Λέγεται ότι στο άµεσο µέλλον θα ιδρυθούν δύο νέα κόµµατα από τους δύο πρώην πρωθυπουργούς. Από τον Α. Σαµαρά και τον Αλ. Τσίπρα. Ο ένας θέλει να εκφράσει τον χώρο της παραδοσιακής ∆εξιάς και ο άλλος τον κατακερµατισµένο χώρο την κεντροαριστεράς.
Και είναι γεγονός ότι τα κόµµατα αποτελούν την τελευταία φάση των δυνάµεων που διαµορφώνονται µέσα στην κοινωνία. Είναι οι δυνάµεις που ρυθµίζουν τελικά τους τροχούς της πολιτικής και κοινωνικής πραγµατικότητας. ∆εν υπάρχει αυτονοµία της πολιτικής από το καθολικό κοινωνικό σύστηµα. Υπάρχει ισχυρός συσχετισµός µεταξύ της κοινωνικής ζωής και του πνεύµατος του πολιτικού συστήµατος. Μπορεί οι σχέσεις του πολιτικού και κοινωνικού εκσυγχρονισµού να είναι πολύπλοκες, αλλά είναι καθιερωµένο να εξηγούνται τα ελαττώµατα και η καθυστέρηση της κοινωνικής ζωής, µε τα λάθη και τις παραλείψεις του πολιτικού συστήµατος.
Σηµερα υπάρχουν και λάθη και παραλείψεις, ιδιαίτερα στον προοδευτικό χώρο της κεντροαριστεράς. Τα κόµµατα που εκφράζουν σήµερα αυτό τον χώρο δεν µπορούν να ανταποκριθούν στις νέες συγκυρίες που επήλθαν. ∆εν µπορούν να εκφράσουν τις βαθιές αλλαγές που έχουν συµβεί στην κοινωνία. ∆εν µπορούν να αποτελέσουν την ιδεολογική ηγεµονία µέσα στη ∆ηµοκρατία των κοµµάτων. Και να καλύψουν τις πολιτικές και πολιτισµικές τοµές που έχουν επέλθει. Είναι ολοφάνερο ότι σήµερα τα κόµµατα της κεντροαριστεράς δεν µπορούν να επωφεληθούν τη µεγάλη φθορά της κυβερνητικής παράταξης. Υπάρχει ένας πολιτικός και κοινωνικός δυναµισµός που κοχλάζει, αλλά δεν µπορεί να εκφραστεί πολιτικά. Ξοδεύεται σε άγονα χωράφια. Εποµένως απαιτούνται οι κατάλληλες αναπροσαρµογές και αναδιαρθρώσεις αυτού του πολιτικού χώρου.
Απαιτούνται µεταρρυθµίσεις ριζικές που συγχρόνως θα προφυλάξουν την κοινωνία από πιθανές ψευδαισθήσεις. Να µην υπάρξουν τεχνητοί συµβιβασµοί στις θεωρητικές διαφορές, αλλά έργο στην ουσία της πολιτικής και κοινωνικής πραγµατικότητας. Απαιτείται η οργάνωση του παρόντος και η προετοιµασία του µέλλοντος. Σ’ αυτόν τον στόχο µπορεί να ανταποκριθεί ένα νέο πολιτικό σχήµα.
Όταν το παλιό πεθαίνει πρέπει να γεννηθεί το καινούριο. Αρκεί να µην πασχίσει για να γεννηθεί!
Τετοιες τοµές στο κοµµατικό σύστηµα δεν µπορούν να προχωρήσουν µε την αναµόχλευση του παρελθόντος και µε την εκκαθάριση των λογαριασµών του παρελθόντος.
Και πραγµατικά τα σηµερινά κόµµατα της κεντροαριστεράς είναι αναστατωµένα και δεν µπορούν να υπάρξουν προϋποθέσεις για την ενότητα τους. Ασχολούνται περισσότερο µε την εκκαθάριση των λογαριασµών τους και πολύ λίγο για τη δηµιουργία ενός άλλου πειστικού πολιτικού λόγου. Φοβούνται ότι η συµµαχία θα νοθεύσει τον χαρακτήρα τους. Υπάρχει ένας µετεωρισµός αυτών των πολιτικών δυνάµεων που εκδηλώνεται µε πολιτικές ταλαντεύσεις και αµφίθυµες κοινωνικές προσδοκίες. Κινούνται σε ασχεδίαστες και αλληλοαναιρούµενες ταλαντεύσεις και καθοδηγούνται από µια πολιτική που στοχέυει µόνο στην ύπαρξη τους. ∆εν υπάρχει προσπάθεια απελευθέρωσης και προόδου, που µπορούν να δώσουν την πλησµονή µιας κοινωνικής ορµής. ∆εν µπορούν να δώσουν µια κυβερνητική προοπτική και να κατευθύνουν τη συµπεριφορά του λαού στη νέα εποχή. Οι δυνάµεις του εκσυγχρονισµού και της ανανέωσης όπως πάντοτε, δεν µπορουν να µπουν µπροστά για να σύρουν τη χώρα. Τα κόµµατα πέριθωριοποίησαν τις νέες δυνάµεις, γιατί το παλιό δεν θέλει να παράχωρήσει τη θέση του στο καινούργιο.
Έχουν εκφυλισθεί από τα βιώµατα του παρελθόντος και φοβούνται την αντικατάσταση τους. Προτιµούν την πολιτική ακινησία, παρά τη συµβολή τους στην ανανέωση του χώρου που θέλουν να εκφράσουν. Ο τόπος όµως χρειάζεται να προσαρµοστεί στις νέες αλλαγές. Το σηµερινό κοµµατικό σύστηµα δεν ανταποκρίνεται. ∆εν κρίνεται θετικά από τον λαό µας ουτε η κυβέρνηση, αλλ’ ουτε η αντιπολίτευση.
Μια πολιτική πραγµατικότητα που δυστυχώς την έχει πληρώσει πολύ ακριβά το δηµόσιο ήθος. Είναι δηµοκρατική επιταγή να απεγκλωβιστεί η χώρα από την ακινησία. Μια ακινησία που αναγκάζει τη χώρα να χρωστά µόνο στο παρελθόν της και να µην περισσεύουν πολλά για να επενδύσει στο µέλλον της. Μια ακινησία που έχει καθηλώσει την κοινωνία στον ηδονιστικό ατοµισµό και στον επιδεικτικό πλουτισµό και καταναλιωτισµό.
Αυτά είναι τα αποτελέσµατα του οικονοµικού φιλελευθερισµού και θα πρέπει να υπάρξει µια προοδευτική λύση που θα τον αντικαταστήσει. Μακάρι να µπορούσαν τα σηµερινά κόµµατα της κεντροαριστεράς να δώσουν αυτήν τη λύση. Όµως δεν µπορούν!
Χρειάζεται λοιπόν ένα νέο πολιτικό σχήµα που θα καλύψει αυτό το τεράστιο κενό. Γιατί η ∆ηµοκρατία πρέπει να είναι συνακόλουθη την εναλλαγής των κοµµάτων στην εξουσία. Γιατί διαφορετικά θα κυριαρχήσει η αλαζονεία της κυβερνητικής πλειοψηφίας και θα γεννήσει δηλώσεις σαν αυτές ενός κυβερνητικού στελέχους.
Είµαστε κυβερνητική πλειοψηφία και κάνουµε ό,τι θέλουµε! Πρέπει λοιπόν να υπάρξει ένας άλλος κυβερνητικός πόλος. Χρειάζεται το πολιτικό-κοµµατικό σύστηµα ανανέωση και αναπροσανατολισµό. Χρειάζεται ο χώρος της κεντροαριστεράς ένα νέο πολιτικό σχήµα, που θα καλύψει το κενό που δεν µπορούν να καλύψουν τα σηµερινά κόµµατα. Που θα αποτελέσει τον βασικό αξονα για τη συνολική έκφραση της κεντροαριστεράς. Που θα στραφεί στην επίλυση των προβληµάτων της κοινωνίας και στον σεβασµό των δηµοκρατικών θεσµών, γιατί αυτοί προοιωνίζουν τη λεπουργία της ∆ηµοκρατίας. Που θα µπορέσει να µειώσει το χάσµα µεταξύ πολιτικής και κοινωνίας. Που θα µπορέσει να συναθρώσει τις διαφορετικές οψεις σ’ ένα ενιαίο πολιτικό σχήµα. Που θα µπορέσει να ελέγξει τις πολιτικές εξελίξεις. Που θα επαναφέρει την εµπιστοσύνη της κοινωνίας στη λειτουργία της ∆ηµοκρατίας και την αλληλεγγύη και συλλογικότητα στην πολιτική δράση του λαού µου.
Σ’ αυτήν την προσπάθεια δεν µπορεί να παραλειφθεί ο αρχηγικός χαρακτήρας µιας νέας πολιτικής κίνησης. Πολλοί θέλουν να πείσουν τον λαό µας να αναζητήσει πολιτικούς από παρθενογένεση. ∆εν υπάρχουν τέτοιοι πολιτικοί. Από τη στιγµή που εισέρχεται κάποιος στην πολιτική, βαφτίζεται «παλιός». Αλλά µας έχει διδάξει η πολιτική ιστορία ότι πολλοί πολιτικοί, που ήταν πολύ «παλιοί», διέσωσαν την υστεροφηµία τους, οταν τους δόθηκε κι αλλη ευκαιρία.
Είναι ο Θ. Σοφούλης, ο Γ. Παπανδρέου, ο Κ. Καραµανλής!
ΝΕΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΧΗΜΑ
Είναι γεγονός ότι η κοινωνία αναζητά µια προοδευτική λύση που θα ανακουφίσει τις λαϊκές τάξεις, αλλά και να προστατέψει το δηµόσιο ήθος και την αξιοκρατία. Αναζητά ένα αρχηγικό χαρακτήρα σε µια νέα πολιτική κίνηση, που δεν θα εκθρέψει ψευδαισθήσεις, αλλά θα δώσει λύσεις στα προβλήµατα της καθηµερινότητας του πολίτη. Αναζητά µια νέα πολιτική εκφραση στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Έχει πεισθεί ότι τα κόµµατα που λειτουργούν σήµερα έχουν κλείσει τον ιστορικό τους κύκλο. Εχει βαρεθεί ο λαός να θυµάται την ισχύ τους, όταν καλείται να συµµετέχει στα
«µνηµόσυνα» του «θανάτου» τους. Αυτό το λαϊκό κίνυµα που βγήκε στους δρόµους για τα Τέµπη αναζητά την ελπίδα, το όραµα, την προοπτική. Γνωρίζει ότι ο κατακερµατισµός αυτού του χώρου ικανοποιεί µόνο τις φιλοδοξίες των αρχηγών τους.
Από τη στιγµή που δεν µπορούν να συµπορευθούν πρέπει να βρεθεί ένας άλλος δρόµος. Είναι ανάγκη για τη λειτουργία της ∆ηµοκρατίας. Η ∆ηµοκρατία τα νοθεύεται και δεν λειτουργεί µε τη µονοκρατορία ενός κόµµατος. Τότε µετατρέπεται σε καθεστώς του µονοκοµµατισµού. Τα κόµµατα υπάρχουν όχι για να ικανοποιήσουν τις φιλοδοξίες των αρχηγών τους ή της κοµµατικής νοµενκλατούρας. Είναι πολιτισµικοί θεσµοί και όχι εκλογικές µηχανές κατάληψης της εξουσίας. Αν τα κόµµατα λειτουργούσαν σαν πολιτισµικοί θεσµοί η οικονοµία, το πολιτικό σύστηµα, η κοινωνία δεν θα είχαν φθάσει σε πολιτικό και οικονοµικό αδιέξοδο. Αυτές λοιπόν τις αδυναµίες του παρελθόντος καλείται ένα νέο προοδευτικό πολιτικό σχήµα να αποφύγει.
∆ιαφορετικά θα µείνει στην πολιτική ιστορία σαν µια ακόµα χαµένη ευκαιρία. Και οι ευκαιρίες που δίνονται σ’ έναν λαό δεν είναι άπειρες. Είναι εθνική ανάγκη να βρουν διέξοδο οι αναγεννητικές δυνάµεις. Να βρουν έκφραση σε ένα δηµοκρατικό και προοδευτικό φορέα για να συµβάλλουν στην Ελλάδα για όλους τους Έλληνες. Όχι για την Ελλάδα της µειοψηφίας των εχόντων, αλλά και για την Ελλάδα της νέας γενιάς που δεν βρίσκει ασπίδα ενός κοινωνικού κράτους, για να της δώσει οξυγόνο!
*O Βασίλης Πεντάρης είναι π. βουλευτής Χανίων
