Ζούµε σε έναν κόσµο όπου το αίµα µετατρέπεται σε εµπόρευµα και η σιωπή σε κανονικότητα. Τα σφαγεία λειτουργούν σαν απρόσωπα εργοστάσια, τα κλουβιά στοιβάζουν χιλιάδες ζωές, οι αγορές βαφτίζουν τον πόνο «παράδοση» και τη σφαγή «ανάγκη». Απέναντι σε αυτήν την πραγµατικότητα, το να αγαπάς τα ζώα δεν είναι αδυναµία· είναι πράξη αντίστασης. Και το να υπερασπίζεσαι το δικαίωµά τους στη ζωή και την ευτυχία δεν είναι ροµαντισµός· είναι βαθιά πολιτική στάση.
Η φιλοζωία σήµερα δεν είναι χόµπι ούτε προνόµιο για ανθρώπους µε «ευαίσθητη καρδιά». ∆εν είναι πολυτέλεια, είναι πολιτική πράξη. Σε µια εποχή όπου η βιοµηχανία του κρέατος χτίζει αυτοκρατορίες πάνω σε κλουβιά, πάνω σε σφαγεία και σε ιµάντες παραγωγής πόνου, η υπεράσπιση των ζώων είναι πράξη αντίστασης. Και όταν η γούνα ενός ζώου πλασάρεται ως σύµβολο πολυτέλειας, λες και η ζωή είναι στολίδι στον ώµο, το να λες «όχι» δεν είναι απλώς επιλογή· είναι εξέγερση.
Κάθε ζώο που γεννιέται για να πεθάνει σε εργοστάσιο εκτροφής, κάθε σώµα που φυλακίζεται για να γίνει προϊόν, κάθε γάτα και κάθε σκύλος που βασανίζεται ή σκοτώνεται από φόλα στη γειτονιά µας, κάθε άλογο του λιµανιού που αγκοµαχά όλη µέρα κουβαλώντας υπέρβαρους τουρίστες, µας θυµίζει ότι η αδικία δεν έχει µόνο ανθρώπινο πρόσωπο. Έχει ουρά, έχει φτερά, έχει µάτια που δεν µιλούν τη γλώσσα µας αλλά ξέρουν να δακρύζουν. Όποιος µιλά για ελευθερία και δικαιοσύνη και δεν βλέπει αυτά τα δάκρυα, λέει µισές αλήθειες. Και οι µισές αλήθειες είναι τα πιο ύπουλα ψέµατα.
Καµία συλλογικότητα, κανένα πολιτικό κόµµα, κανένα κίνηµα που αυτοπροσδιορίζεται ως «ριζοσπαστικό» ή «επαναστατικό» δεν δικαιούται αυτές τις λέξεις αν αγνοεί τον πόνο των ζώων. Ριζοσπαστισµός που σταµατά στα σύνορα του ανθρώπου δεν είναι ριζοσπαστισµός· είναι βολικό άλλοθι. Είναι σηµαία που κυµατίζει µόνο όταν δεν απειλούνται τα ανθρώπινα προνόµια.
Η εκµετάλλευση των ζώων είναι αδελφή της εκµετάλλευσης των ανθρώπων. Οι ίδιες λογικές που φυλακίζουν εργάτες σε εργοστάσια εντατικής εργασίας µέχρι θανάτου, φυλακίζουν και ζώα σε σκοτεινούς θαλάµους ταχείας αναπαραγωγής. Το ίδιο σύστηµα που µετατρέπει τον άνθρωπο σε αναλώσιµο γρανάζι, µετατρέπει και το ζώο σε αντικείµενο. Ο ένας κρίκος της αλυσίδας είναι ανθρώπινος, ο άλλος ζωικός. Και ο δεσµός παραµένει ο ίδιος, αδιάκοπος και αδυσώπητος.
Ο αγώνας για δικαιοσύνη που αγνοεί τον πόνο των ζώων είναι κενός αγώνας. Είναι λέξη που ηχεί όµορφα στις πλατείες και στις διαδηλώσεις, αλλά βουλιάζει στη σιωπή όταν σβήσουν τα µικρόφωνα. ∆εν υπάρχει αληθινή ισότητα, όσο οι πιο αδύναµοι, οι πιο ανυπεράσπιστοι -εκείνοι που δεν έχουν καν φωνή- θυσιάζονται καθηµερινά για το κέρδος, για τη µαταιοδοξία, για την «παράδοση».
Ο αγώνας για τα ζώα είναι ταυτόχρονα αγώνας για τον άνθρωπο. Όποιος µαθαίνει να βλέπει στα µάτια ενός ζώου έναν καθρέφτη του εαυτού του, µαθαίνει να αναγνωρίζει και το βλέµµα του πρόσφυγα, του εργάτη, του φτωχού. Η αλληλεγγύη δεν γνωρίζει είδος. Η αξιοπρέπεια δεν είναι προνόµιο· είναι κοινή ανάγκη, κοινή φλόγα που καίει σε όλους.
Να αγαπάς τα ζώα σήµερα, να αγωνίζεσαι γι’ αυτά, σηµαίνει να διαλέγεις πλευρά στον κόσµο: την πλευρά της ζωής ενάντια στον θάνατο, την πλευρά της δικαιοσύνης ενάντια στην εκµετάλλευση, την πλευρά της αξιοπρέπειας ενάντια σε ένα σύστηµα που όλα τα αγοράζει και όλα τα πουλά.
Αυτός είναι ο ριζοσπαστισµός της εποχής µας. Να µην αποδεχόµαστε ότι η σφαγή είναι «κανονικότητα». Να µην κλείνουµε τα µάτια µπροστά στο αίµα που χύνεται σιωπηλά, µαζικά, καθηµερινά. Να λέµε: η ζωή, κάθε ζωή, είναι ιερή. Όλα τα υπόλοιπα είναι φλυαρίες.
Φιλοζωικός Σύλλογος Χανίων
‘‘Η Προστασία των Ζώων’’
