Ξυπνώ στην ώρα µου, ιδρωµένη βεβαίως βεβαίως, µια που οι τοίχοι της αετοφωλιάς µου δεν έχουν χάσει τίποτα από τη χθεσινοβραδινή ζεστασιά τους…
‘Ένα ντουζάκι είναι ό,τι πρέπει!
Ύστερα θα πρέπει να βγω, να πάω στο πιο κοντινό φαρµακείο. Μετά θα φάω κατιτί και στη συνέχεια, καθώς το συνηθίζω κάθε πρωί, θα γράψω λιγάκι…
Ένα βηµατάκι για το µπάνιο και να ‘µαι κάτω απ’ το ντουζ, σκεπτόµενη τις πυρκαγιές που µαίνονται στον νότο… Πόσο ανάγκη θα το έχουν εκεί κάτω, το πολύτιµο νεράκι αυτές τις δύσκολες στιγµές τους!
Ανοίγω τις στρόφιγγες. Τίποτα, µα τίποτα δεν συµβαίνει…
Προφανώς… δεν έχω νερό!
Κουνώ τις σωλήνες και µόνο κάτι σταγονάκια βγαίνουν αραιά και πού!
Να δεις πως έχουν δώσει όλο το νερό στα ξενοδοχεία κι εµείς εδώ, στο ρετιρεδάκι µας που σε λίγο θα είναι σκέτος… «φούρνος», θα κορακιάσουµε όλη µέρα!
Προσπαθώ να διώξω τις κακές σκέψεις, πηδώ έξω απ’ την ντουζιέρα, ντύνοµαι και βγαίνω στον δρόµο. Εδώ κοντά έχει εφηµερεύον φαρµακείο. Εκεί θα πάω κι ύστερα γοργά-γοργά… πίσω! Εντός των τειχών… Αρκεί βέβαια να δουλεύουν τα κλιµατιστικά! ∆ιότι αν κάνουν κι αυτά… απεργία χαθήκαµε!! Ευτυχώς που πάντα έχω δυο µπουκάλια γεµάτα νερό στο ψυγείο! Θα πορευτώ µ’ αυτά κι έχει ο Θεός!
Περνώ απέναντι, ενώ ένας καυτός ήλιος έχει ήδη αρχίσει να τσουρουφλίζει τα πάντα.
Εντάξει! Με λίγη υποµονή θα βγω στην κεντρική, θα πιάσω σκιά, θα περάσω στο στενό δροµάκι που βγάζει την παράλληλο, κι απ’ εκεί, από την κονταρίδα της στοάς, θα βρεθώ φάτσα στο Φαρµακείο!
Καλοί οι υπολογισµοί, µα µόλις φτάνω στη γωνιά διαπιστώνω πως στην απέναντι πλευρά του δρόµου κυλά µε ορµή και κέφι ένα χαρούµενο κι αδιαπέραστο… ποταµάκι που βρέθηκε στην πόλη µας απ΄ το πουθενά!!
Με µια µατιά κατά µήκος του διαπιστώνω πως έχει µάκρος, βάθος, ικανό πλάτος και… δύναµη!
Και τώρα τι να κάνουµε; Να γυρίσω πίσω και να πάω απ’ αλλού;
Αν όµως έχει κατακλύσει τις καθέτους, πώς θα περάσω απέναντι χωρίς να βραχώ;
Να βρω µήπως ένα σηµείο του, που να τρέχει λιγότερο και να περάσω από εκεί;
Ευτυχώς φορώ κλειστά, πάνινα παπούτσια. Όχι σαν κι εκείνη την κοπελιά µε το ανοικονόµητο µάξι που στέκει εµπρός του, έχει σηκώσει το φουστάνι της ψηλά, κρατά στα χέρια τις σαγιονάρες και το σκέφτεται να… πατήσει ή να µην πατήσει στο…χάος; Και λέω «χάος» διότι το νερό αντί να λιγοστεύει, όλο και πληθαίνει! Και µοιάζει άκρως επιθετικό, καθώς έρχεται ορµητικό από την πάνω πλευρά και κυλά ακάθεκτο στην κατηφόρα…
Ευτυχώς η κοπελιά πέρασε. Κι άλλη µια έκανε την προσπάθειά της, βγήκε µουσκεµένη, αλλά σώα κι αυτή, και είχε έλθει τώρα η σειρά µου να δείξω γενναιότητα…
Κι αν γλιστρήσω, πέσω στα νερά µέσα και σπάσω και κανένα ποδάρι;
∆εν µου φτάνουν όλ’ αυτά που έχω, θα φορτώσω κι άλλα την καµπούρα µου;
Όµως όχι… Θα περάσω!
Στηρίζοµαι στο πόρτ-µπαγκάζ ενός παρκαρισµένου αµαξιού µε το νερό να κοντοστέκεται, να µαζεύεται και να κάνει πηδηµατάκια στις πίσω ρόδες του, πατώ γερά µε το καλό µου το δεξί, ύστερα µε το αριστερό, δυο βηµατάκια ακόµα και βγαίνω στο υγρό πεζοδρόµιο.
Με τα παπούτσια γεµάτα νερά και το παντελόνι βρεγµένο µέχρι το γόνατο, κατάφερα όπως-όπως να φτάσω στην πρώτη κάθετο που έµοιαζε στεγνή, αλλά µάλλον θα είχε περάσει κι από εδώ η λαίλαπα, καθώς ήταν γεµάτη λακκούβες µε νερό, όπου απολάµβαναν το πρωινό µπανάκι τους τα περιστέρια…
Τα ίδια βάσανα και στον γυρισµό!
Βράχηκα ξανά, ενώ σ’ όλο τον δρόµο της επιστροφής µάλωνα τον εαυτό µου που άνευ σοβαρού λόγου και αιτίας µπήκε σ’ αυτή την περιπέτεια…
Πιθανότατα βέβαια, να είχε σπάσει κάποια κεντρική σωλήνα, γρήγορα θα επισκευαζόταν, σε µια-δυο ώρες ο ήλιος -ο ηλιάτορας!- θα είχε κάνει τη δουλειά του, και το ποταµάκι µας θα είχε εξαφανιστεί…
Ευτυχώς να λέµε που κι εµείς φθηνά τη γλυτώσαµε, χωρίς τούµπες και πεσίµατα καταµεσής του δρόµου…
*Φωτ. αρχείου
