Κύριε διευθυντά,
ο Ανδρέας Χατζηδάκης από τo Ασκύφου, δεν κληρονόµησε από τον πατέρα του ένα σπουδαίο Μουσείο µόνο. Κληρονόµησε το µεράκι και την αγάπη του για τον πολιτισµό. Το πάθος του συλλέκτη τον οδηγεί να πολλαπλασιάζει τη συλλογή. Αναζητάει συνέχεια ό,τι πάει να χαθεί µια για πάντα, για να το διασώσει.
Κάθε αντικείµενο είναι µια ολόκληρη ιστορία, είτε σε καιρό ειρήνης είτε σε περίοδο δυστυχίας. Αυτά όλα περιγράφουν ιστορικές στιγµές. Είναι µαρτυρίες πόνου και φρικτής συµφοράς που έφεραν οι ουρανίτες στο νησί και ρήµαξαν τον λαό και τον τόπο που ακόµα δεν λέει να παρηγορηθεί. Εργαλεία συµφοράς και θανάτου. Εργαλεία ειρήνης, προκοπής και µόχτου.
Όλα αυτά τα παλιοσίδερα ιστορούν και φρονηµατίζουν, για αυτό πρέπει να βοηθήσουν οι αρχές και να ενισχύσουν την προσπάθεια του Αντρέα Χατζηδάκη για να βρεθεί ένας τρόπος να διασωθούν και να συντηρηθούν. Τα παιδιά του πήραν το µήνυµα και πράττουν όσα µπορούν. Ολοι εµείς µεµονωµένα µπορούµε να εισφέρουµε οποιοδήποτε αντικείµενο έχουµε και σχετίζεται µε την περίοδο 1939-1944 ώστε να βρεί µια θέση εκεί ανάµεσα στα άλλα και να βοηθήσουµε στο να σωθεί η ιστορία µας. Αλλά το πιο σηµαντικό είναι η τοπική αυτοδιοίκηση και οι διάφοροι σύλλογοι, φορείς, εφόσον αυτοαποκαλούνται «πολιτιστικοί» να πράξουν τα δέοντα ώστε να βοηθήσουν για τη συνέχεια ενός µεγάλου πολιτιστικού αγαθού. Τι πρέπει να γίνει από πα κ’ ύστερα;
Ηλιάκης Ιωάννης
