Με την μικρού μήκους ταινία “ο αδερφός μου”, ο σκηνοθέτης Θοδωρής Παπαδουλάκης, περιγράφει την καθημερινότητα που καλούνται να αντιμετωπίσουν στα Χανιά τα ΑμεΑ αλλά και οι οικογενειές τους.
Η ταινία
Παραμονή Χριστουγέννων. Σε ένα πολυσύχναστο εμπορικό δρόμο ένας νεαρός με ένα σιδερένιο λοστό προκαλεί το απόλυτο χάος.
Όπως αναφέρει σε σχετική ανακοίνωση η Indigo View «πριν μερικά χρόνια η Αλεξάνδρα Μανουσάκη μετακόμισε στα Χανιά από τη Νέα Υόρκη με σκοπό να αναλάβει το οινοποιείο των γονιών της. Όταν η αγαπημένη της αδερφή Taty ήρθε στα Χανιά για να παραστεί στο γάμο της Αλεξάνδρας, οι δύο αδερφές βγήκαν για μια βόλτα. Η Αλεξάνδρα ήθελε να δείξει στην αδερφή της τις ομορφιές της πόλης των Χανίων. Δυστυχώς όμως αυτό δεν ήταν δυνατό. Γιατί; Η Taty κάθεται σε αναπηρικό καροτσάκι και το να διασχίσει τους δρόμους και τα πεζοδρόμια των Χανίων ήταν σχεδόν αδύνατον.
Η Αλεξάνδρα αμέσως ανέλαβε δράση δημιουργώντας το #RespectLife (www.respectlife.gr), μια διαδικτυακή καμπάνια με σκοπό να διαδώσει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν άτομα με κινητικά προβλήματα στην προσπάθεια τους να κινηθούν στην πόλη των Χανίων. Οχήματα πάνω σε ράμπες αναπήρων, εστιατόρια και καφετέριες που κλείνουν τα πεζοδρόμια με τραπέζια, καρέκλες, ταμπέλες… Είναι μεν αποτέλεσμα κακού πολεοδομικού σχεδιασμού, αλλά, πάνω απ’ όλα, είναι ένδειξη τεράστιας ασέβειας προς τους συνανθρώπους μας.
Η Αλεξάνδρα Μανουσάκη, το Οινοποιείο Μανουσάκη, η Παγκρήτια Ένωση Αμερικής (Pancretan Association of America (PAA)) και η Indigo View Productions ένωσαν τις δυνάμεις τους για να δημιουργήσουν μια ταινία μικρού μήκους με σκοπό την ευαισθητοποίηση των ανθρώπων και την ανάδειξη αυτού του προβλήματος σε πανελλαδικό επίπεδο.
Για την παραγωγή της ταινίας στραφήκαμε στην κοινότητα μέσω Crowd sourcing και η ανταπόκριση ήταν πραγματικά εντυπωσιακή. “Ο Αδελφός μου” γυρίστηκε τελικά με τη συμμετοχή πάνω από 80 εθελοντών και τη στήριξη τοπικών καταστημάτων των Χανίων. Παίχτηκε σε φεστιβάλ όπως στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας και στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Χανίων και προβλήθηκε από την Cosmote που είναι επίσης υποστηρικτής του project.
Είναι μια ταινία που μας ζητάει να αλλάξουμε τις κακές μας συνήθειες, να σκεφτόμαστε πέρα από τη δική μας ευκολία και να μοιραζόμαστε την κοινότητα μας και τους δρόμους μας με ίσους όρους για όλους. Ο κάθε ένας από εμάς μπορεί να κάνει τη διαφορά, αλλάζοντας συνήθειες και δημιουργώντας καλύτερα πρότυπα. Αφορά την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και μας αφορά όλους.
Έπαιξαν οι:
Αδερφός – Γιώργος Χριστουλάκης
Αδερφή – Νίκη Γιακουμάκη
Μητέρα – Ελένη Παπαδάκη
Πατέρας – Θεόφιλος Χριστουλάκης
Κινηματογραφική ομάδα:
Σκηνοθεσία – Θοδωρής Παπαδουλάκης
Σενάριο – Παναγιώτης Παπουτσάκης
Παραγωγός – Δημήτρης Ξενάκης, Ιωάννα Δάβη, Αλεξάνδρα Μανουσάκη
Διευθυντής Φωτογραφίας – Βαγγέλης Κατριτζιδάκης
Μοντάζ – Θοδωρής Παπαδουλάκης, Μανόλης Κολοκοτρώνης
Διευθυντής Παραγωγής – Θοδωρής Θωμαδάκης
1η Βοηθός Σκηνοθέτη – Ναυσικά Ταραζή
2η Βοηθός Σκηνοθέτη – Ανδρονίκη Ελληνικάκη
Casting – Αρχόντισσα Κοκοτσάκη
Οπερατέρ – Γιώργος Πανταζής
Focus puller – Γιώργος Μπομπολάκης
Gaffer – Αργύρης Κουλιζάκης
Steady Cam Operator – Γιώργος Γραμματικός
Λήψη Ήχου – Pasquale Valle, Δημήτρης Περόντσης
Βοηθοί Παραγωγής – Μάνος Στεφανάκης, Σπύρος Καρακώστας, Νικόλας Ρούβαλης
Σκηνογράφος – Douglas Foote
Props – Νίκος Πυροβολάκης
Ενδυματολόγος – Γιούλα Αβραμοπούλου
Βοηθός Ενδυματολόγου – Δήμητρα Φουντουλάκη
Color correction / Visual Effects – Μανόλης Κολοκοτρώνης
Sound design – Pasqualle Valle»
Αποτυπώνει την πραγματικότητα της καθημερινότητας στην πόλη που ΔΕΝ υπάρχει σεβασμός στον φυσιολογικό συνάνθρωπο αλλά και πόσο μάλλον στον συνάνθρωπο ΑμΕΑ. Τόσο γλαφυρό που προκαλεί το συναίσθημα. Άξιος συγχαρητηρίων ο μικρός πρωταγωνιστής. Όσο για την σκηνοθεσία και το σενάριο δεν γίνεται λόγος. Μπράβο!
Έχω ένα φίλο στη Γερμανία που μερικά χρόνια τώρα είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο. Πριν από αυτό ερχόταν και δύο φορές το χρόνο στα Χανιά που λατρεύει και τον φιλοξενούσα στο σπίτι μου. Μετά που έκατσε στο αμαξίδιο δεν ήρθε ποτέ ξανά, αλλά προτιμάει όλες τις άλλες χώρες, που είναι όλες πιο φιλικές προς τους ανάπηρους. Αυτό με κάνει να λυπάμαι και να ντρέπομαι. Και όμως, χωρίς να θέλω να γκρινιάσω πάλι, το βίντεο αυτό είναι απαίσιο, δείχνει μίσος ενώ ζητά αγάπη. Με λοστούς δεν λύνονται τα προβλήματα. Επίσης δείχνει άγνοια της πραγματικότητας, την διέλευση των αμαξιδίων δεν την εμποδίζουν σχεδόν καθόλου τα τραπεζοκαθίσματα, όποιος δεν το πιστεύει μπορεί να πάει μια βόλτα στην πόλη μαζί μου για να του το δείξω, αλλά τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια που είναι παρκαρισμένα όπου να είναι και επίσης τα ίδια τα πεζοδρόμια που είναι συχνά πολύ στενά ή που ξαφνικά βλέπεις να έχουν στην μέση ένα δέντρο ή έναν στύλο της ΔΕΗ. Προτού αποφασίζουμε να καταγγείλουμε έναν προβληματισμό είναι σημαντικό να κάνουμε σωστή και λεπτομερή ανάγνωση της ιδιαίτερης του πραγματικότητας, αλλιώς γενικολογούμε μόνο και σε μερικές περιπτώσεις, όπως σε αυτή του πρωτόγονου αυτού βίντεο, ξυπνάμε πρωτόγονα ένστικτα και προκαλούμε εχθρότητα απέναντι σε ανθρώπους που δεν φταίνε σε τίποτα, θα κάθομαι δηλαδή εγώ να πίνω τον καφέ μου και να με κοιτάζουν κάποιοι που είδαν το βίντεο σαν ένοχο, και θα είναι αυτοί που ποτέ δεν ασχολήθηκαν με τα προβλήματα της πόλης και τα προβλήματα των αναπήρων και ούτε θα το κάνουν ποτέ και θα τα ξεχάσουν όλα όταν ξεχάσουν και το βίντεο. Για να μπορούν οι ανάπηροι να μετακινηθούν όπως αλλού στον πολιτισμένο κόσμο, πρέπει να υπάρξει τάξη όπως στον πολιτισμένο κόσμο, τάξη όμως χωρίς αστυνόμευση δεν μπορεί να υπάρχει, εδώ πρέπει να αποφασίσουμε πόση αναρχία θέλουμε, αν θέλουμε πολύ από αυτήν διότι μας αρέσει η ελευθερία (δεν τα λέω καθόλου ειρωνικά αυτά, και εμένα μου αρέσει μια δόση αναρχίας) πρέπει όμως να ξέρουμε πως το τίμημα είναι πολλοί νεκροί σε τροχαία και σχεδόν αδύνατη η μετακίνηση των ανάπηρων. Όποια όμως και να είναι τα γούστα μας, στα Χανιά υπάρχουν ακόμα πολλά περιθώρια προς την επικράτηση της τάξης χωρίς να περιορίζονται σημαντικά οι ελευθερίες μας- δεν λέω δηλαδή να γίνουμε Γερμανία, αλλά όχι και να είμαστε οι χειρότεροι.