Εβδοµήντα εννιά χρόνια συµπληρώνονται φέτος από την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών, που σφραγίστηκε µε το αίµα εκατοµµυρίων και συνεγείρει πολύ περισσότερους µέχρι σήµερα.
Ξηµερώνοντας η 9η Μάη του 1945, η ναζιστική Γερµανία συνθηκολόγησε άνευ όρων. Τέσσερις µήνες αργότερα (2 Σεπτέµβρη 1945) συνθηκολόγησε και η Ιαπωνία µετά τη νίκη των σοβιετικών στρατευµάτων εναντίον της στη Μαντζουρία.
Για την 9η Μάη του 1945, ως σύµβολο της Αντιφασιστικής Νίκης, τρέφουν άσβεστο µίσος οι διακρατικές ενώσεις, η ΕΕ, τα κάθε λογής διαπιστευµένα όργανα, που υπηρετούν τον καπιταλισµό. Επιχειρούν να τη σβήσουν από τη µνήµη, παραχαράσσουν το περιεχόµενό της, αντιστρέφουν την ιστορική αλήθεια. Αυτό αποτελεί συστατικό της αντικοµµουνιστικής – αντισοσιαλιστικής προπαγάνδας τους, προκειµένου να κρύψουν την οργανική διασύνδεση που έχει το τερατούργηµα του ναζισµού – φασισµού µε τον µονοπωλιακό καπιταλισµό (ιµπεριαλισµό) και τις µεγάλες ευθύνες των αστικών και σοσιαλδηµοκρατικών κοµµάτων. Στις πρώτες θέσεις αυτής της µεθοδευµένης βρώµικης εκστρατείας βρίσκεται η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ιδιαίτερα µετά τη νίκη της αντεπανάστασης στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες (1989 – 1991), η προσπάθεια να ξαναγραφτεί η Ιστορία του Β΄ Παγκόσµιου Πολέµου πήρε διαστάσεις συντονισµένης και ξέφρενης εκστρατείας.
Πρωτοστατώντας η Ευρωπαϊκή Ένωση στην αντικοµµουνιστική υστερία, καθιέρωσε την 9η Μάη ως «Μέρα της Ευρώπης», απαλείφοντας τη «Μέρα της Νίκης των Λαών»! Καθόλου τυχαίο το ότι η εκδίωξη των γερµανικών στρατευµάτων από τον Κόκκινο Στρατό και η απελευθέρωση των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης ονοµατίζονται κατοχή!
Όχι τυχαία στο διαφηµιστικό σποτ της ΕΕ για τις ευρωεκλογές επιχειρεί µε χυδαίο τρόπο να ταυτίσει το ναζισµό µε το σοσιαλισµό κοµµουνισµό ως απολυταρχικά καθεστώτα, δίνοντας έτσι ισχυρό άλλοθι στη µεγέθυνση της ακροδεξιάς.
Όµως όσο δηλητήριο και αν χύσουν, η αλήθεια δεν µπορεί να κρυφτεί. Όπως ο Α’, έτσι και ο Β΄ Παγκόσµιος Πόλεµος (1939 – 1945) ήταν αποτέλεσµα της µεγάλης όξυνσης των ενδοϊµπεριαλιστικών αντιθέσεων και της πάλης για το ξαναµοίρασµα του κόσµου, των αγορών από τα µεγάλα µονοπωλιακά συµφέροντα. Αυτές οι αντιθέσεις οξύνθηκαν ακόµα περισσότερο εξαιτίας της ύπαρξης της Σοβιετικής Ένωσης, σε συνδυασµό µε την παγκόσµια καπιταλιστική οικονοµική κρίση (1929 – 1933). Τόσο πριν όσο και µετά την έναρξη του Β’ Παγκόσµιου Πολέµου, στόχος και των δύο ιµπεριαλιστικών µπλοκ, φασιστικών και µη φασιστικών καπιταλιστικών κρατών, ήταν η καταστροφή του πρώτου εργατικού σοσιαλιστικού κράτους, της ΕΣΣ∆, που αποτελούσε φάρο για όλους τους λαούς.
Οι πρώτες πολεµικές επιχειρήσεις άρχισαν από τις 19 Σεπτέµβρη 1931, όταν η Ιαπωνία επιτέθηκε στη Μαντζουρία και λίγα χρόνια αργότερα (3 Οκτώβρη 1935) η Ιταλία επιτέθηκε στην Αιθιοπία.
Παράλληλα, οι ΗΠΑ, Γαλλία, Βρετανία ανέχτηκαν την προσάρτηση της Αυστρίας από τη Γερµανία στις 12 Μάρτη 1938, ενώ έναν χρόνο µετά, στις 12 Απρίλη του 1939, η Ιταλία κατέκτησε και την Αλβανία.
Στις 29 Σεπτέµβρη 1938 υπογράφτηκε το Σύµφωνο του Μονάχου, σύµφωνα µε το οποίο παραχωρήθηκε στη Γερµανία τµήµα της Τσεχοσλοβακίας, γνωστό ως Σουδητία. Το Σύµφωνο υπέγραψαν η Μ. Βρετανία και η Γαλλία, µε τη Γερµανία και την Ιταλία. Ο Τσάµπερλεν δήλωσε µάλιστα ότι µε το Σύµφωνο του Μονάχου ήταν εξασφαλισµένη η ειρήνη.
Την 1η Σεπτέµβρη 1939, η Γερµανία εισέβαλε στην Πολωνία, ενώ οι συµφωνίες αµοιβαίας βοήθειας που είχε υπογράψει η Πολωνία µε τη Βρετανία και τη Γαλλία έµειναν στα χαρτιά. Ο πόλεµος που οι Βρετανία και Γαλλία κήρυξαν κατά της Γερµανίας δεν διεξαγόταν. Έµεινε στην Ιστορία ως ένας «παράξενος πόλεµος».
Στις επίµονες και συνεχείς προσπάθειες της Σοβιετικής Ενωσης να συνάψουν αντιφασιστική συµµαχία, οι ΗΠΑ – Βρετανία – Γαλλία κρατούσαν αρνητική στάση, ενώ συνέχιζαν την πολιτική της υπονόµευσης σε βάρος της.
Ήταν ολοφάνερο ότι τα µη φασιστικά καπιταλιστικά κράτη ενίσχυαν και ωθούσαν τη Γερµανία για να επιτεθεί όσο γινόταν πιο γρήγορα εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης. Κάτω από αυτές τις συνθήκες και µε γνώµονα το κέρδισµα χρόνου, η ηγεσία της υπέγραψε στις 23 Αυγούστου 1939 το «γερµανοσοβιετικό σύµφωνο µη επίθεσης», γνωστό ως «Σύµφωνο Μόλοτοφ – Ρίµπεντροπ».
Το «Σύµφωνο Μόλοτοφ – Ρίµπεντροπ» εξασφάλισε στην ΕΣΣ∆ 21 µήνες ειρήνης, που αποδείχθηκαν ανεκτίµητοι στην πολεµική της προετοιµασία ενόψει της αναπόφευκτης γερµανικής επίθεσης. ∆ιήρκεσε µέχρι τις 22 Ιούνη 1941, οπότε η Γερµανία το παραβίασε. Με το κωδικό όνοµα «Μπαρµπαρόσα» εισέβαλε στη Σοβιετική Ένωση, µε µια στρατιωτική µηχανή που έως τότε δεν είχε δει ο κόσµος. Ο Χίτλερ, και όχι µόνο αυτός, ήταν βέβαιος ότι σε λίγους µήνες θα είχε καταλάβει την ΕΣΣ∆, θα είχε συντρίψει το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος και θα είχε εξοντώσει τους κοµµουνιστές.
Οι ΗΠΑ και η Βρετανία άνοιξαν το δεύτερο µέτωπο στην Ευρώπη κατά του «Άξονα», µε την απόβαση στη Νορµανδία, µόλις στις 6 Ιούνη 1944, 3 χρόνια µετά τη δηµιουργία του «αντιφασιστικού συµφώνου» (12 Ιούλη 1941) ανάµεσα σε αυτές και τη Σοβιετική Ένωση! Είχαν προηγηθεί οι εποποιίες του Κόκκινου Στρατού στο Στάλινγκραντ και στο Κουρσκ, που σήµαναν τη στροφή στον πόλεµο κατά του «Αξονα», ενώ το 1944 ήταν η χρονιά που ο Κόκκινος Στρατός καταδίωκε τις γερµανικές στρατιές από τα εδάφη της Σοβιετικής Ένωσης και προετοιµαζόταν να απελευθερώσει και τις κατεχόµενες χώρες της Ευρώπης. Οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ – Βρετανίας φοβούνταν δικαιολογηµένα ότι µπορούσε ο Κόκκινος Στρατός να µπει µόνος στο Βερολίνο.
Η Σοβιετική Ένωση σήκωσε το κύριο βάρος του πολέµου. Είναι χαρακτηριστικό ότι και το καλοκαίρι του 1944, όταν στη δυτική Ευρώπη οι αµερικανοβρετανικές δυνάµεις αντιµετώπιζαν 75 γερµανικές µεραρχίες, ο Κόκκινος Στρατός είχε καθηλώσει 200 στο ανατολικό µέτωπο! Η ΕΣΣ∆ είχε την καθοριστική συµβολή µε τεράστιο κόστος. Τα στοιχεία είναι συγκλονιστικά: Οι νεκροί της ξεπέρασαν τα 20 εκατοµµύρια, ανάµεσά τους το άνθος των κοµµουνιστών, οι πιο νέες, ικανές και παραγωγικές ηλικίες. Αντίστοιχα, οι νεκροί της Βρετανίας έφτασαν τις 375.000 και των ΗΠΑ τις 405.000. Οι ανθρώπινες θυσίες της ΕΣΣ∆, µαζί µε τους ανάπηρους και τους τραυµατισµένους, πλησίασαν τα 30 εκατοµµύρια!
Το µεγαλύτερο µέρος των υποδοµών, των εργοστασίων, του πλούτου που είχε δηµιουργήσει µε µεγάλο µόχθο και ενθουσιασµό ο σοβιετικός λαός µε τη σοσιαλιστική οικοδόµηση δύο δεκαετιών, καταστράφηκε και λεηλατήθηκε από τους ναζί εισβολείς.
Η νίκη της Σοβιετικής Ενωσης κατά της ναζιστικής Γερµανίας και των συµµάχων της, µε ηγέτη τον Ι. Β. Στάλιν, επιτεύχθηκε χάρη στο ρόλο της εργατικής σοβιετικής εξουσίας στη δηµιουργία και στην οργάνωση της αµυντικής θωράκισης της Σοβιετικής Ένωσης. Στα πλεονεκτήµατα που προσφέρουν η κοινωνικοποίηση των µέσων παραγωγής και ο κεντρικός σχεδιασµός της οικονοµίας. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο των λαϊκών µαζών, µε ηγέτιδα δύναµη την εργατική τάξη. Στον ρόλο του Κοµµουνιστικού Κόµµατος ως επαναστατικής εργατικής πρωτοπορίας. Αποτελεί ένα τεράστιο ιστορικό δίδαγµα για το παρόν και το µέλλον του επαναστατικού κινήµατος.
Ο Β’ Παγκόσµιος ιµπεριαλιστικός Πόλεµος απέδειξε ότι η αντιπαράθεση καπιταλισµού – σοσιαλισµού συνεχιζόταν αµείωτη στο πλαίσιο της αντιναζιστικής – αντιχιτλερικής συµµαχίας. Ο ιµπεριαλισµός δεν χάνει ποτέ τον στρατηγικό του στόχο. Καµία προσωρινή συµµαχία µε ένα τµήµα του για πολεµικούς σκοπούς δεν πρέπει να οδηγεί στην άµβλυνση του ταξικού κριτηρίου.
Στις 28 Οκτώβρη 1940, η φασιστική Ιταλία κήρυξε τον πόλεµο και εισέβαλε στην Ελλάδα από το έδαφος της Αλβανίας. Ο ξεσηκωµός του λαού και ο ηρωισµός του στα πεδία των µαχών στην Πίνδο ανέκοψαν προσωρινά την εισβολή.
Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγµή σάλπισε την αντίσταση στον εισβολέα, παρά το γεγονός ότι το ίδιο ήταν σοβαρά χτυπηµένο από τη µεταξική δικτατορία, µε χιλιάδες µέλη του στις φυλακές και τις εξορίες. Επίσης, οι φυλακισµένοι κοµµουνιστές, από την πρώτη στιγµή, ζήτησαν να αποφυλακιστούν για να πολεµήσουν στο µέτωπο, η µεταξική δικτατορία αρνήθηκε και στη συνέχεια τους παρέδωσε στους κατακτητές.
Στις 27 Απρίλη 1941, γερµανικά στρατεύµατα µπήκαν στην Αθήνα και η χώρα βρέθηκε υπό την τριπλή κατοχή της Γερµανίας, της Ιταλίας και της Βουλγαρίας. Αµέσως µετά ένα µέρος του αστικού πολιτικού κόσµου επέλεξε την ανοιχτή συνεργασία µε τους κατακτητές. Ένα άλλο διέφυγε, µαζί µε το Παλάτι, στο εξωτερικό (Κάιρο και Λονδίνο), παίρνοντας µαζί του τις τεράστιες ποσότητες των κρατικών αποθεµάτων σε χρυσό. Ένα τρίτο, που έµεινε στην Ελλάδα, απείχε από τον αγώνα, προσβλέποντας καιροσκοπικά σε µελλοντικές εξελίξεις, ενώ ένα άλλο συµµαχικό της Βρετανίας, που ανέλαβε να διεξαγάγει αντικατοχικό αγώνα, συνεργαζόταν στην πλειοψηφία του και µε τους κατακτητές, για να χτυπηθούν το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ και το ΚΚΕ.
Το ΚΚΕ έδωσε όλες του τις δυνάµεις για να οργανωθεί η αντίσταση στον κατακτητή. Αποτέλεσε τον βασικό εµπνευστή, καθοδηγητή και αιµοδότη της ΕΑΜικής Αντίστασης. Έδωσε σε αυτόν τον αγώνα τα καλύτερα παιδιά του. Με πρωτοβουλία του, αµέσως µετά την έναρξη της κατοχής, δηµιουργήθηκαν το Εργατικό Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΕΑΜ – 16 Ιούλη 1941) και στις 27 Σεπτέµβρη 1941 το ΕΑΜ. Στο ΕΑΜ και στις οργανώσεις του (ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ, Εθνική Αλληλεγγύη, ΕΤΑ, ΟΠΛΑ, ΕΛΑΝ) συσπειρώθηκε η µεγάλη πλειοψηφία της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωµάτων.
Το ΕΑΜ οργάνωσε την ένοπλη λαϊκή αντίσταση και έσωσε τον λαό από την πείνα.
Χιλιάδες κοµµουνιστές και άλλοι ΕΑΜίτες έδωσαν τη ζωή τους. Η Καισαριανή, το Ιτζεδίν, η Αλικαρνασσός, το Κούρνοβο, η Ακροναυπλία, η Κοκκινιά, το Χαϊδάρι, ο Αϊ – Στράτης, το Μονοδένδρι, το στρατόπεδο «Παύλος Μελάς» είναι µερικοί µόνο από τους τόπους της θυσίας.
Εβδοµήντα εννιά χρόνια µετά το τέλος του Β΄ Παγκόσµιου Πολέµου, τα διδάγµατα από αυτόν ενισχύουν τη θέση ότι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα η µόνη εναλλακτική λύση είναι ο σοσιαλισµός – κοµµουνισµός. Είναι η απαλλαγή της εργατικής τάξης από την εκµετάλλευση, η θεµελίωση των νέων κοινωνικών σχέσεων, της κοινωνικής ιδιοκτησίας στα µέσα παραγωγής, του κεντρικού σχεδιασµού, της ενεργητικής συµµετοχής των εργαζοµένων στην οργάνωση – διεύθυνση της κοινωνικής παραγωγής και των κοινωνικών υπηρεσιών.
Στις µέρες µας η όξυνση των ιµπεριαλιστικών αντιθέσεων και οι κλιµακούµενες ιµπεριαλιστικές επεµβάσεις και οι πόλεµοι, σε Ουκρανία, Μέση Ανατολή, Βόρεια Αφρική, Βαλκάνια κ.α., η κατάπτυστη επιχειρούµενη γενοκτονία του ηρωικού Παλαιστινιακού λαού σκιαγραφούν όλο και πιο έντονα την απειλή ενός γενικευµένου πολέµου στην ευρύτερη περιοχή, µε συµµετοχή και της χώρας µας.
Απέναντι στον ιµπεριαλιστικό πόλεµο και τους κινδύνους για το λαό µας από την εµπλοκή της χώρας που στηρίζουν µαζί κυβέρνηση της Ν∆ και ο συρφετός της «συµπολιτευόµενης αντιπολίτευσης», η στάση του ΚΚΕ είναι η µόνη που µπορεί να εκφράσει το πραγµατικό συµφέρον του λαού: Να µην παγιδευτεί στις επιδιώξεις της ελληνικής αστικής τάξης, να µη διαλέξει ιµπερια-ληστή! Να δώσει οργανωµένα τη µάχη για απεµπλοκή από τον ιµπεριαλιστικό πόλεµο, δυναµώνοντας την πάλη για ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, που φέρνει µόνο φτώχεια, πολέµους και εκµετάλλευση.
*Ο Σάββας Βασιλειάδης είναι µέλος της ΚΕ του ΚΚΕ,
γραµµατέας της Επιτροπής Περιοχής Κρήτης
και υποψήφιος ευρωβουλευτής
