Οι Ευρωεκλογές τον Ιούνιο γίνονται σε στιγµές που οι πόλεµοι στην Ουκρανία και στη Λωρίδα της Γάζας πραγµατοποιούνται µε απερίγραπτα αιµατηρά αποτελέσµατα.
Οι κυρίαρχες ευρωπαϊκές δυνάµεις εκµεταλλεύτηκαν όλα τα στρώµατα των εργαζοµένων συµπιέζοντας τις αποδοχές τους απογοητευτικά µε τη λιτότητα και επιτιθέµενοι στα εργασιακά τους δικαιώµατα. Οι καλοζωισµένοι Ευρωπαίοι επίτροποι δεν ακούν τις κραυγές των Ουκρανών, δεν βλέπουν την εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων, δεν προβληµατίζονται για την ανοδική πορεία, σταδιακά, της Ακροδεξιάς, αδιαφορώντας για την ανισότητα των λαών, που διευρύνεται παρά τις προειδοποιήσεις των πολιτών για τις επερχόµενες συµφορές.
Στις Βρυξέλλες διαφορετικά ερµηνεύουν την κρίση από τη λύση. Έχουν αποτύχει στις προβλέψεις τους. Κινούνται “προς λάθος κατεύθυνση”. Τα κράτη-µέλη δεν µπορούν να χαράξουν τη δική τους αγροτική πολιτική ανάλογα µε την εδαφική τους ιδιαιτερότητα. Εξαρτώνται απ’ το µοντέλο της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (Κ.Α.Π.) και είναι ένας λόγος η τεµπελιά των πολιτών να τα ρίχνει όλα στο φταίξιµο της Κ.Α.Π.
Κατά γενική οµολογία στις Ευρωεκλογές ο µόνος κερδισµένος παντού θα είναι η Ακροδεξιά. Πιστεύεται, όµως, ότι δεν θα ‘χει σηµαντική επίδραση στις ισορροπίες των ευρωπαϊκών οργάνων. Θα αλλάξει κάπως η κατάσταση µακροπρόθεσµα, χωρίς αντίκρυσµα. ∆ηλαδή η Γαλλία του διαφωτισµού να υπερσκελίσει την Ιταλία και να γίνει µεγάλη δύναµη της Ακροδεξιάς µε τη Λεπέν, που υπερισχύει και του Μελανσόν, στην οποία οι δηµοσκοπήσεις δίνουν διπλάσιο ποσοστό, 32% έναντι του Μακρόν που µετά βίας φτάνει το 16-19%.
Το ερώτηµα παραµένει, γιατί υπάρχουν τέτοιες επιδόσεις στην Ακροδεξιά. Η επικρατέστερη απάντηση είναι ότι το µεταναστευτικό διαταράσσει το κοινωνικό σύνολο, τις ισορροπίες και τις συνήθειες του µέσoυ Ευρωπαίου πολίτη. Άλλη εκδοχή εστιάζεται στην οικονοµική και πολιτική ισχύ, που επικρατεί στους προνοµιούχους των Βρυξελλών, που έχουν καταφέρει στα µάτια των περισσότερων να θέσουν την Αριστερά εκτός του πολιτικού παιχνιδιού.
Και τούτο επειδή τα κατώτερα στρώµατα πιστεύουν ότι µέσω της Ακροδεξιάς θα ικανοποιηθούν τα αιτήµατά τους και ότι η Αριστερά αδυνατεί να πείσει λόγω της διάσπασης της και απαιτείται συλλογική δουλειά να πετύχει σ’ όλα τα στάδια, πράγµα αδύνατο, όχι µόνο σε ελληνικό αλλά και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Στη χώρα µας διαµορφώνεται σκηνικό µε περίεργες καταστάσεις, που η Ν.∆. θέλει “να κόψει τον βήχα” και να επανασυσπειρώσει τις δυνάµεις της. Στο Μαξίµου επιθυµούν να πιάσουν το 41% των εθνικών εκλογών, αλλά οι πρώτες δηµοσκοπήσεις κατεβάζουν το ποσοστό στο 33%.
Ο κ. Ανδρουλάκης θα είναι ευχαριστηµένος αν πάρει διψήφιο αριθµό έναντι του 7,7% των Ευρωεκλογών του 2019, ενώ για τον κ. Κασσελάκη τα πράγµατα µπερδεύονται. Έχει βάλει τον πήχη ψηλά στο 18%, αλλά να φτάσει το 24% του ΣΥΡΙΖΑ επί Τσίπρα είναι ακατόρθωτο.
