«Ήρθε η ώρα να εξερευνήσω τη ζωή με έναν διαφορετικό τρόπο» δήλωσε στην αρχή της συνέντευξης Τύπου ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις σχετικά με την απόφασή του να αποσυρθεί από την υποκριτική έπειτα από μια απόλυτα επιτυχημένη καριέρα, που ολοκληρώνεται με τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στην «Αόρατη Κλωστή», το ερωτικό δράμα του Πολ Τόμας Aντερσον που βγήκε την 1η Φεβρουαρίου στις αίθουσες.
Ο παγκοσμίου φήμης ηθοποιός και μοναδικός κάτοχος τριών βραβείων Όσκαρ Α’ αντρικού ρόλου βρίσκεται στην Αθήνα με αφορμή την πρεμιέρα της τελευταίας του ταινίας στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, τα έσοδα της οποίας θα διατεθούν για την στήριξη της Εταιρίας Προστασίας Σπαστικών/ Πόρτα Ανοιχτή.
Απλός και προσιτός ταυτόχρονα, με ένα ζεστό χαμόγελο ο 60χρονος πρωταγωνιστής μίλησε στους Έλληνες δημοσιογράφους για την «Αόρατη Κλωστή» αλλά και για την τέχνη του – το ξεκίνημα του και την απόφαση του να την αφήσει πίσω του.
«Δεν ξέρω γιατί αποφάσισα να σταματήσω. Και να ήξερα την απάντηση και πάλι θα προσπαθούσα ν’ αποφύγω ν’ απαντήσω. Είναι κάτι πολύ προσωπικό. Δεν θα ήθελα να το συζητήσω άλλο. Ήδη, έχω μιλήσει πάρα πολύ για όλο αυτό. Δεν το καταλαβαίνω κι εγώ ο ίδιος. Το ένιωσα, το έκανα, και επέλεξα να προχωρήσω προς τα εμπρός αποδεχόμενος αυτή την ιδέα αντί να την αντιπαλέψω. Και είμαι σίγουρος ότι θα μου είναι πολύ δύσκολο να αποχωριστώ το σινεμά. Γιατί, όταν ήμουν ακόμα παιδί, μου έσωσε τη ζωή. Ήταν το καταφύγιό μου. Εκεί έβρισκα ασφάλεια, αλλά και πρόκληση. Και θα είναι δύσκολο να απομακρυνθώ από αυτό τον κόσμο. Είμαι πραγματικά ευγνώμων για όλα αυτά που μου χάρισε η υποκριτική, όμως πραγματικά πιστεύω, ότι ήρθε η ώρα να εξερευνήσω τον κόσμο μ’ ένα διαφορετικό τρόπο».
Το ταξίδι του στην υποκριτική ξεκίνησε όταν ήταν τεσσάρων ετών και έπαιζε έναν από τους Τρεις Μάγους με τα δώρα στη προσχολική χριστουγεννιάτικη παράσταση. «Θυμάμαι ακόμα τη μητέρα μου να πλαντάζει στο κλάμα στην πρώτη σειρά. Είναι περίεργη η δουλειά μας. Στην ουσία είναι ένα παιχνίδι. Όλοι έχουμε παίξει τέτοια παιχνίδια ως παιδιά. Οι περισσότεροι σταματούν να παίζουν κάποια στιγμή, εγώ και οι συνάδελφοί μου συνεχίσαμε. Κι όσοι ήμασταν τυχεροί, χτίσαμε τη ζωή μας μέσα από αυτά τα παιχνίδια».
‘Όπως ομολόγησε ο ίδιος δεν μετανιώνει για πράγματα που δεν έχει κάνει. «Στάθηκα εξαιρετικά τυχερός για πολύ καιρό, επέλεξα αυτά που ήθελα να κάνω και τα κατάφερα» δήλωσε ο ηθοποιός και παραδέχτηκε ότι πολλές φορές ονειρεύεται τους ήρωες που υποδύεται. «Συνήθως αυτό συμβαίνει κατά τη διάρκεια του γυρίσματος ή πριν. Σπάνια, μετά. Τα όνειρα ξεκίνησαν με το «Αριστερό μου Πόδι». Ξυπνούσα απότομα και έβλεπα το σώμα μου. Δεν ήταν το δικό μου. Ηταν του Κρίστι, του ήρωά μου. Ονειρευόμουν πολύ κατά τη διάρκεια του «Λίνκολν» επίσης. Κι αυτό ήταν ιδιαίτερα περίεργο γιατί κι ο ίδιος είχε πολύ έντονα όνειρα , μάλιστα είχε ονειρευτεί το θάνατό του».
Που πάνε οι ήρωες του, όταν τελειώνει μια ταινία; «Μάλλον επιστρέφουν μέσα μου. Υποχωρούν στο υποσυνείδητο. Γνωρίζω πολύ καλά ότι ο κόσμος θεωρεί ότι είμαι τρελός. Με εξυπηρετεί αυτό γιατί δημιουργεί το τέλειο άλλοθι, κι εγώ πίσω του μπορώ να ζω την κανονική ζωή μου. Η αλήθεια είναι ότι κάποια μέρα το γύρισμα τελειώνει. Παίρνεις ένα εισιτήριο κι επιστρέφεις σπίτι σου. Ωστόσο οι ήρωες μου δεν παύουν ποτέ να με απασχολούν. Δίνω σε αυτούς όλη μου την αγάπη, και βιώνω πολλές φορές το τέλος τους ως απώλεια. Και ο αποχωρισμός είναι το δυσκολότερο κομμάτι».
Σε ερώτηση για την συμβολή της τέχνης σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης, απάντησε πως σε κάθε δουλειά νομίζουμε ότι μπορούμε να συμβάλλουμε προς το καλύτερο. «Όμως, ανήκω στους καλλιτέχνες που αναγνωρίζουν ότι όλη η δημιουργία είναι, αρχικά, κάτι ιδιαίτερα εγωιστικό. Ελπίζεις μόνο ότι αυτό που σημαίνει τόσα πολλά για σένα θα βρει στη διαδρομή του κι άλλους ανθρώπους και θα καταλήξει να σημαίνει πολλά και γι’ αυτούς».
Ν. Μπ.
