Ο πιστός φίλος του ανθρώπου
Περί φιλίας ο λόγος και βέβαια δεν µπορούµε να παραβλέψουµε µια ιδιαίτερη φιλία που συνδέει τον άνθρωπο µε το σκυλί που συγκατοικεί µαζί του.
Όταν τα σκυλιά κοιτάζουν στα µάτια τον συντροφικό τους φίλο «θαρρείς και θέλουν να του µιλήσουν», τότε ξεδιπλώνουν ένα από τα µεγαλύτερα ταλέντα τους, την ικανότητα να αισθάνονται τα ανθρώπινα συναισθήµατα, και να ανταποκρίνονται σε αυτά, προσφέροντας συντροφιά και ανακούφιση.
Συναισθάνονται την λύπη, την χαρά αλλά και τον προβληµατισµό του φίλου και συντρόφου τους. Έχουν δηλαδή την ικανότητα να εντοπίζουν ανεπαίσθητες αλλαγές στη διάθεσή του φίλου τους.
Αυτό που κάνει αξιοζήλευτη την φιλική τους διάθεση είναι η έµφυτη διαίσθηση να είναι προστατευτικά και να προειδοποιούν για επερχόµενο κίνδυνο που τυχόν πλησιάζει στην οικία συγκατοίκησης.
Έχουν δε οξεία ακοή και όσφρησή που τους επιτρέπουν να αναγνωρίζουν την παρουσία ανθρώπων από απόσταση. Προειδοποιούν µε το γαύγισµα και µπορεί να επιδείξουν ενθουσιασµό, όταν αντιληφθούν φιλικά πρόσωπα ή εγρήγορση όταν πλησιάζουν άγνωστοι στην περιοχή.
Όταν ο άνθρωπος δείχνει την φιλία του στο σκυλί – σύντροφο τότε και αυτό ανταποδίδει και γίνεται συνεργάσιµο, εκπέµποντας παράλληλα µια ηρεµία και µια γαλήνη που τόσο ανάγκη την έχει ο άνθρωπος που αντιµετωπίζει τις δυσκολίες της καθηµερινότητας.
Τυχεροί είναι οι άνθρωποι που επιδιώκουν και έχουν τέτοιους πιστούς φίλους γνωρίζοντας ότι ποτέ δεν θα τους εγκαταλείψουν, ούτε θα τους προδώσουν!
Γιάννης Γαβριλάκης
Αλας συναληλώκαµεν
Η φιλία. Μεγάλο πράγµα. Εκείνη, η αγνή.
Των περασµένων καιρών η πριγκήπισσα. Πού
όµως ακόµα, παρά την υλοφροσύνη των καιρών,
δεν έχει χάσει την αίγλη της. Το αρχαίο κάλ-
λος της, την πολυπλοκότητα της, την σοφία της.
Άλας συναληλώκαµεν. ∆ηλαδή,
καταναλώσαµε, φάγαµε µαζί, αλάτι. Να, εν
ολίγοις, η φιλία. Τα πουλιά κάνουν φωλιές, οι
αράχνες ιστούς, οι άνθρωποι φιλίες. Οι αληθινοί
φίλοι, είσαι σαν τα αστέρια στο σκοτάδι. Πολύ-
τιµοι. Γιατί, στην φιλία, µοιράζεσαι σκέψεις, ανά-
γκες, συναισθήµατα, χρόνο, όνειρα. Έξοχο όντως
πράγµα. Να συγχωρείς τις στραβοτιµονιές του
άλλου, να του λες αλήθειες. Να αγαπάς τους
φίλους σου µε τα ελαττώµατα τους, νά την την
υλοποίηση του υπερβατικού. Φιλία. Να ξε-
χνάς τι δίνεις, να θυµάσαι µόνο τι παίρνεις.
Το να σκέφτεσαι, πως έστω ένας φίλος, είναι
αρκετός.
Λένε, πως όταν ο Σωκράτης ρωτήθηκε,
ποιο είναι αυτό που µας συµφέρει περισσότερο,
είπε, ένας σταθερός φίλος. Και ο Αρι-
στοτέλης µετά, πως η φιλία, είναι µια ψυχή,
που κατοικεί σε δυο σώµατα.
Άλας συναληλώκαµεν. Να η φιλία. Μία
από τις µεγαλύτερες ανάγκες της ψυχής. Που
δεν θα σβήσει ποτέ. Έστω και εάν στους
καιρούς µας δοκιµάζεται. Ας µην το ξεχνάµε.
Πως ίσως, ο ουσιαστικότερος καθρέπτης µας,
ένας παλιός µας φίλος είναι…
∆ηµήτρης Α. Ανδρικίδης
Φιλία για µια ζωή…
Πέρασαν µ’ ένα κάποιο δέος τη µεγάλη καγκελόπορτα, κρατώντας σφιχτά µε το µικρό τους χεράκι το χέρι της µαµάς. Στο άλλο κρατούσαν τη τσάντα µε τη κασετίνα, τα µολύβια και τα µπλε τετράδια µε γραµµένο επάνω στην ετικέτα τους τ’ όνοµα της τάξης.
Φορούσαν κι οι δυο την καινούργια τους, µπλε ποδιά µε το άσπρο γιακαδάκι κι ένα πανοµοιότυπο, κολλαριστό φιόγκο στα µαλλιά.
Βρέθηκαν δίπλα-δίπλα όταν τις στοίχησαν στη γραµµή όπου στάθηκε η πρώτη ∆ηµοτικού, ενώ οι µαµάδες τις αποχαιρετούσαν έξω απ’ τα κάγκελα του σχολείου.
«Πως σε λένε;»
«Με λένε Ελένη! Εσένα;»
«Εµένα µε λένε Αθηνά».
Ένωσαν τα χεράκια τους, µε δεµένα χέρια µπήκαν στην Τάξη κι έκατσαν στο ίδιο θρανίο, ρίχνοντας ενθαρρυντικά βλέµµατα η µια στην άλλη.
Τις επόµενες ηµέρες γνωρίστηκαν καλύτερα, µίλησαν για τις µαµάδες και τους µπαµπάδες τους, για τα µικρά τους αδελφάκια, για τις κούκλες, για τα σκυλιά και τα γατάκια τους.
Με τον καιρό έγιναν αχώριστες φίλες…
∆ίπλα-δίπλα η µια στην άλλη σε όλη τη σχολική τους ζωή…
Στα κατοπινά χρόνια έγιναν και κουµπάρες. Έζησαν σαν οικογένεια και µοιράστηκαν για δεκαετίες µπόλικες χαρές και λύπες.
Εξάλλου γι΄ αυτό δεν είν’ η φιλία!
Για ν’ αγαπάς και να σε αγαπούνε αληθινά, να συµπορεύεσαι µε τον φίλο στα καλά, και γενναιόδωρα να του απλώνεις το χέρι στα δύσκολα!
Αθηνά Κανιτσάκη
Ο φίλος ο αληθινός
Στις µέρες µας, που ξέφτισε η ανθρώπινη αξία,
αν έχεις φίλο µπιστικό, έχεις περιουσία
Ο φίλος ο αληθινός, στη ζυγαριά δε µπαίνει
και δε λυγίζει κι αν φυσούν χίλιοι και δυο ανέµοι
Και στα καλά και στ’ άσχηµα θα βρίσκεται κοντά σου,
να µοιραστεί και τις χαρές και τα προβλήµατά σου
Όποιος φιλία σου πουλά, για το συµφέρον µόνο,
το αν τον θες για φίλο σου ,σε σένα το χρεώνω
Όµως να ξέρεις, πως πολύ θα πληγωθεί η καρδιά σου,
που όταν θα τον χρειαστείς, θα βρίσκεται µακριά σου
Και βέβαια η απόσταση, εµπόδιο δε µπαίνει
σε φίλους, που πραγµατικά είναι αγαπηµένοι
Και σ’ άλλη χώρα αν βρίσκεται, ο φίλος ο καλός σου,
τον έχεις πάντα νοερά-αν θέλει-στο πλευρό σου
Φιλία, λέξη ιερή κι αν παρεξηγηµένη,
εκείνη π’ είναι αληθινή, σε πρώτο πλάνο µπαίνει
Από την αρχαιότητα, µέχρι την εποχή µας,
πάντα ο φίλος ο καλός, γίνεται συγγενής µας
Κι όσο η φιλία των λαών στεριώνει και καρπίζει,
στην οικουµένη ο πόλεµος χαµούς δε θα σκορπίζει
Μαρία Βογιατζάκη Ντούζα
Φιλόλογος
Φιλία
Φιλία! Λέξη ιερή, µια λέξη µπιστεµένη,
για τις καρδιές που ηµπορούν να έχουν φυλαγµένη.
Μία ψυχή σε δύο σώµατα!!
Παροιµιώδεις φράσεις:
Βρήκε ο Φίλιππος τον Ναθαναήλ.
∆άµων και Φιντίας
Ο Εννιαχωριανός τον Σφηναριώτη
Πες µου ποιος είναι ο φίλος σου και θα σου πω ποιος είσαι.
Ο φίλος τον φίλο εν πόνοις και κινδύνοις ου λείπει. (Το µαθαίναµε στο βιβλίο των Αρχαίων της Α΄ Γυµνασίου του Γ. Ζούκη)
Φιλία: Σχέση ΑΓΑΠΗΣ
Αγάπα τον φίλο σου µε τα ελαττώµατά του.
Να είσαι φιλόθεος, φιλάνθρωπος, φιλόζωος, φιλελεύθερος, φιλειρηνικός, φιλαλήθης, φιλάρετος, φιλεύσπλαχνος, φιλότιµος, φιλόµουσος, φιλαναγνώστης, φιλήσυχος, φιλόξενος, φιλόλογος, φιλότεχνος, φιλόπατρις, φιλέλληνας κ.π.ά. προς θετική κατεύθυνση το δεύτερο συνθετικό.
Φίλος επιζήµιος εχθρός επικαλείται.
Όταν έχεις τέτοιους φίλους, τι τους θέλεις τους εχθρούς;
Η ταυτότητα των απόψεών µου
δάσκαλος γαρ
Πανηγυράκης Πέτρος
Φιλία = Θείο δώρο
Φιλία. Λέξη τόσο µικρή µα και τόσο σηµαντική, αρκεί να είσαι τυχερός και να τη συναντήσεις στην πορεία της ζωής σου.
Ο φίλος- φίλη είναι το άτοµο που µπορείς να του τηλεφωνήσεις δίχως ενδοιασµό οποιαδήποτε ώρα και να τρέξει σιµά σου. Που σε καταλαβαίνει χωρίς να πεις τίποτα, που ξέρει να δέχεται το δάκρυ όπως ξέρει να δέχεται και το γέλιο, µα πάνω απ’ όλα ξέρει να σε ακούει και να σε συµβουλεύει σωστά.
Σχέση µαγική, ειλικρινής, που µπορεί να σε βοηθήσει να βελτιωθείς, να εξελιχθείς, να δεις τα πράγµατα ποιο αισιόδοξα. ∆εν υπάρχουν µεταξύ τους προκαταλήψεις η ταµπού, γι’ αυτό δεν ντρέπονται να κλάψουν, να παραδεχτούν πως έκαναν λάθος, να δεχτούν πως υπάρχουν φορές που είναι αδύναµες—αδύναµοι.
Στη φιλία υπάρχει το συναίσθηµα της αµοιβαίας αγάπης, της κατανόησης, του αµοιβαίου ενδιαφέροντος του ενός για τον άλλον. Στην φίλη σου δεν χρειάζεται να ζητήσεις να σε βοηθήσει για να το κάνει, δεν χρειάζεται ούτε καν να το πεις. Ξέρει εκ των προτέρων πότε πρέπει να κάνει κάτι για σένα γιατί σε νοιώθει.
Άλλωστε δεν είναι καθόλου τυχαίο όταν πολλοί λένε ότι:
<<Οι φίλοι είναι ο τρόπος του Θεού να ζητήσει συγνώµη, για τους συγγενείς που
µας χάρισε.>>
Ελευθερία Κατσιφαράκη
συντ. δηµοσιογράφος
Αντ. Ένωσης Πνευµατικών ∆ηµιουργών Νοµού Χανίων
Μέλος της Λογοτεχνικής
Παρέας Χανίων
Φιλία
Το φίλο σου να δέχεσαι, µε όλα τα τρωτά ντου,
σηµεία κι ελαττώµατα, που σέρν’ η εντουρά ντου.
Όπως και κείνος φυσικά, να δέχεται εσένα,
µε τα στραβά κι ανάποδα, δικά σου δεδοµένα.
Αλλιώς να διακόψετε, ντελόγγο τη φιλιά σας,
αφού δεν την αντέχετε, πλέον στην αγκαλιά σας.
Των φίλων τα αισθήµατα, αν δεν είν’ αµοιβαία,
η ρήξη τση λυκοφιλιάς, λογίζεται βεβαία.
Για τούτο µε τσι φίλους σου, κοίταζε να ΄σ’ εντάξει,
κανείς να µη βρεθεί ποτέ, δικός σου να σε κράξει.
Φιλία λέξη ιερή, απ’ τα παλιά τα χρόνια,
που από τους γεννήτορες, περνάει στα εγγόνια.
∆είγµα τρανό της ανθρωπιάς και λεβεντιάς τση Κρήτης,
που στέκεται αιώνια, όπως κι ο Ψηλορείτης.
Ο τόπος που γεννήθηκε, ο Ξένιος ο ∆ίας,
σαν πουκαµίσα τη φορεί, κατάσαρκος µανδύας.
Γιατί η άδολη φιλιά, έχει τιµή και µπέσα,
στο αίµα µας κυκλοφορεί, στα σωθικά µας µέσα.
Όποιος από τη ζήλια ντου, φίλους πα να χωρίσει,
φωτιά να πεσ’ εξ ουρανού και να τον τσουρουφλήσει.
Να καταλάβει και να δει, φιλία τι σηµαίνει,
ατόφια κι ολολάθαρη κι από τσι δυο δοσµένη.
Για να κοιτάξει και αυτός, φίλο καλό να κάνει,
που θα σταθεί για χάρη ντου, στου τουφεκιού την κάνη.
Εννιαχωριανός
«Ο δικός µου φίλος»
Ευλογηµένα παιδικά χρόνια, που µε διάφανη καρδιά, βρήκαµε τους φίλους µας! Αυθόρµητα γινόµασταν παρεάκι.
Μια µατιά στον φίλο µας και συνεννοούµασταν τέλεια!
Αν ήµασταν στην αίθουσα του σχολείου, µιλούσαµε µε τα µάτια.
Ερµηνεύαµε σωστά ο ένας την κίνηση του άλλου, λες και ήµασταν στο µυαλό του. Κι όταν η µατιά έβγαζε «σπίθες» που λένε, ε, τότε θα επακολουθούσε σκανταλιά. Στα µάτια του φίλου µου, είδα τα όνειρα του! Το πάθος του!
Ένιωσα τα προβλήµατα του και συµµερίστηκα τις αγωνίες του, όπως έκανε και αυτός για µένα. Καλέ µου φίλε, µ’αρέσει που µεγαλώσαµε µαζί.
Με θυµάσαι και σε θυµάµαι ως παιδί. Και τώρα, αυτό το παιδί βλέπω ακόµα, έστω και αν πέρασαν τόσα χρόνια.
Είσαι και είµαι ένα κοµµάτι της νιότης, της ξεγνοιασιάς, της αγνότητας!
Στην πορεία έγιναν προσπάθειες να εµπλουτίσω τον κατάλογο των φίλων, αλλά δυσκολεύτηκα.
Όχι γιατί δεν υπάρχουν «ωραίοι» και καλοί άνθρωποι.
Όχι! Εγώ είµαι λίγο συγκρατηµένη. Έχει χαθεί το αυθόρµητο της νιότης και έχει εισχωρήσει η λογική και η ανάλυση δεδοµένων.
Θέλω έναν φίλο και αυτόν µόνο δικό µου.
Όπως συµβαίνει µε τους έρωτες. ∆εν νοείται να έχεις πολλούς φίλους.
Αυτό θα σκορπούσε τα συναισθήµατα µας, την εµπιστοσύνη µας, αλλά θα µοίραζε και τον ελεύθερο χρόνο µας.
Ας κρατήσουµε ζωντανή αυτήν την µοναδική φιλία και ας έχουµε διαλεχτούς γνωστούς όσους θέλουµε.
Ισως, ίσως κάποτε να ανέβουν και αυτοί το σκαλοπάτι που βρίσκεται η πραγµατική φιλία.
Μαίρη Κουτρούλη – Σκαµνάκη
ιδιωτ. υπαλ. – συγγραφέας
