονες και παρατηρητές µελετούν την κατάσταση των κοινωνιών µας στις διάφορες χώρες και το θέµα της ευτυχίας και ευχαρίστησης των ανθρώπων.
Πολλά πράγµατα φαίνονται από τέτοιες µελέτες, που ενδιαφέρουν όλους µας, σ’ όποια χώρα και αν ζούµε. Και ο καθένας βγάζει τα συµπεράσµατά του σύµφωνα µε τα πιστεύω του. Που δεν σηµαίνει ότι είναι αδιαφιλονίκητα σωστά.
Σ’ ένα τέτοιο άρθρο-µελέτη, ο συγγραφέας µεταξύ άλλων, λέγει ότι δεν σηµαίνει ότι οι χώρες που ευηµερούν οικονοµικά είναι οι άνθρωποί τους πιο ευτυχισµένοι. Μπορεί να µην είναι πιο ευτυχισµένοι σε ∆υτικές πλούσιες χώρες όπως οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η ∆υτική Ευρώπη, η Ωκεανία αλλά σε αναπτυσσόµενες χώρες όπως το Κόσσοβο, το Βιετνάµ, το Καζακστάν, η Παραγουάη (Βλ. David Brooks, “There is a hope if you are not in America”, The New York Times, 11 Αυγούστου, 2025, σελ. 1 και 11).
Είναι αλήθεια ότι σε πλούσιες χώρες υπάρχει η µοναξιά, η εσωστρέφεια, η αποµόνωση. Σε µερικές απ’ αυτές υπάρχουν και οι περισσότερες αυτοκτονίες.
Θυµούµαι, αφού είχα ζήσει σαν φοιτητής για χρόνια στο Λονδίνο και την Ελβετία, και που είχα ευχάριστες εµπειρίες, µου έκαµε εντύπωση, όταν πήγα στην Αθήνα για την διατριβή µου, πόσο πιο «χαλαρά» και συνδεδεµένα ζούσαν οι φοιτητές στην Ελλάδα.
Υπάρχουν και τα υπέρ και τα κατά. Αυτή, όµως, είναι η κατάσταση.
Ο κόσµος είναι διαφορετικός, από την µια η δουλειά, το πρόγραµµα και το κυνήγι των υλικών αγαθών, από την άλλη, η ξεγνοιασιά , ο συναισθηµατισµός και η ζωή χωρίς πρόγραµµα και πολλούς στόχους.
Μπορούµε να αλλάξουµε τον κόσµο;
*Ο ∆ρ. Χρίστος Α. Θεοδούλου
είναι ένας πολίτης του 21ου αιώνα.
