∆εν έχει έµπνευση ο Ποιητής…
∆εν έχει έµπνευση.
«Βλέποντας» την αγωνιώδη ανάβαση του Αθώου, προς τον Γολγοθά Του για να σταυρωθεί, η σκέψη του κύλισε αµέσως σ’ έναν ερεβώδη παραδερµό οδύνης! Τόσο συγκλονίστηκε! Κι η έµπνευσή του, χάθηκε.
Μόνον όταν ένιωσε στάλες το αίµα να ραντίζουν το πρόσωπο του -αίµα που εκτινασσόταν από τα χέρια του Ναζαρηνού, έτσι όπως καρφώνονταν στο ξύλο, Τίµιο Ξύλο πλέον- νηφαλιότητα και φως, διέτρεξαν τον λογισµό του!
Αξιωµένος µια τέτοια Τιµή και µια τέτοιαν Ευλογία, ο Ποιητής, µειγνύοντας το δάκρυ το Ανθρώπινο µε το Αίµα το Θεϊκό, έγραψε µε τούτα, ευθύς:
Απευθυνόµενος στον Σωτήρα µε σύγκορµο ρίγος, και είδος, ένδακρυ και µατωµένο…
– Θα επουλωθούν Χριστέ µου οι πληγές Σου… Θα επουλωθουν οι βαθειές πληγές στα Άχραντα χέρια Σου, και γρήγορα.
Είναι σίγουρο!
Ωστόσο, θα ‘‘βεβηλωθούν’’ κιόλας!
Όταν η αµφισβήτηση, ολιγόψυχη, θ’ αρχίσει περίφροντις κι επίµονη, να ψαύει τον ΤΥΠΟΝ ΤΩΝ ΗΛΩΝ.
Της ίδιας – ανέκδοτο.
Σταύρωση. Παραδοµένος ο «Χρισµένος την Αρετήν» στον Σταυρικό Του θάνατο -καθώς η «Θεία Σκηνοθεσία» ορίζει- βιώνει ως άνθρωπος, ένα τέλος πικρό και τραγικό βεβαίως, όσο και ατιµωτικό, στην πρόθεση των σταυρωτήδων Του!!
Το πάθος, το µαρτύριο του Ιησού, και η θανατική Του καταδίκη µε το Εθελούσιον της οποίας, σώθηκε η Τιµή του κόσµου!
Γαληνεµένος λοιπόν ο Χριστιανικός κόσµος τους αιώνες που ακολούθησαν, µε την «Ιερή Συνέπεια» του Αρχηγού του, «εγκολπώθηκε» το Ύπατο Μέτρο της Οδύνης Του Θεανθρώπου, αναφορά και ευγνωµοσύνη, και Λατρεία απροσµέτρητη…
Ενός Θεού της Καλοσύνης και της Θυσίας, ενός Θεού Αγωνιστή για τον φτωχό και αναγκεµένο. Περιούσιος, Εκλεκτός και Παρών στο προσευχητάρι της ανθρώπινης αγωνίας!
Που «σαρκωµένη» στην Θεότητα, γεννά την «απόλυτη ενσυναίσθηση» στον «γνώστη» Ναζωραίο, περί του Ανθρώπινου Πόνου.
Στο εικαστικό σύµπαν, απεικονίζεται ο Εσταυρωµένος, µε το βλέµµα γαλήνιο αν και πονεµένο, προς τον Κύριο και Θεό Του, πριν παραδώσει το Πνεύµα Του, (ίδε ενδεικτικά το µέγα έργο του ∆οµήνικου Θεοτοκόπουλου).
Αιώνες αργότερα, τρεις και πλέον νοµίζω, στην εκδοχή του Σαλβατόρ Νταλί, το Πνεύµα του Λατρεµένου, έχει παραδοθεί.
Το κεφάλι το Πανάγιο, έχει γείρει, εµπρός.
Το θείο Σώµα νεκρωµένο, επικρέµεται σεπτό, άψυχο, Πανάγιο πλέον στους συµβολισµούς του…
….. ….. …. …..
Χρόνια Πολλά, όταν θα διαβάζονται αυτές οι γραµµές, ίσως ο Θρίαµβος του Θεού µας να ‘χει συντελεστεί και νά ‘χει διαφανεί η Ελπίδα για την Ανάσταση και του κόσµου.
