ΑΠΟ τα πιο λυπηρά µεταπολιτευτικά (µάλλον µετά την κοινωνικοοικονοµική κρίση του 2008) θέµατα είναι η εικόνα της ελληνικής αντιπολίτευσης, που παρουσιάζεται ως… σκορποχώρι!
Ε∆Ω και 6 χρόνια κανένα κόµµα, ή άθροιση κοµµάτων, δεν είναι σε θέση να απειλήσει τη Ν∆. Κι αυτό είναι µια νεοφανής ασθένεια τής έτσι κι αλλιώς ευαίσθητης δηµοκρατίας µας.
ΤΟ 2015, µετά από συνεχή και σφοδρή κριτική στις τότε “µνηµονιακές” κυβερνήσεις, κερδίζει τις εκλογές ένα συνονθύλευµα “συνιστωσών” υπό το όνοµα ΣΥΡΙΖΑ, που πλαισιωµένο από “αγανακτισµένους” αλλά και ερασιτέχνες “πολιτικούς”, κυβέρνησε µε επικίνδυνα σκαµπανεβάσµατα και µηδενική εναλλακτική! Η κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ το 2019 συνοδεύτηκε -κατά πάγια τακτική της Αριστεράς στην Ελλάδα- από διάσπαση: θνησιγενή µικροκοµµατίδια γεννήθηκαν, µε φιλόδοξους ηγετίσκους (Ζωή, Γιάνης, Έφη, Στέφανος, Σωκράτης κ.ά.) και καµιά προοπτική!
ΤΟ ΤΩΡΙΝΟ ΠΑΣΟΚ του Ν. Ανδρουλάκη δείχνει πολύ αδύναµο µπροστά σε µια δεξιά καλά οργανωµένη, οµονοούσα και στοιχειωδώς αποδοτική σε ορισµένους τοµείς, όπως η τεχνολογική εναρµόνιση του αχανούς κράτους µε τα ευρωπαϊκά δεδοµένα…
ΟΛΟΙ αυτοί της αντιπολίτευσης που µεταξύ τους αποκαλούνται “σύντροφοι”, ”προοδευτικοί” και “δηµοκράτες”, από τη στιγµή που δεν µπορούν να συµφωνήσουν σε ένα κοινό αντιπολιτευτικό πρόγραµµα, πώς είναι δυνατόν να µας πείσουν ότι µπορούν και να µας κυβερνήσουν;
ΕΤΣΙ, η έλλειψη αντιπολίτευσης διογκώνεται από µετριότητές στις κορυφές των κοµµάτων και κοµµατιδίων της. Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν την αίσθηση ότι ασκούν πολιτική, ενώ αυτό που ουσιαστικά τους ενδιαφέρει είναι το “φαίνεσθαι” µε επικοινωνιακά εντυπωσιακές εµφανίσεις (Ζωή, Γιάνης, Σωκράτης κ.λπ.) και καθόλου αντιπολιτευτικό λόγο. Ειδικά η Ζωή (“Πλεύση Ελευθερίας”) εκµεταλλευόµενη την πολύ δικαιολογηµένη συναισθηµατική φόρτιση των περισσότερων πολιτών από την τραγωδία των Τεµπών, προσπαθεί να παρασύρει ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ στο δικό της ατοµικό “παιχνίδι”. Όχι σε µια πραγµατική αντιπολιτευτική τακτική.
…ΑΛΛΑ, οι πολίτες, µετά από µια δεκαετία οδυνηρών οικονοµικοκοινωνικών, ατέλειωτων εµπειριών και, ευρισκόµενοι σήµερα εν µέσω απειλειτικών διεθνών συγκυριών, γιατί να προτιµήσουν µια εκ νέου κυβερνητική αστάθεια;
(Στ.Γ.Κ.)
