Πρωί Δευτέρας, που γράφονται τούτες οι γραμμές, έχουμε συμφωνία. Ας μην αρχίσουμε τώρα -όλοι- να μιλάμε για σωστά και λάθη. Ας μην λιθοβολούμε αλλήλους στα ηλεκτρονικά κοινωνικά δίκτυα και στους ανά τη χώρα καφενέδες.
• Για το ποιοι είχαν δίκιο και ποιοι όχι. Αναμάρτητοι δεν υπάρχουν. Ούτε πολιτικοί ούτε πολίτες. Μακάρι να πήραμε μαθήματα όλοι. Πολιτικοί ΟΛΩΝ των χώρων του συνταγματικού τόξου και πολίτες. Φυσικά υπάρχουν φταίχτες. Αλλά δεν είναι ώρα να τους αναζητήσουμε.
Ανάγκα και θεοί πείθονται
• Σήμερα προέχει το σήμερα και το κοντινό αύριο. Για να ανασυνταχθούμε ως χώρα και ως κοινωνία. Μόνο ενωμένοι το μπορούμε. Βεβαίως υπάρχει η αντικειμενική ανάγκη για το Πώς θα γίνει αυτό. Η ταπεινή άποψη του Ραν ταν πλαν κατατίθεται σήμερα μέσα από ποιητικές αναφορές και παροιμιώδεις εκφράσεις.
• Και ο νοών νοείτω και ο «συνειρμών συνειρμείτω», όπως λέει ο νομπελίστας μας Οδ. Ελύτης στον «Κήπο με τις αυταπάτες» στον οποίο όλοι ζούσαμε μέχρι και σήμερα. Εκεί λέει και τούτο: «Εχουμε τόσο πολύ τριφτεί πάνω στην κοινωνία και το κοινωνικό ψεύδος που και η πιο σημαντική αλήθεια, ευθέως διατυπωμένη, μοιάζει παραδοξολογία».
• Ωστόσο, ισχύει διαχρονικά η διαπίστωση του εθνικού μας ποιητή στον εθνικό ύμνο (σε εκείνους τους στίχους που δεν είναι ευρύτερα γνωστοί): Μοναχή το δρόμο επήρες/ Εξανάλθες μοναχή/ Δεν είν’ εύκολες οι θύρες,/ Εάν η χρεία τες κουρταλή».
• Η χρεία, είναι η ανάγκη στην οποία και οι θεοί πείθονται.
• Σήμερα η χρεία είναι να παραμείνουμε ενωμένοι, αφού είμαστε ακόμα ζωντανοί. Ναι με τη συμφωνία είμαστε ακόμα ζωντανοί. Λαβωμένοι μα ζωντανοί. Εχουμε ελπίδες, τι λέω, βεβαιότητες ανάνηψης.
• Καθώς όπως γράφει ο Ρίτσος «τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις/ εκεί που πάει να σκύψει/ με το σουγιά στο κόκκαλο/ με το λουρί στο σβέρκο/ Νάτη πετιέται από ξαρχής/ κι αντρειεύει και θεριεύει/ Όταν σφίγγουν το χέρι, ὁ ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο…».
Μακρινά και κοντινά
• Διαχρονική η διαπίστωση του ποιητή στη Ρωμιοσύνη, δεν λάθεψε και δεν θα λαθέψει. Με μια προϋπόθεση, είπαμε: Να παραμένουμε ενωμένοι. Κοινοβουλευτικά και ως κοινωνία. Μη χάνουμε το δάσος για το δικό του δένδρο ο καθένας, πολιτικός ή ομάδες πολιτικών και ο κάθε πολίτης.
• Και τότε όπως περιγράφεται στη Ρωμιοσύνη: «…αυτὰ τα πράγματα είναι λιγάκι σαν πολὺ μακρινά/ Είναι λιγάκι σαν πολὺ κοντινά, σαν όταν πιάνεις στο σκοτάδι ένα χέρι και λες καλησπέρα/ …Αύριο, λέει. Κ’ είναι σίγουρος/ πως ο δρόμος ο πιο μακρινὸς είναι ὁ πιο κοντινὸς στην καρδιὰ του Θεού/ Και την ώρα που το φεγγάρι τον φιλάει στο λαιμὸ με κάποια στεναχώρια/ …μπορεί να κλάψει από τη σιγουριά του/ μπορεί να κλάψει από τη σιγουριά των δέντρων καὶ των άστρων και των αδελφών».
• Ψυχραιμία, λοιπόν. Τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Τα πράγματα είναι, απαραδέκτως, δύσκολα.
• Αλλά, ίσως είναι λογικό (για την πολιτική σκηνή) «ο τρώσας και ιάσεται». Να βρεθεί τρόπος να θεραπευτούμε. Καταλαβαίνετε. Αλλά να βάλουμε όλοι ένα χεράκι.
• Επειδή, όσο είμαστε «ζωντανοί»…
