Πρέπει να καθίσουµε σε ένα τραπέζι και να κοιτάξουµε την πόλη των Χανίων χωρίς αυταπάτες.
Ο ρεαλισµός απαλλάσσει από τη νόθα συναισθηµατική φόρτιση.
Καµιά φορά σκέφτοµαι ότι η πόλη δεν έχει ανάγκη ούτε από επιτροπές, ούτε από συνεδριάσεις, ούτε από Συνέδρια.
Έχει ανάγκη από πρόχειρο διαγώνισµα.
Τέρµα οι κουβέντες, κλειστά τα βιβλία, κόλλες στο θρανίο και όλοι µαζί από τον ∆ήµαρχο, µέχρι τον περιπτερά που του έκλεισαν το περίπτερο απαντούν στο ερώτηµα «Τι είναι αυτό που το λένε πόλη των Χανίων».
Μην είναι οι λόγγοι και τα ψηλά βουνά, µην είναι η θάλασσα στο Ενετικό λιµάνι, µην είναι τα Σχολειά, µην είναι η ∆ηµοτική Αγορά;
Εκεί κρύβεται η δυσκολία.
Να πούµε τι ακριβώς είναι η πόλη των Χανίων.
Η πόλη έχει ένα διακριτό ρόλο.
Με ιστορικές καταβολές και ιδεολογικές πεποιθήσεις.
Αλλά ο ρόλος της πόλης είναι διακριτός.
Να µη µας χωρίζει µία άβυσσος σοβαρότητας και υπευθυνότητας.
Μένω στη σοβαρότητα, γιατί το ‘‘θέατρο’’ κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει.
Φυσικά και δεν χρειάζονται στην πόλη διάφοροι κλαπατσίµπαλοι που κάνουν φασαρία.
Χρειάζεται όµως η υπευθυνότητα.
Η πόλη πρέπει να έχει ένα πειστικό και σταθερό αυτοπροσδιορισµό.
Για να µην το ρίξουµε στο καλαµπούρι.
