«Ο ανώτερος άνθρωπος σκέφτεται µόνο
τη δικαιοσύνη. Ο κατώτερος άνθρωπος
σκέφτεται µόνο τα συµφέροντά του».
Κοµφούκιος
Τα Χανιά µας είναι µια πόλη γεµάτη προνόµια, που απλόχερα της έχουν χαριστεί, όπως το τέλειο κλίµα, ο ήλιος που λάµπει κυριολεκτικά 350 ηµέρες το χρόνο, οι όµορφες παραλίες και τα βουνά, τα πολύτιµα αγαθά που παράγει η Γη µας, η φυσική οµορφιά συνδυασµένη µε την έντονη ζωή του καλοκαιριού και πολλά άλλα που την κάνουν να µοιάζει µε µια «παραδεισένια» πόλη.
Αυτός ο παράδεισος όµως ελάχιστα έχει εκτιµηθεί από τους ίδιους τους κατοίκους της. Αντίθετα εκτιµάται και θαυµάζεται από όλους όσους την επισκέπτονται και δεν είναι καθόλου τυχαίο που όλοι επιθυµούν να ζήσουν εδώ. Σε µια τόσο ξεχωριστή πόλη θα περίµενε κανείς να συναντήσει ανθρώπους που της ταιριάζουν και αυτό σηµαίνει χαρούµενους, ικανοποιηµένους και ονειροπόλους. Όµως αυτό δεν συµβαίνει και κάθε λογικός άνθρωπος θα αναρωτιέται γιατί.
Εάν λίγο ταξιδέψει κάποιος στον αληθινό κόσµο, θα διαπιστώσει πόσοι πολλοί άνθρωποι ζουν εγκλωβισµένοι στις µεγαλουπόλεις, πόσοι πολλοί άνθρωποι δεν έχουν την ευκαιρία να ανοίγουν κάθε πρωί το παράθυρό τους στον ήλιο, πόσοι υποφέρουν από πείνα και κακουχίες και πόσοι δεν θα χαρούν ποτέ τη θέα της θάλασσας.
Η επιβεβαίωση του πόσο λίγο εκτιµάται λοιπόν αυτή µας η τύχη και αυτή η οµορφιά που υπάρχει γύρω µας, είναι η καθηµερινότητα που δηλώνει µόνο ελλείψεις. Όλοι γκρινιάζουν και παραπονούνται για κάτι που δεν έχουν. Όλοι θέλουν περισσότερα και ακόµα πιο πολλά. Το ανικανοποίητο δεν θα περίµενε να το βρει κάποιος εδώ, κι όµως εδώ είναι που θριαµβεύει.
Τα αποτελέσµατα αυτής της νοοτροπίας τα συναντούµε καθηµερινά στους δρόµους µας, πολύ συχνά και πρόσφατα στις τόσες συλλήψεις για ναρκωτικά, όπλα, για εκβιασµούς και κάθε είδους εγκλήµατα. Που; Σε αυτή τη µικρή όµορφη πόλη.
Μαζί µε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί η απληστία σχεδόν όλων των Χανιωτών οι οποίοι θεωρούν τους εαυτούς τους πάρα πολύ σπουδαίους και τα σπίτια τους παλάτια. Φοιτητές που δεν επιλέγουν το Πολυτεχνείο µας για τις σπουδές τους, γιατί αδυνατούν να βρουν στέγη. Και εάν τελικά τα καταφέρουν, θα πρέπει να βγαίνουν από το σπίτι το οποίο έχουν νοικιάσει σε τιµή βίλας, για να κερδίζει περισσότερα ο ιδιοκτήτης του τους 2-3 µήνες του καλοκαιριού.
Οικογένειες που δεν αντέχουν να πληρώνουν εξωφρενικά ενοίκια και όλες αυτές οι τραγικές καταστάσεις τώρα πια τείνουν να θεωρηθούν φυσιολογικές. Επαγγελµατίες που θέλουν να γίνουν πλούσιοι µέσα σε µια σεζόν και λέξεις και έννοιες όπως ηθικό, σωστό, δίκαιο, έντιµο, ξεχασµένες.
Πόσο ανυπόφορη λοιπόν και ανασφαλής µπορεί να φαίνεται η ζωή σε µια τέτοια πόλη; Όταν φοβόµαστε να αφήσουµε ελεύθερα τα παιδιά µας, όταν κινδυνεύουµε από τον διπλανό µας, όταν ο µόνος τρόπος που λειτουργούµε είναι µε γνώµονα το ατοµικό συµφέρον και το υλικό κέρδος;
Μάσκες παντού γύρω µας, τυπική ευγένεια, κακός ανταγωνισµός και διαλυµένες σχέσεις. Οικογενειακοί δεσµοί οι οποίοι παύουν να λειτουργούν εξαιτίας της απληστίας ενός µέλους που τελικά οδηγεί σε καταστροφή την οικογένεια. Και έτσι µια οµίχλη σκεπάζει τον καθαρό ουρανό και µόνο κάποιοι πασχίζουν να βλέπουν τον ήλιο να λάµπει, την οµορφιά και την αλήθεια σε µια πόλη που είναι πνιγµένη από τα απόνερα των συµφερόντων και της απληστίας.
Ας πάψουµε λοιπόν να ασχολούµαστε µόνο µε τις λακκούβες και τα χαλασµένα πεζοδρόµια, τα πάρκινγκ και τα πάρκα, κι ας ξεκινήσουµε να κλείνουµε τις λακκούβες της ψυχής µας που είναι παραδοµένη και χαµένη µέσα στην αγκαλιά µιας άρρωστης κοινωνίας, που προσπαθεί να πνίξει όποιον έχει αποµείνει….
Το αισιόδοξο µήνυµα όµως είναι ότι τελικά, δεν θα τα καταφέρει. Το φως θα κυριαρχήσει στο σκοτάδι όπως ποτέ δεν έχει ξαναγίνει στην ιστορία του πλανήτη µας.
