Αηδόνι, δώρο του Θεού, της πλάσης μας στολίδι,
ευχόμαστε ο πλάστης μας, κουράγιο να σου δίδει.
Να κελαηδάς υπέροχα, καρδιές να γαληνεύεις,
και τις ανήσυχες ψυχές, ευθείς να τις μερεύεις.
Είσαι κομψό, μικρούλικο, μα όχι στη λαλιά σου,
κι’ όλοι με δέος σε ακούν, σαν βρίσκονται σιμά σου.
Στο γάργαρο κελάηδισμα, τ’ άλλα πουλιά σιωπούνε,
να κλέψουν όμορφους σκοπούς, με δέος προσδοκούνε.
Γιατί σ’ έχουν για πρότυπο, μες τον μικρόκοσμό τους,
κι’ αναζητούν διακαώς, να βρούνε τον ρυθμό τους.
Αλλά εσύ περήφανο, φωλιά στα δέντρα φτιάχνεις,
και όλα τα πιστεύω σου, διόλου δεν τα χάνεις.
Πάνω σε κλώνους δροσερούς, με κέφι τριγυρίζεις,
και με σκοπούς εξωτικούς, χαρά μόνο σκορπίζεις.
Γι’ αυτό κι’ ν’ απαραίτητο, να σε αφουγκραστούμε,
να διώξουμε τα δύσκολα, και να σε μιμηθούμε.
Κι αν μες το διάβα μας βρεθούν, βροχές, βροντές και μπόρες,
κουράγιο ν’ αποκτήσουμε, στις δύσκολές μας ώρες.
Αηδόνι σαν κ’ εσένα νε, όπου δεν σε πτοούνε,
αέρηδες που συναντάς, όσο και αν φυσούνε.
Γι’ αυτό σε ικετεύουμε, πάντα να σαι σιμά μας,
αναθαρρεύουν οι ψυχές, χαίρεται η καρδιά μας.
Να μας δωρίζεις άφθονο, και το κελάηδισμά σου,
σ’ όλους εμάς που έχουμε, ανάγκη την λαλιά σου!
