2. Ο μονόλογος του χώματος
ΠΡΑΞΗ ΠΡΩΤΗ:
– Αδερφέ, σ’ ευχαριστώ που θέλησες να μοιραστείς μαζί μου, εκείνα που εγώ ακούω ενορατικά από το σιωπηλό μονόλογο της φύσης.
– Ακούω -το λοιπόν- το χώμα να μου λέει:
«Εγώ είμαι η μήτρα και ο τάφος σου, εγώ είμαι η αρχή και το τέλος σου! Εγώ είμαι το συστατικό σου χωμάτινε αδερφέ καθώς το λεν και οι Γραφές σου: “Χώμα είσαι και χώμα θα γίνεις!”. Τι είσαστε λοιπόν, οιηματίες αδερφοί μου; Τίποτα περισσότερο από λίγο χώμα και τούτο δανεικό, κοντολογίς, ένα απλό “Δάνειο Χωμάτων” καθείς από εσάς! Κι ως είναι τούτο “δανεικό”, πρέπει στη Μάνα-Γη στην υστεριά, να επιστρέψει!
…Μα εγώ είμαι και το κορμί-υπόστρωμα που έφτιαξε ο Πλάστης τον Παράδεισο, μα και που σεις οι γήινοι φτιάχνετε τους δικούς σας “παραδείσους” -που μακάρι να τους βλέπατε έτσι- με τα λογής – λογής φυτά και δέντρα που στεριώνετε εις το κορμί μου…
…Μα και χωρίς τη δική σας την παρέμβαση, φιλοξενώ στο αιώνιο κορμί μου δάση και πεδιάδες, θάμνους και λόχμες και λουλούδια που τα φροντίζει μόνος του ο Πλάστης, ο ίδιος ο Θεός που εγώ τον απαντώ καθημερνά, σαν αβγατίζει με την ευλογία Tου η θεία βλάστηση κάθε μορφής. Αυτά, θα σου τα εξηγήσει πιο καλά ο αδερφός, το δάσος, εάν ανηφορίσεις μέχρι τα θεοχάραχτα τα όριά του…
…Και μέσα εις τα σπλάχνα μου, κρατώ συστατικά από μυριάδες ανθρώπους που περιδιάβαιναν επάνω μου οιηματικά, μα εις την υστεριά, νικήθηκαν από το πεπρωμένο τους και ήρθαν να μ’ ανταμώσουν, να γίνουν ένα με μένα: Χώμα!
Και ξέρεις, σαν γίνουν ένα με το κορμί μου, είναι εντελώς αδύνατο να βρεις χωμάτινε αδερφέ ποιος ήταν βασιλιάς, ποιος ήταν δούλος, ποιος ήταν πλούσιος και ποιος φτωχός! Ίδιο το χώμα τους, ίδια η δυσοσμία τους, ίδια η κατάντια τους! Παράξενοι που είστε οι άνθρωποι! Ενώ το ξέρετε πως εντελώς προσωρινά θα με πατάτε, μοχθείτε διαρκώς… και διαρκώς… και διαρκώς… και χτίζει ο καθένας από σας επάνω μου τη νεο-Βαβέλ του και σπαταλάει ασύστολα δύναμη, ανάκαρα και ικμάδα, για να ’ρθετε στην υστεριά όλοι, κοπαδιαστά, μαζί με τη Βαβέλ σας, να γείρετε στην αγκαλιά μου την αιώνια, στους ατελείωτους στροβιλισμούς του γέρο-Χρόνου…
…Και σαν η αδερφή μου η βροχή μου στέλνει τη δροσάτη ευλογία της, ρουφώ με απόλαυση ετούτη τη νεροδροσιά καθώς -να ξέρεις- υποφέρω από τα φλογερά τα βέλη του αφέντη – ήλιου, που με τοξεύει για αιώνες ατελείωτους!
Μα σαν μου λάχει και χυθεί επάνω μου αίμα δικό σου χωμάτινε αδερφέ, δεν το μπορώ να το ρουφήξω… δεν το μπορώ να πάρω μέρος εις το κακό που γίνεται στο μέτωπό μου… Και το αφήνω να στεγνώσει από την καύτρα του αφέντη – ήλιου και το ξερό του μέρος σαν στεγνώσει, το διώχνει από πάνω μου ο Αίολος… δεν το μπορώ να λάβω μέρος στο κακό!
…Τι θα μπορούσατε να κάνετε χωμάτινα αδέρφια; Να περπατάτε πάνω μου με αγάπη, ίδια με κείνη που σας έδειξε στου χρόνου το ξεκίνημα ο Πλάστης, σαν πήρε μία χούφτα μοναχά από εμένα και σας έπλασε!
Μα εσείς, χάσατε την πυξίδα της αγάπης, κιοτέψατε, μπολιάσατε με μίσος την ψυχή σας για το συνάνθρωπο, τον αδερφό σας! Ξεφύγατε από τη θεϊκή τη ρότα και παίρνετε τη ρότα της φθοράς του Αριμάν, του Λούσιφερ, του Μαμμωνά!
…Λυπάμαι αδέρφια μου χωμάτινα στον ξεπεσμό σας, σε όντα άφρονα!
Το συνηθίζετε να σχεδιάζετε βραχύχρονα, πολύχρονα και μακροπρόθεσμα, λες και θα ζήσετε αιώνια, αντί να σχεδιάζετε με σύνεση και βραχυπρόθεσμα και με τη θύμηση στην αξεπέραστη τη δύναμη του πεπρωμένου, του “κισμέτ” σαν λένε κάποιοι, ή και της “τύχης” σαν το ονοματίζουν κάποιοι άλλοι. Μα όπως και να το ονοματίζουν, “κισμέτ” ή “τύχη” ή “πεπρωμένο”, έρχεται αίφνης το λυκόφως μίας μέρας ή και το λυκαυγές μιας άλλης για να σας ανακόψει την πορεία και να σας παραχώσει στο σκοτάδι του κορμιού μου, όντα ανίσχυρα στους σκώληκες και τους ευρώτες μου, για ν’ αφανίσουν τη θωριά την ανθρωπόμορφη, μέχρι να γίνει κόκκος χώματος στην προγραμμένη την επιστροφή της ύλης, εκεί όπου προόρισται να μείνει στους αιώνες…
…Σεις οι εφήμεροι, κενόδοξοι, μα και οι όποιοι –λίγοι- από εσάς σοφοί σας, γέρνετε αναπόφευκτα στην αγκαλιά εμένα του αιώνιου, γιατί εγώ χωμάτινε αδερφέ θα ζω και θα υπάρχω μέχρι ο τελευταίος άνθρωπος να γίνει χώμα, μέχρι το τελευταίο ζώο ή φυτό ή δέντρο να γίνει χώμα και μέχρι να σβηστούνε τ’ άστρα, αλλά και μέχρι ο ήλιος ο καυτός, να γίνει στάχτη!…»…
ΠΡΑΞΗ ΔΕΥΤΕΡΗ
– Όχι αδερφέ, μην με ευχαριστείς… Δεν έκανα τίποτα το εξαιρετικό… ήθελα απλά, να σε βγάλω από την πλάνη σου καθώς θα σου αποκαλύψω στη συνέχεια –αναλυτικά- τι σιωπηλά μονολογούν όλα τα δημιουργήματα της φύσης… Φωνή Θεού είναι τούτη… Αρκεί να έχεις την υπομονή να με ακούσεις…
Άκου το λοιπόν, τι σιωπηλά μονολογούνε τα φυτά.
(Στο επόμενο: Ο σιωπηλός μονόλογος των φυτών)
*μέλος της “Λογοτεχνικής
Παρέας Χανίων”
