9. Ο μονόλογος της σελήνης
ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ:
– Αδερφέ, σ’ ευχαριστώ που συνεχίζεις να μοιράζεσαι μαζί μου, εκείνα που εγώ ακούω ενορατικά από το σιωπηλό μονόλογο της φύσης.
– Ακούω τη σελήνη να μου λέει:
«Εγώ, συμπληρώνω μαζί με τα αδέρφια μου τ’ αστέρια και τον φωτοδότη ήλιο το μεγαλείο του Σύμπαντος που σε περιβάλλει, χωμάτινε αδερφέ… Και συ, με υμνείς στα παραμύθια σου και στην ποίηση σου, σαν σε γοητεύει η μυστηριακή η παρουσία μου στο αχανές. Και σε χρόνους αρχαιότερους –κατά τα δικά σας τα μετράδια- με λάτρεψες γήινε αδερφέ σαν θεότητα, με σύνδεσες (και συνεχίζεις να με συνδέεις) με καλοτυχιές και κακοτυχιές, σαν δεν το μπόραγες, σαν δεν το μπορείς να καταλάβεις κάποιες καταστάσεις…
…Μα πέρα από την ομορφιά και τη γοητεία που διαχέει το χλωμό μου φως, είμαι και πηγή ζωής για τον πλανήτη σου. Το έχεις σκεφτεί αυτό, γήινε αδερφέ; Και τούτο, γιατί επηρεάζω εγώ η χλωμή Σελήνη –κατά τα λόγια σας- και μάλιστα ζωτικά τους ενοίκους του Φυτικού μα και του Ζωικού σου Βασιλείου, στο γαλαζόθωρό σου άστρο. Και για να γίνω σαφής: Επηρεάζω τους βιορυθμούς των ζώων, την ανάπτυξη των φυτών, τον ψυχισμό του ανθρώπου, την ίδια τη Γη. Σαν διαδοχικά σκιάζει η Γη σας λιγότερο το φως του ήλιου -στη “γέμισή” μου καθώς λέτε- δεν “φυτρώνει” κανένα φυτό καθώς η τάση των χυμών του είναι ανοδική και η ρίζα είναι χωρίς τους ζωτικούς χυμούς της. Αντίθετα, σαν με σκιάζει διαδοχικά περισσότερο η Γη σας -στη “χάσι” μου καθώς λέτε- οι ρίζες είναι πλήρεις χυμών, κάτι που επιτρέπει την ομαλή ανάπτυξη του νιόφυτου… Μικροπαλίρροιες είναι τούτες, στη νερένια φύση-φάση του φυτού… Μα και κάποιοι από εσάς χωμάτινε αδερφέ, χάνουν –κατά που σας ακούω να λέτε- τους βιορυθμούς τους τη βραδιά που λαμποκοπώ, τη βραδιά –καθώς λέτε- της Πανσελήνου… Τυχαία είναι τούτα γήινε αδερφέ; Το έχεις σκεφτεί αυτό;
…Με τη δύναμη που με προίκισε ο Πλάστης μου, προκαλώ τις παλίρροιες –καθώς τις λέτε- με τα νερά των θαλασσών να ανεβο-κατεβαίνουν δύο φορές το εικοσιτετράωρο, με συνέπεια την ανάδευση του νερού, κάτι που αποτρέπει την ανάπτυξη επιβλαβών αποσυνθέσεων, με ότι τούτο σημαίνει για εσένα, γήινε αδερφέ. Τυχαίο είναι τούτο; Το έχεις σκεφτεί ποτέ;
…Σημαντικό όμως είναι και το γεγονός χωμάτινε αδερφέ, ότι, με τη σχετικά μεγάλη μάζα που με προίκισε ο Πλάστης μου –και όχι μόνο- εξασφαλίζω τη σταθερότητα του άξονα περιστροφής της Γης. Εάν δεν υπήρχα, και μάλιστα στη θέση την κατάλληλη, ή σε περίπτωση μικρότερου μεγέθους μου, ο άξονας της Γης θα άλλαζε διαρκώς διεύθυνση, με συνέπεια την αστάθεια στο κλίμα, που θα καθιστούσε δύσκολη αν όχι αδύνατη τη συνέχιση της ζωής σου στο γαλαζόθωρο το άστρο σου. Και αν τύχει και χαθώ οριστικά απ’ το ουράνιο στερέωμα, η θερμοκρασία στη Γη θα καταστήσει αδύνατη την περαιτέρω επιβίωσή σου! Το έχεις αυτό σκεφτεί ποτέ, χωμάτινε, γήινε αδερφέ; Τυχαία είναι όλα τούτα;
…Ας με ακούσουν σε τούτα κάποιοι στη Γη σας που διαφημίζονται ως “άθεοι” και ας σκεφτούν, ας αναλογιστούν την τύχη τους, σαν πάψω να υπάρχω, σαν πάψω να ενεργώ σε όλα που προλάλησα. Ας αναλογιστούν αν έγινα από το πουθενά, από το τίποτα, απ’ το μηδέν! Μα το “μηδέν”, γεννάει “μηδέν” μικρόμυαλε “άθεε” γήινε αδερφέ! Μα Θεό έχεις μέσα σου, και δεν τον βλέπεις! Θα δεις εμένα; Θεότυφλοι είναι οι οφθαλμοί σου, ωσάν στερούνται την ενόραση οι οφθαλμοί της ψυχής σου! Το’ χεις σκεφτεί ποτέ αυτό; Επίτρεψέ μου να το αμφισβητώ!
…Χωμάτινε αδερφέ, μην είσαι απλός θεατής του σύμπαντος κόσμου που σε περιβάλλει… Σκέψου… Συλλογίσου… Αναλογίσου… Προσπάθησε ν’ αντιληφτείς με ενορατικές αισθήσεις τι εκτυλίσσεται γύρωθέ σου… Και φοβού σαν ακουστεί το 4ο Σάλπισμα, κατά που το ’γραψε πολλούς ενιαυτούς –ως λέτε- ενωρίτερα, εκείνος ο Σοφός Χωμάτινος Αδερφός ο Ιωάννης στην –ως λέτε- Αποκάλυψή του: «…και ο τέταρτος άγγελος σάλπισε και σκοτείνιασε ο ήλιος κατά ένα τρίτο και η σελήνη και τα άστρα και η ημέρα σκοτείνιασε κατά ένα τρίτο και το ίδιο και η νύχτα….» (Αποκάλυψη: Η’ 11).
ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ
…Όχι αδερφέ, μην με ευχαριστείς… Δεν έκανα τίποτα το εξαιρετικό… ήθελα απλά, να σε βγάλω από την πλάνη σου καθώς, θα το ’ξακολουθήσω –αναλυτικά- να σου παρουσιάζω τι σιωπηλά μονολογούν όλα τα δημιουργήματα της φύσης… Φωνή Θεού είναι τούτη… Αρκεί να έχεις την υπομονή να με ακούσεις…
Άκου το λοιπόν, τι σιωπηλά μονολογεί ο ήλιος:
(Στο επόμενο: Ο σιωπηλός μονόλογος του ήλιου)
*μέλος της “Λογοτεχνικής Παρέας Χανίων”
