«Γεια σου κούκλε, τι κάνεις;» φέρεται να είπε η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας Ζωή Κωνσταντοπούλου στον δήµαρχο Βόλου Αχιλλέα Μπέο. Τούτο σχολίασε στον προσωπικό του λογαριασµό στο Facebook ο κ. Μπέος, την ώρα µάλιστα που ακόµα ψαχνόµαστε για το ποια δηµοκρατία οδηγεί το χέρι που χαστούκισε τη βουλευτή της Νέας ∆ηµοκρατίας Αγγελική ∆εληκάρη, µέσα σε εκκλησία µάλιστα, επειδή ψήφισε το νοµοσχέδιο για τα δικαιώµατα των οµόφυλων ζευγαριών.
∆εν έχουµε ακόµη λάβει απαντήσεις και έρχεται η γροθιά από τον ανεξάρτητο σήµερα και πρώην βουλευτή των Σπαρτιατών Κωνσταντίνο Φλώρο, στο πρόσωπο του βουλευτή της Ελληνικής Λύσης Βασίλη Γραµµένο, να µας αποδείξει, πως στο Βασίλειο της ∆ανιµαρκίας όντως κάτι δεν πάει καλά και ο Άµλετ ήταν ευθύβολος στο σχόλιο του, ότι ο κόσµος είναι ένας ακαλλιέργητος κήπος, γεµάτος κακά φυτά.
Πολλές φορές γίνεται λόγος για τα σκαλοπάτια που ανεβαίνει η Ελληνική Κοινωνία και οδηγούν στο Πλατύσκαλο της Ακροδεξιάς. ∆ε χρειάζονται κλωτσιές, µπουνιές, δηµοσιεύσεις στα κοινωνικά δίκτυα, παραφιλολογίες, θυροκολλήσεις λαϊκών δικαστηρίων σε πόρτες κοινοβουλευτικών, διαταγές κράτησης στο Φρουραρχείο της Βουλής και απαξιωτικός δηµόσιος διάλογος για να καταλάβουµε ότι, λίγα σκαλοπάτια µένουν ακόµα για το αίθριο όπου ο αέρας είναι καρκινογόνος και αποπνικτικός.
Η Ελληνική Ακροδεξιά, ενδύεται µονίµως τα κοστούµια ή καλύτερα τα ρετάλια του παρελθόντος, ίδια ρούχα µε τα φαντάσµατα εκείνα τα οποία αντί να τα ρίξουµε στους βόθρους των πόλεων και στα γκρεµνά της γης µας, τα βάλαµε στα χρονοντούλαπα της ιστορίας, λες και δεν γνωρίζαµε ότι όλες οι ντουλάπες όλο και από κάποιον ανοίγονται κάποια στιγµή.
Αν δεν αποδεχτούµε ότι ο ∆ιάολος µεταµορφώνεται σε Άγγελο φωτός, αν δεν συνειδητοποιήσουµε πως οι ψυχές µας ανθίζουν µόνο µέσα από τις αρχές της Ελευθερίας, της Ηθικής, της ∆ηµοκρατίας, αυτό που µας περιµένει ως χώρα, ως τοπικές κοινωνίες είναι η ασφυξία µας.
Ο ασφυκτικός πνιγµός είναι επώδυνος… Μα ακόµα κι αν ζήσουµε, θα έχουµε υποστεί εγκεφαλική βλάβη από την έλλειψη οξυγόνου, το οποίο µπορούµε να αντλούµε µόνο µέσα από τη συνέπεια µας ως πολίτες υπεύθυνοι, ενεργοί, που πάνω από την κάλπη στεκόµαστε µε δέος.
Κι όχι µε φόβο επειδή η κανονικοποίηση της βίας έχει περάσει στο κουρασµένο ή και απελπισµένο µυαλό µας, από τα λάθη πολλών άλλων που διαχειρίστηκαν δεκαετίες επί δεκαετιών την καθηµερινότητα µας.
∆ιότι τη ζωή µας σε τελική ανάλυση, δεν µπορεί κανείς να τη διαχειριστεί, να την αρπάξει, να τη βιάσει.
