Ο πιο ήμερος άνθρωπος του κόσμου, ο Ανδρέας ο Χλωρός, κατέβηκε μια μέρα από το αγροτικό του αυτοκίνητο στη μέση του εθνικού δρόμου και με ένα πιστόλι άρχισε να πυροβολεί στον αέρα μεν, αλλά εναντίον των ειδικών εφοριακών υπαλλήλων της ΠΕΔΑ, που του είχανε κάνει σήμα να σταματήσει για να τον ελέγξουνε… Ύστερα πέταξε το πιστόλι, παράτησε το αυτοκίνητο και χάθηκε στα χωράφια…
Καλός άνθρωπος και καλός οικογενειάρχης ήτανε ο Ανδρέας ο Χλωρός, ο μοναδικός ειδικός καλλιεργητής στην Κρήτη των τροπικών φυτών, ΑΒΟΚΑΝΤΟ, ΜΑΓΚΟ, ΜΠΑΝΑΝΑΣ και ΑΝΑΝΑ. Ήτανε όμως κουτός, γιατί αν δεν ήτανε κουτός, δεν θα πυροβολούσε τους εφοριακούς…
Για το μοναδικό που θα τον ελέγχανε οι αυστηροί αυτοί υπάλληλοι ήτανε, αν είχε δελτίο παραγωγού για τα προϊόντα που κουβαλούσε. Και ο Χλωρός είχε… Ακόμα όμως και στη χειρότερη περίπτωση, που δεν θα είχε, το πρόστιμο που θα του βάζανε, δεν θα ήτανε μεγαλύτερο από πεντακόσια ευρώ. Για σωματική έρευνα και για εξονυχιστική έρευνα στο αυτοκίνητο για όπλα και ναρκωτικά, η ΠΕΔΑ δεν έχει το δικαίωμα… Αλλά και να είχε δικαίωμα, ο Χλωρός δεν είχε φόβο, γιατί δεν ανακατευότανε ποτέ με βρωμιές…
Κι όσο για το πιστόλι που δεν ξέραμε πώς… διάολο… βρέθηκε στο αυτοκίνητό του, μας είναι αδύνατον να παραδεχτούμε πως το χρησιμοποίησε για να μην το βρούνε οι εφοριακοί και τον γράψουνε για οπλοκατοχή.
Μετά που παρουσιάστηκε στην Αστυνομία ο Χλωρός, προφυλακίστηκε όπως και όσο ο Νόμος όριζε για το αδίκημά του και μετά που αποφυλακίστηκε με εγγύηση αρχίσανε τα δύσκολα…
Τα δύσκολα ήτανε να βρεθούνε πρώτα δέκα χιλιάδες ευρώ που είχανε δανειστεί, για να πληρώσουνε την εγγύηση και τους δυο δικηγόρους…
Ύστερα έπρεπε να βρει άλλα δέκα χιλιάρικα για να αγοράσει αυτοκίνητο, γιατί το άλλο είχε κατασχεθεί… Έπρεπε να αρχίσει να συγκεντρώνει χρήματα για την ταχτική δίκη που θα ακολουθούσε… Έπρεπε να βρει λεφτά για να “μπουκώσει” τα θύματα να μην τον … χτυπήσουνε στη δίκη και έπρεπε να βρει αξιόλογους και αξιόπιστους μάρτυρες υπεράσπισης για το Δικαστήριο.
Οι Δικαστές, άνθρωποι μορφωμένοι και με πείρα, δεν είχανε “χρεία” μαρτύρων, για να καταλάβουνε πως ο Χλωρός ήτανε χαζός και δεν είχε ανθρωποκτόνο πρόθεση. Είχανε όμως τα χέρια δεμένα από το Νόμο και έπρεπε να τον καταδικάσουνε…
Ήρθανε όμως οι μάρτυρες υπεράσπισης… ήρθανε τα θύματα που είχανε αποζημιωθεί και είπανε πως, πιο πολύ εκινδύνεψε ο Χλωρός από το πιστόλι του, όταν τους πυροβολούσε, από τους ίδιους και τέλος ήρθε ο Διευθυντής της φυλακής ο Σατανάς, που τον είχε προφυλακισμένο και τους λύσανε τα χέρια..
Έτσι ο Χλωρός δικάστηκε στη χαριστική ποινή των τριών ετών, που την πλήρωσε τρια χιλιάρικα και πήγε σπίτι του…
Ύστερα έπεσε με τα μούτρα στη δουλειά για να οικονομήσει χρήματα και να ξεπλερώνει τα έξοδα που δεν είχανε τελειωμό…
Τρία χρόνια αργότερα το είχε καταφέρει και γελούσανε και τα αυτιά του καθώς το έλεγε του Σατανά, που τον είχε για Θεό του, γιατί τον υπερασπίσθηκε στη δίκη του, χωρίς να τον έχει καλέσει…
Ένας Σατανάς όμως, είναι… πάντοτε Σατανάς… και…
Δεν μου λες, ρε Αντρέα, πόσο σου κόστισε τελικά η παλικαριά; τον ρώτησε την ώρα που έφευγε;
Με ξέρεις εμένα για παλικαρά κύριε Διευθυντά; του απάντησε ήρεμα ο Χλωρός.
Ναι! τουλάχιστο εκείνη τη στιγμή που ήσουνα με το πιστόλι στο χέρι και είχες δικαιώματα ζωής και θανάτου, ήσουνα παλικαράς… δεν ήσουνα;
Ένα λεπτό παλικαράς, σαράντα χρόνια μασκαράς… φιλοσόφησε ο ταλαίπωρος
Δεν μου απάντησες όμως… πόσα…;
Σαράντα χιλιάρικα, κύριε Διευθυντά.
Μμμμμ… δηλαδή χίλια τρακόσα μεροκάματα… δηλαδή πέντε χρόνια δουλειά…
Ήτανε να μη γίνει, κύριε Διευθυντά…
Είσαι να κάνουμε μια δουλειά οι δυο μας, να κερδίσεις είκοσι χιλιάρικα, να βγάλεις την μισή ζημιά; Του είπε με πολύ σοβαρό ύφος ο Σατανάς.
Είμαι, είμαι, δέχτηκε αστραπιαία ο κουτός φοβούμενος μην μετανιώσει ο Διευθυντής.
Άκου λοιπόν: Είπες πως η παλικαριά σου κόστισε 40 χιλιάρικα;
Ναι.
Έχεις πιστόλι;
Θα βρω.
Λοιπόν θα με πυροβολήσεις κι εμένα στα ψέματα…
Κι, ύστερα;
Ύστερα θα σου κάνω μήνυση.
Κι ύστερα.
Ύστερα θα σου ζητήσω να μου δώσεις είκοσι χιλιάρικα για να ανακαλέσω τη μήνυση.
Κι ύστερα;
Ύστερα εσύ για να μην πληρώσεις σαράντα χιλιάρικα που πλήρωσες την πρώτη φορά, θα πάρεις από τα 40 χιλιάρικα τα είκοσι και θα μου τα δώσεις.
Κι ύστερα;
Κι ύστερα κι ύστερα, τι ύστερα; δεν έχει ύστερα… από τα είκοσι χιλιάρικα που σου έχουνε μείνει, χρωστάς σε κανένα;
Όχι…
Τότε είναι δικά σου, ρε βλάκα… είναι τα είκοσι χιλιάρικα που σου έλεγα πως θα κερδίσεις… πρόσεξε μόνο μη σε τσακώσει η εφορία…
Υ.Γ. Παρ’ όλο που ο Χλωρός έχει τυφλή εμπιστοσύνη στο Σατανά, μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν έχουνε κάνει ακόμα την επιχείρηση. Ποιος ξέρρρ…; που λένε και ο Βλάχοι, ίσως να μην έχει συγκεντρώσει ακόμα τα (40) χιλιάρικα για να δώσει τα είκοσι του Σατανά και να κερδίσει και αυτός… άλλα είκοσι…
