Η πολυσυζητηµένη και η πολυπόθητη συµφωνία πριν ακόµα οριστεί η ηµεροµηνία για την πραγµατοποίησή της που κρατούσε όλον τον κόσµο µε κοµµένη την αναπνοή αλλά και µετά την ολοκλήρωσή της αντικατοπτρίζει απόλυτα, αυτό πιστεύω, τον τίτλο του σηµερινού άρθρου µου. Και το γράφω γιατί ο µεν χονδρέµπορος όπλων, πριν από την πρόσφατη συµφωνία σε µια άλλη εφόσον υποχρέωσε θα µπορούσα να πω τον πρόεδρο της Ουκρανίας κ. Ζελένσκι να δεχτεί την συνεκµετάλλευση τον σπάνιο σε ορυκτό πλούτο της χώρας του µε τους Αµερικάνους, ο απώτερος σκοπός του βέβαια του Τραµπ ήταν να πάρει πίσω τα, δεν γνωρίζω τον αριθµό, δις δολάρια που είχε δανείσει ο πρώην πρόεδρος απ’ αυτόν, σε οπλικά συστήµατα για την αποτελεσµατική αντιµετώπιση του εισβολέα στην χώρα του. Αυτό πίστευε πίνοντας το πικρό ποτήρι ήθελε δεν ήθελε. Τώρα µε την πρόσφατη συµφωνία ο Ζελένσκι ήπιε πάλι το δεύτερο γλυκόπικρο ποτήρι αυτή τη φορά γιατί τίποτα το ουσιώδες δεν κέρδισε για την πατρίδα του εκτός από κάποια δισεκατοµµύρια δολάρια για την προµήθεια οπλικών συστηµάτων πάλι από τον χονδρέµπορα τον κ. Τραµπ. Αλλά και πάλι ο ισχυρός βγήκε κερδισµένος από την αίθουσα των συνεδριάσεων και τούτο γιατί υποχρέωσε τους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης να πληρώσουν αυτοί τα όπλα που θα προµηθευτεί η Ουκρανία. Το χειρότερο ήταν ότι όλοι βγήκαν ζηµιωµένοι εκτός από τις δύο υπερδυνάµεις του πλανήτη µας. Τίποτα δεν είναι σίγουρο απ’ όσα συµφωνήθηκαν που θα αναπτέρωνε κάπως την ελπίδα στους ταλαιπωρηµένους Ουκρανούς. Μήτε στο βάθος του τούνελ φαίνεται κάποια αχτίδα φωτός που θα φέρει τον σταµατηµό του πολέµου. Αντίθετα ο Πούτιν από την άλλη µεριά της κολάσεως του πολέµου ανελέητα σφυροκοπάει απ’ άκρη σ’ άκρη την Ουκρανία σκορπώντας τον όλεθρο και το θάνατο σε χιλιάδες αµάχους Ουκρανούς. Η πολυπόθητη και πολυσυζητηµένη συνάντηση µεταξύ του Πούτιν και του Ζελένσκι όσο αισιόδοξος κι αν είναι κανείς αν γίνει ποτέ θα αργήσει πάρα πολύ και τ’ αποτελέσµατα εγώ πιστεύω ότι θα είναι ευχάριστα για την Ρωσία και πολύ δυσβάσταχτα για τους Ουκρανούς. Μακάρι να βγω ψεύτης εγώ και να βγει άσπρος καπνός στο τέλος της συνάντησή τους. Άλλωστε και ο Τραµπ το είπε καθαρά πολλές φορές για την επιστροφή της Κριµαίας να µην τρέφει απολύτως καµιά ελπίδα ο Ουκρανικός λαός. Ανέκαθεν ο δυνατός είναι εκείνος που κρατάει στα χέρια του την ζυγαριά της δικαιοσύνης. Η Ρωσία δε, εκτός από δυνατή χώρα που είναι έχει σήµερα τουλάχιστον και την εύνοια της Αµερικής. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από τις φιλικές του κινήσεις και την συµπάθεια που τρέφει ο Τραµπ προς τον Πούτιν. Θα µπορούσα να πω πως συµπεριφέρεται σαν υποστηριχτής δικηγόρος του. Τέλος δεν είµαι στρατιωτικός και ελάχιστα γνωρίζω πως συµπεριφέρονται οι στρατιώτες στο πεδίο των µαχών, ξέρω µόνο ότι στην µάχη παραµερίζονται όλα τα καλά συναισθήµατα, τα πνίγει και δεν φαίνονται πουθενά ο καπνός και ο κουρνιαχτός των διάφορων όπλων. Ξέρω όµως ότι ο θηρευτής δεν δείχνει απολύτως κανένα έλεος στο θήραµά του. ∆εν τον πτοούν µήτε οι απελπισµένες κραυγές του. Ο απώτερος σκοπός του θηρευτή δεν είναι κανένας άλλος εκτός από το πως θα σκοτώσει το θήραµα. Η υπεροχή δε της Ρωσίας σε οπλικά συστήµατα έναντι της Ρουµανίας, πιστεύω ότι η Ρουµανία θα αναγκαστεί να συνθηκολογήσει µε τον εχθρό για να αποφύγει το χειρότερα. Γιατί το γράφοµε πιο πάνω, δεν θα δείξουν κανένα έλεος µέχρι να πετύχουν το ποθητό γι’ αυτούς αποτέλεσµα που µάλλον δεν το έχουν πετύχει µέχρι τούτη τη στιγµή που γράφω ετούτες της αράδες.
Τώρα έχω ακούσει πολλές φορές και από τα Μ.Μ.Ε. πως ορισµένοι ηγήτορες ορισµένων Ευρωπαϊκών κρατών έχουν εκφράσει την γνώµη να στείλουµε όλοι οι Ευρωπαίοι δικά µας στρατεύµατα στην Ουκρανία να πολεµήσουν πλάι – πλάι µε τους Ουκρανούς. Άλλοι λένε να εµπλακεί το ΝΑΤΟ στον πόλεµο ως ειρηνευτική δύναµη… πολλά λέγονται που όταν τ’ ακούει ένας λογικός άνθρωπος της όποιας ξένης χώρας εκτός από τις εµπλεκόµενες χώρες στον οποιοδήποτε πόλεµο του ανεβαίνει το αίµα στο κεφάλι. Εγώ λέω να στείλουν εκείνοι που εξέφρασαν την ευφυή παραπάνω σκέψη, να στείλουν τα δικά τους παιδιά να πολεµήσουν. Όχι για την τιµή και την αξιοπρέπεια της πατρίδας τους αλλά για την τιµή άλλων ξένων χωρών. Τέλος και κλείνω το σηµερινό άρθρο µου, χάρηκα πάρα πολύ µε τα όσα άκουσα απ΄ το στόµα του κυβερνητικού εκπροσώπου της κυβέρνησης ότι η χώρα µας δεν είναι διατεθειµένη να στείλει δικούς µας στρατιώτες στον εν λόγω πόλεµο. Φτάνει πια, αρκετά παλληκάρια µας έχουν αφήσει τα κόκαλά τους σε ξένων χωρών τα χώµατα.
Να τους βοηθήσουµε µε όποιον άλλο τρόπο µπορούµε και να τους συµπαρασταθούµε, όχι όµως στέλνοντας τους οπλικά συστήµατα. ∆εν χρειαζόµαστε άλλους εχθρούς. Αρκετούς έχουµε γύρω µας που καιροφυλαχτούν να βρουν την ευκαιρία να µας κηρύξουν τον πόλεµο και τον ακρωτηριασµό της.
*Ο ∆ηµήτρης Κ. Τυραϊδής είναι συγγραφέας – ποιητής µέλος της Παγκοσµίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών, µέλος των Πνευµατικών ∆ηµιουργών νοµού Χανίων και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων
