Το φως της πόλης

Πάντα όταν αρχίζει το φθινόπωρο η πόλη χλωμιάζει. «Χαμηλώνει ο φωτισμός της»… Εβλεπα χθες τη διακύμανση του φωτός και σκέφτηκα πόσο αμβλύνει αυτό τη διακεκαυμένη ψυχολογία των Χανιωτών.
Σήμερα, βλέπετε, για τα Χανιά είναι μια άλλη μέρα… Είναι ασταθής η πόλη μέσα στη συγκυρία ή συγκρατεί την κυρίαρχη πεποίθησή μας για να συνεχίσουμε;
Τα Χανιά προκύπτουν κάθε μέρα μέσα από τον πρώτο συλλογισμό. Ξυπνάς το πρωί, ενημερώνεσαι, πίνεις τον καφέ σου, έχεις μια πρώτη αντίληψη για την πορεία της ημέρας. Η ημέρα έχει και αυτή τη διακύμανση του “φωτός της”.
Μέσα στην πόλη, εντός αυτής, μεταβάλλεις τα βιώματά σου ανάλογα με τις σκιάσεις της συγκυρίας. Καθ’ ολοκληρία αναπότρεπτο το βίωμα εντός της πόλης. Μέσα στους δρόμους, στην όψη των καταστημάτων, στο φως του ουρανού, νιώθεις ή ότι “ανεβαίνει” ή ότι “κατεβαίνει” η πόλη.
Μέσα στο γραφείο που δουλεύεις -από μηχανής- θα σηκωθείς, θα πας μέχρι το παράθυρο, θα κάνεις μια σκέψη σε συνάρτηση με την πόλη. Κυριαρχεί η πόλη μέσα στις σκιάσεις της σκέψης.
Η πόλη δεν είναι γκραβούρα, έχει μια συγκεκριμένη στάθμη ήχου. Ο θόρυβος στους δρόμους, η ελάχιστη σιωπή, μια ομιλία του διπλανού περαστικού, όταν βιάζεσαι κι εσύ. Ακόμη και το ποτενσιόμετρο του ήχου καθορίζει τα Χανιά.
Αλλες οι φωνές της διαδήλωσης, άλλη η στάθμη στην πρώτη “καλημέρα”, άλλη η στάθμη μέσα στη δουλειά. Η πόλη έχει το δικό της φως, τον δικό της ήχο. Αλλη η σιωπή στο λιμάνι, άλλη στον Κουμπέ. Η σιωπή κυμαίνεται ανάλογα με το αστικό τοπίο.
Το φως τρυπά το τοπίο. Καλό χειμώνα.