Ήταν η Κλαυδία η εκπροσώπηση που άρµοζε…
Στην Ελλάδα, στη συγκυρία…
Ήταν η Κλαυδία, όπως λένε πάρα πολλοί, η… απενεχοποίηση της παρακολούθησης της συµµετοχής µας ως Ελλάδα στο πανηγυράκι της Eurovision που στήνεται τέτοιον καιρό κάπου ανά τας Ευρώπας, γιατί ως ένα πανηγυράκι πρέπει να το βλέπουµε
Ως πανηγυράκι στο οποίο συµµετέχουµε -και γιατί όχι- δικαιωµατικά ως µία από τις χώρες της ευρωπαϊκής ηπείρου!
Και ίσως θα ήταν επίσης καλό, αν όχι όλες τις φορές αλλά τις πλείστες να στέλνουµε στη Eurovision αντιπροσωπευτικό ελληνικό ήχο, και στίχο κι όχι αχταρµάδες και κλαµπατσίµπαλα!
Θα ήταν υπέροχο να επιχειρήσουµε να δείξουµε αυτό που… µουσικά φέρουµε ως ένας λαός που ζει σε αυτήν τη γωνιά της γης!
Να ‘‘διαγωνιζόµαστε’’-συµµετέχουµε δηµιουργώντας ηχοχρώµατα που πηγάζουν από µία -ποιος το αµφισβητεί- πλουσιότατη µουσική παράδοση, που έχει εντός της τόσα πολλά στοιχεία που µπορούν να αναδειχθούν και µε ένα πιο σύγχρονο ήχο!
Υπάρχουν εξάλλου υπέροχοι νέοι δηµιουργοί, νέα παιδιά όπως οι “Arcade” της ‘’Αστεροµάτας’’ οι οποίοι από κοινού µε τη φωνή, τον τρόπο και την εν γένει παρουσία της Κλαυδίας, κατάφεραν να αγγίξουν ευαίσθητες χορδές ενός πάρα πολύ µεγάλου ποσοστού των κατοίκων αυτής της χώρας αλλά και όλου του κόσµου όπου ακούστηκε η ‘‘Αστεροµάτα’’ της Ελλάδας!
Πόσο υπέροχο να ακούς -επιτέλους- τα µικρά παιδιά -όχι να µουγκρίζουν- αλλά να τραγουδούν λέξεις όπως: “αστεροµάτα”, “τζιβαέρι”, τη ‘’γλυκιά µάνα’’, ‘’ριζωµός’’, ‘’λησµονώ’’, ‘’ξαποστάσω’’.
Πόσο πολύ το είχαµε ξεχάσει αυτό το συναίσθηµα και πόσο πολύ ανάγκη το είχαµε να µας συνεπάρει!
Υ.Γ. Aφιερωµένο στους ξεριζωµένους λαούς
του χθες, του σήµερα, δυστυχώς και του… αύριο!
