Ήταν στα 1978 όταν είχα την πρώτη μου επαφή με το τότε σύστημα υγείας. Με το μωρό του θείου μου να έχει σοβαρή δύσπνοια και να είναι μελανό, μπήκαμε στο νοσοκομείο και το νοσηλευτικό προσωπικό έκανε ότι ήξερε και ότι μπορούσε σε ένα βρέφος 12 ημερών που κινδύνευε η ζωή του. Χρειάστηκε να πάμε 30 -40 χιλ να αναζητήσουμε τον γιατρό που εφημέρευε από μακριά και να τον φέρουμε στο νοσοκομείο να εξετάσει το παιδί.
Αυτό ήταν το σύστημα υγείας πριν από το ΕΣΥ του Γεννηματά, πριν από το 1985. Στο νοσοκομείο υπήρχαν μόνο αγροτικοί γιατροί και ελάχιστοι ειδικευόμενοι, που εφημέρευαν μόνοι τους, χωρίς ειδικό. Μια κατάσταση που θυμίζει το πολύ κοντινό σήμερα και το αύριο του τόπου μας και την δική μας τύχη σαν αρρωστήσουμε.
Πιστέψαμε στο ΕΣΥ και παλεύουμε γι αυτό από τότε. Έγινε το καταφύγιο των μη προνομιούχων ασθενών. Στις δικές μας ανθρώπινες κοινωνίες ένδειξη πολιτισμού θεωρείται η φροντίδα του ασθενή και του τραυματία.
Είναι ανάγκη και είναι απαίτηση ένα σύστημα υγείας που θα αντιμετωπίζει τον άρρωστο με αξιοπρέπεια, χωρίς αναμονές που απελπίζουν, με επάρκεια προσωπικού, με αμοιβές που αντιστοιχούν στις σημερινές απαιτήσεις.
Η σημερινή κοινωνία προέκυψε από μια μεγάλης διάρκειας οικονομική κρίση και μια τρομακτική πανδημία που σχεδόν ακινητοποίησε την ζωή. Για χρόνια οι άνθρωποι γύρω μας βομβαρδίζονται με φόβο και ανασφάλεια. Στο τέλος μάθαμε να αγαπάμε τους δυνάστες μας. Μάθαμε να μας χειραγωγεί ο φόβος της απώλειας του ελάχιστου μισθώματος. Μάθαμε να μας χειραγωγεί ο φόβος για την όποια αλλαγή της κατάστασης μας.
Θέλουμε όλοι να ξεχάσουμε την πανδημία. Έτσι όμως ξεχνάμε να αποδώσουμε την τιμή που αξίζει, στο δημόσιο σύστημα υγείας που πάλεψε υποστελεχωμένο για 3 συνεχή χρόνια με το τέρας ενός θανατηφόρου ιού και που το προσωπικό του τώρα βιώνει τραγική απόρριψη και απαξίωση.
Μειώσαμε τις απαιτήσεις μας, ξεχάσαμε τις απώλειες μας.
Το θέμα υγεία όμως δεν μας ξεχνά. Όλοι μας, μικροί μεγάλοι κάποια στιγμή χρειάζεται να καταφύγουμε στο νοσοκομείο ή στο κέντρο υγείας ή στο γιατρό της γειτονιάς. Όταν θα γίνει αυτό, θέλουμε το ΕΣΥ να μας υποδεχτεί στοργικά, αποτελεσματικά, χωρίς καθυστέρηση, χωρίς να χρειάζεται να ξεπουληθούμε ή να τρέχουμε σε άλλα νοσοκομεία για ένα χειρουργείο.
Το δημόσιο σύστημα υγείας πάσχει πολύ σοβαρά. Το προσωπικό είναι λίγο, οι βάρδιες δεν βγαίνουν εύκολα, οι άδειες είναι δύσκολες και το ρεπό ακόμα πιο δύσκολο. Οι ειδικευόμενοι έχουν εξαντληθεί, οι ειδικευμένοι παραιτούνται. Τα νέα κενά κάθονται πάνω στα προηγούμενα και ο φαύλος κύκλος απειλεί ακόμα και στοιχειώδεις λειτουργίες. Ειδικότερα τα περιφερειακά και τα μικρά νοσοκομεία της Κρήτης αποψιλώνονται με τις συνεχείς παραιτήσεις γιατρών λόγω υποστελέχωσης, αυξημένου φόρτου εργασίας, χαμηλού μισθού, συνεχούς απαξίωσης, αυταρχικής ανάθεσης αλλότριων καθηκόντων.
Η δημόσια υγεία χρειάζεται μια γενναιόδωρη κίνηση από την πλευρά της κυβέρνησης. Όχι για να επιβιώσει το ΕΣΥ και για να είναι έτοιμο για το σήμερα αλλά και για τις προκλήσεις του μέλλοντος.
Η περιφέρεια πιστεύω, πρέπει να έχει λόγο για την ποιότητα και την στελέχωση των Νοσοκομείων της επικράτειας της, αφενός για τους μόνιμους κατοίκους αφετέρου για τους επισκέπτες – τουρίστες που αλλάζουν δραματικά τις ανάγκες σε παροχές υγείας
* Η Ειρήνη Νταουντάκη είναι Δ/α Νεφρολογικού τμήμματος Γ Ν Ρεθύμνου
Υποψήφια Περιφερειακή Σύμβουλος
Στο ψηφοδέλτιο του Σπύρου Δανέλη
Η Κρήτη μας αλλιώς
