Να ’μασταν, λέει, όλο αυτιά για ν’ ακούμε. Η ευχή που κάναμε τις προάλλες στις 30 Νοεμβρίου, ακούγοντας στην κατάμεστη από κόσμο αίθουσα εκδήλωσεων του Πνευματικού Κέντρου Χανίων την καντάτα για μικτή χορωδία και ορχήστρα “Κρήτης Μεγαλυνάρι” σε στίχους του Βασίλη Χαρωνίτη, μελοποιημένους από τον Γιάννη Μεντζελόπουλο, να τους αποδίδει η Χορωδία Χανίων και η Παιδική Χορωδία του Βενιζελείου Ωδείου Χανίων και να τους απαγγέλει η Ρόζα Μοτάκη – Κονταδάκη.
Για να μη μας φύγει ούτε ένα ιώτα ούτε μια κεραία απ’ το υπέροχο αυτό δημιούργημα, που μας ταξίδευε στους αιώνες, απ’ το 6.000 π.Χ. μέχρι σήμερα, συντροφιά «με το θεριό που κείτεται στη θάλασσα», την Κρήτη. Την Κρήτη των αιμάτων και των αγώνων, που γιόρταζε την επέτειο των 100 χρόνων της Ενωσής της με την Ελλάδα.
Ο,τι καλύτερο για την περίσταση τούτο το ταξίδι “πατριδογνωσίας”, έτσι όπως με καπετάνιους τον Ποιητή και τον Συνθέτη και πλήρωμα τους χορωδούς απολαύσαμε. Πρόκειται για «ένα έργο – ύμνο αφιερωμένο στην Κρήτη και στους αγώνες του Κρητικού Λαού, που οδήγησαν στο πολυπόθητο γεγονός της Ενωσης», μας λέει, μεταξύ των άλλων προλογίζοντας το σχετικό καλαίσθητο, συλλεκτικό, πρόγραμμα, το Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών και Μελετών “Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος”, εκ μέρους και των άλλων συνδιοργανωτών, της Περιφέρειας Κρήτης, της Περιφερειακής Ενότητας Χανίων και του Δήμου Χανίων.
Για ένα μεγαλειώδες έργο που σίγουρα αντέχει σε πολλές αλλά και “Κρήτης μεγαλυνάρι” παράλληλες ακροάσεις, και που αν μη τι άλλο θα πρέπει να γίνει cd και να κυκλοφορήσει ευρύτερα, μαζί με το προαναφερθέν πρόγραμμα, θα προσθέσουμε. Πολλά, κατά πολλά τα “ευχαριστώ” μας στους δημιουργούς… Σ’ όλους μαζί και σ’ έναν έναν χωριστά.
Σημ.: Η φωτ. είναι του Φάνη Μανουσάκη.
III. To Ακρωτήρι (1897)
Όσο τα συλλογίζομαι της Κρήτης μας τα πάθη
ο νους μου ακροστέκεται επάνω στ’ Ακρωτήρι.
Εκεί της Κρήτης η ψυχή, στην πιο καλή της ώρα
σ’ όλο τον κόσμο δίδαξε τη Λευτεριά να μάθει!
Κείνες οι μέρες έφεραν άφατη περηφάνια
με το κορμί του Καγιαλέ σαν ήλιο στα ουράνια
ένα με τη σημαία μας. Και με το Βενιζέλο
με την καρδιά να στέκεται στης Ένωσης το ΘΕΛΩ!
Ακόμα λίγο ν’ ανεβάσομε τον ήλιο
Ακόμα λίγο η σημαία ν’ ανεμίσει
Η Λευτεριά σιμώνει.
Η Κρήτη στην Ελλάδα θ’ ακουμπήσει…
Ακόμα λίγο να γελάσουνε τα χείλη
Ακόμα λίγο τα πικρά να ξεχαστούνε
Να το γράψει το κοντύλι:
Στο δρόμο της Ελλάδας προχωρούμε…
