Οι στιγµές που διέρχεται η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι κρίσιµες και χαρακτηριστικές του τι πρέπει να περιµένει κανείς. Η δεξαµενή σκέψης που µας κληρονόµησε ο ταγός της Ευρώπης Ζακ Ντελόρ άρχισε ήδη να προσαρµόζεται στα τεκταινόµενα ως µηδέποτε ένας άνδρας να µην υιοθέτησε πολιτικές που θα άλλαζαν το µέλλον της γηραιάς ηπείρου.
Σε αρθρογραφία ηγετικού στελέχους της δεξαµενής σκέψης, αναπτύσσονται θέσεις που συµβάλλουν στην πτώση της ΕΕ χωρίς πολλές περιστροφές. Ας δούµε που πάει το καράβι, και να µην ξεχνιέται ότι η ψήφος στις ευρωεκλογές ισοδυναµεί µε διάσωση του καραβιού ή πορεία κατευθείαν στα βράχια.
Στην αναφορά της δεξαµενής σκέψης που µας κληροδότησε ο Ζακ Ντελόρ, γράφει στο άρθρο αυτό ηγετικό του στέλεχος ότι «Ατενίζοντας το µέλλον: αντιµέτωπη µε την κινητοποίηση των γεωργών αλλά και µε την προοπτική της προσχώρησης της Ουκρανίας, η ΕΕ θα πρέπει να µεταρρυθµίσει ριζικά την Κοινή Γεωργική Πολιτική (ΚΓΠ). Γνωρίζοντας ότι, σύµφωνα µε τους ισχύοντες κανόνες, το 80% των επιδοτήσεων πηγαίνει στο 20% των αγροτών –εκείνους που πιθανώς τις χρειάζονται λιγότερο– και ότι εκείνοι που επιλέγουν να υιοθετήσουν φιλικές προς το περιβάλλον µεθόδους δεν ανταµείβονται δεόντως, αυτή η µεταρρύθµιση πρέπει να οικοδοµηθεί γύρω από δύο θεµελιώδεις στόχους: τον αναπροσανατολισµό της στήριξης προς τους µικρούς παραγωγούς και την καλύτερη αµοιβή των περιβαλλοντικών υπηρεσιών που παρέχουν. Ένα άλλο απαραίτητο στοιχείο θα είναι να ληφθεί υπόψη ολόκληρη η αξιακή αλυσίδα και να διασφαλιστεί ότι οι καταναλωτές διαδραµατίζουν τον ρόλο τους στην αναγκαία µετάβαση στον αγροδιατροφικό τοµέα. Η απόρριψη του νόµου για την αποκατάσταση της φύσης θα χρησίµευε ως προειδοποίηση για τους κινδύνους που ελλοχεύουν για την Πράσινη Συµφωνία. Οι λαϊκιστές σε όλη την Ευρώπη εργαλειοποιούν όλο και περισσότερο πράσινα θέµατα και αντιτίθενται σε αυτά στην οικονοµική ευηµερία. Τα πολιτικά κόµµατα που δεν βρίσκονται στα άκρα θα πρέπει να αντιµετωπίσουν σθεναρά αυτήν την ψευδή αντίθεση και, δεδοµένης της επιµονής, ακόµη και της επιτάχυνσης της κρίσης του κλίµατος και της βιοποικιλότητας, να διασφαλίσουν ότι θα τηρηθεί µια φιλόδοξη ατζέντα τα επόµενα χρόνια.»
Στο ορυµαγδό αυτών των προκλητικών σηµείων του άρθρου µιας από τις πλέον έγκυρες δεξαµενές σκέψης σηµειώνουµε τις αδυναµίες σωστής αντιµετώπισης των πραγµάτων που αφορούν. Για το λόγο αυτό δανειστήκαµε από το προηγούµενο σηµείωµά µας ορισµένα στοιχεία που παραθέτουµε εκ νέου, ώστε να µη θεωρήσουν οι πανταχού γράφοντες ότι µπορούν να γράφουν από αναπόδεικτα σηµεία, µέχρι ανοησίες.
Στον πίνακα που ακολουθεί φαίνονται ότι εξοικονοµούνται τα περίπου 50 δις € από τη διαφορά µεταξύ δεσµεύσεων και πληρωµών. Ουδέποτε στο παρελθόν επιδείχτηκε τόση διαφορά αναλήψεων (που είναι υποχρεωµένοι από τους κανονισµούς και τις αποφάσεις) και πληρωµών, που είναι η µόνη αλήθεια για την εξέλιξη του προϋπολογισµού της Ε.Ε.
Επίτηδες αφήσαµε και τη γεωργία στον πίνακα αυτό για να συνδέσουµε µε την άθλια απόφαση για ένταξη του Ουκρανίας στην Ε.Ε.
Εδώ βλέπουµε ότι δε µειώνονται οι αναλήψεις υποχρεώσεων σε σχέση µε τις πληρωµές και τούτο γιατί η εκπλήρωση των δαπανών δεν είναι καθόλου επιτεύξιµη, για λόγους που βροντοφώναξαν οι αγρότες µας σε ολόκληρη την επικράτεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης: ∆εν έσπειραν, τι αναµένεται να θερίσουν; Τίποτα. Τα χρήµατα που δέσµευσε η ΚΓΠ για τις πληγείσες περιοχές του Ιανού πριν τις πληµύρες θα δαπανηθούν; Όχι βέβαια! Θα πάνε αλλού; Όχι γιατί δεν προβλέπεται. Η κυβέρνηση θα δώσει τους πόρους που µπορεί να δώσει (άρα γλυτώνουµε πόρους για τη γεωργία και αντισταθµίζουµε τις αναγκαίες καταβολές στους πληγέντες µε εθνικούς πόρους, ήτοι µε χρήµατα των Ελλήνων φορολογουµένων. Αυτό λέγεται στη συνείδησή µου σταδιακή και µερική επανεθνικοποίηση της ΚΓΠ.
Τώρα γιατί οι ισχυροί ταγοί της ΕΕ θέλουν σώνει και καλά να διευρύνουν µε την Ουκρανία δεν µπορεί να γίνει κατανοητό από τη συντριπτική πλειοψηφία των Ευρωπαίων πολιτών. Και επειδή οι ευρωεκλογές επίκεινται, υπάρχει το ενδεχόµενο να διαφανεί ανεξαρτήτως θελήσεως των ταγών που δε ρώτησαν και δε ρωτούν κανένα. Πρόκειται για µια µορφή της µεταδηµοκρατίας, για την οποίας είναι καιρός να αρχίσουµε να σκεφτόµαστε σοβαρά.
Ποιος έχει λησµονήσει ότι η Ουκρανία είναι εντελώς αγορασµένη από τις εταιρείες όπως η Μονσάντο µε τους ΓΤΟ, για του οποίους η ΕΕ έχει ρίξει ανεπιστρεπτί το διαρκές ανάθεµα;
Μήπως πάνε µε ύπουλο τρόπο τα αµερικάνικα συµφέροντα να δηµιουργήσουν πρόβληµα στην Ευρώπη, ώστε να µειωθούν οι διαπλανητικοί ανταγωνισµοί;
Και επιµένω στο ερώτηµα «Ποιος θα ελέγξει τη γραφειοκρατική ελίτ των Βρυξελλών στη συνεχιζόµενη αυτή αθλιότητα; άλλοι πόροι να γεµίζουν τον κοινοτικό κορβανά από το υστέρηµα των φορολογουµένων και άλλες πληρωµές να γίνονται έναντι των προβλεπόµενων δεσµεύσεων µε βάση τους κανονισµούς και τις Συνθήκες ;»
Η απάντηση µπορεί να δοθεί µόνο από το σώµα των ψηφοφόρων στις ευρωεκλογές.
