Ξεκαθαρίζοντας το προκείμενο της διαπραγμάτευσης

Ντόρος πολύς γίνεται τις τελευταίες ημέρες αναφορικά με το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης ανάμεσα στην ελληνική κυβέρνηση και τους Ευρωπαίους εταίρους. Το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας (που δεν ολοκληρώθηκε, αλλά αντίθετα μόλις ξεκίνησε) ερμηνεύτηκε με διαφορετικούς τρόπους κατά πως βολεύει τον κάθε… ενδιαφερόμενο.
Τρεις διαφορετικές οπτικές διακρίνουμε, οι οποίες συνοψίζονται -ωμά, ακριβώς όπως εκφέρονται δηλαδή- ως εξής: «Θρίαμβος», «κωλοτούμπα», «υποχώρηση». Τι συνέβη από όλα αυτά τελικά;
Οντως «βαφτίστηκε το κρέας ψάρι», μόνο που το ψάρι δεν έχει μεγάλα ψαροκόκκαλα που θα μας σταθούν στον λαιμό. Επί του πρακτέου συνεχίζουμε να εφαρμόζουμε ένα μνημόνιο, ένα έγγραφο που αφορά διμερείς συμβάσεις δηλαδή.
Σε αυτό το μνημόνιο δεν προβλέπονται νέα μέτρα λιτότητας, τα οποία η προηγούμενη κυβέρνηση ήταν ξεκάθαρα πρόθυμη να υπογράψει χωρίς να μπει καν σε συζητήσεις. Ηταν έτοιμη να μας τα παρουσιάσει ως «αναγκαίο κακό» και να μας ζητήσει να κάνουμε «νέες θυσίες». Αυτό ας το έχουν υπόψη τους οι πολέμιοι της σημερινής κυβέρνησης που θέλουν ντε και καλά να βγουν από πάνω…
Για επικοινωνιακούς λόγους, το κυβερνητικό επιτελείο δεν θέλει να αναφέρεται ούτε σε “μνημόνια”, ούτε σε “τρόικα”. Αδιάφορους παντελώς έπρεπε να μας αφήνει αυτή η συζήτηση. Το προκείμενο είναι η βελτίωση της οικονομικής κατάστασης του πολίτη και η ανάσχεση της φτωχοποίησης, άσχετα αν αυτό θα γίνει συζητώντας με την “τρόικα” ή με τους “θεσμούς”. Εγκλωβίζεται στον λαϊκισμό η κυβέρνηση αν επιμένει να παίζει με τις λέξεις.
Τέλος, σε ό,τι αφορά τους εσωκομματικούς τριγμούς στον ΣΥΡΙΖΑ, όσοι αντιδρούν μάλλον δεν κατάλαβαν ποιοι τους ψήφισαν. Ο μέσος ψηφοφόρος του Αλέξη Τσίπρα στις εκλογές του 2015 δεν έχει στη βιβλιοθήκη του το “Κεφάλαιο” του Μαρξ, ούτε ήταν μέλος της ΚΝΕ στα φοιτητικά του χρόνια. Αντίθετα ήταν μέλος της μεσαίας τάξης που διαλύθηκε από τις μνημονιακές πολιτικές, μιας μεσαίας τάξης που παραδοσιακά ψήφιζε την κεντροαριστερά, επιθυμεί να παραμείνει στο ευρώ και επιτακτικά ζητά πίσω τη χαμένη της αξιοπρέπεια, μέσα από μια κυβέρνηση που δεν θα λέει σε όλα “ΝΑΙ”, όπως οι προηγούμενες.
Αυτό είναι και το προκείμενο της διαπραγμάτευσης και όσοι δεν το καταλαβαίνουν, μάλλον νοιάζονται για την προσωπική τους δικαίωση και όχι για μια συνολική λύση στο ελληνικό ζήτημα.