Το ήρεμο ποτάμι…

Εβλεπα το πρωί μια νεαρή μητέρα να πηγαίνει τα δύο της μικρά παιδιά στο σχολείο. Τα παιδιά ήταν μικρά, πηγαίνουν στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού. Αυτή η καθημερινή ενασχόληση με το σχολείο μοιάζει με ένα ήρεμο ποτάμι που σκεπάζει τα Χανιά και οδηγεί τη χώρα στο ξέφωτο.
Σκεφτείτε ότι η πιο απλή πράξη της καθημερινότητάς μας είναι και το πιο ελπιδοφόρο μήνυμα ενάντια στην κρίση.
Τα παιδιά να έχουν προετοιμάσει τα μαθήματά τους και οι γονείς με αισιόδοξη σιγουριά να τα πηγαίνουν σχολείο.
Το σχολείο είναι η κοιτίδα που σε κάνει να πιστεύεις ότι κάτι εξακολουθεί να υπάρχει σε αυτή τη χώρα.
Αυτή η συνέχεια της ζωής, που πλημμυρίζει την πόλη, είναι αντίδοτο στον πεσιμισμό της κρίσης γιατί δείχνει μια εξακολουθητέα πράξη της ζωής. Οσο υπάρχουν σχολεία που λειτουργούν υπάρχουν και ελπίδες. Λες μέσα σου: δεν μπήκα μέσα στη χοάνη, είμαι έξω στον “ήλιο”, εξακολουθώ ν’ αναπνέω.
Ετσι οι μικροί μαθητές, οι μητέρες τους, οι δάσκαλοί τους είναι η φύτρα της ζωής που διεμβολίζει τα Χανιά και τα δονεί μέχρις εσχάτων.