Μετά από μια χρονιά γεμάτη από σημαντικές διακρίσεις, μετάλλια και πρώτες θέσεις σε πανελλήνια πρωταθλήματα επιτραπέζιας αντισφαίρισης, η κλήση στην εθνική ομάδα κορασίδων ήρθε ως λογικό επακόλουθο για τη Χανιώτισσα αθλήτρια Ζωή Καζάκου.
Mια κλήση που – όπως και αυτή της συναθλήτριάς της Στέλλας Μαυροματάκη – ήρθε να επισφραγίσει τη σπουδαία δουλειά που γίνεται στην ομάδα του ΟΑΧ αλλά και να δείξει ότι η επιτραπέζια αντισφαίριση έχει όχι μόνο παρόν αλλά και μέλλον στα Χανιά. Η Ζωή μίλησε στα “Χ.ν.” για τη χρονιά που φεύγει, τους μελλοντικούς στόχους της αλλά και τη σχέση της με το πινγκ πονγκ, που εδώ και χρόνια αποτελεί έναν από τους καλύτερους αθλητικούς πρεσβευτές των Χανίων στην υπόλοιπη Ελλάδα.
– Ολοκληρώνοντας η χρονιά, τι γεύση σου έχει αφήσει Ζωή; Ποια θεωρείς ως τη σημαντικότερη στιγμή;
Ουσιαστικά η χρονιά δεν έχει τελειώσει ακόμη γιατί έχω μπροστά μου τις διοργανώσεις με την Εθνική Ομάδα Κορασίδων στο εξωτερικό- το Βαλκανικό πρωτάθλημα 22-26/6 στην Αλμπένα της Βουλγαρίας και 6-15/7 στο Βελιγράδι της Σερβίας, αγώνες που απαιτούν συγκέντρωση και δεν έχουν προλάβει να κατασταλάξουν τα συναισθήματά μου. Σίγουρα ένα μεγάλο βάρος έφυγε, νιώθω χαρά, ανακούφιση και ικανοποίηση για τον εαυτό μου παρά την κούραση. Ήταν μια δύσκολη χρονιά γιατί ξεκίνησα δυναμικά με 2/2, αλλά ακολούθησε ένας τραυματισμός στον ώμο που με πήγε πίσω για αρκετό διάστημα. Με βάση αυτό, η καλύτερή μου στιγμή ήταν η πολύ καλή μου απόδοση στην τελική φάση των Νεανίδων -στην επόμενη ηλικιακή κατηγορία- και φυσικά το κύπελλο στο Ομαδικό μαζί με τις συμπαίκτριές μου του ΟΑΧ, Μαυροματάκη, Κανταρά και Φρυτάκη, το κύπελλο στο διπλό με τη Γκαιντατζή της ΧΑΝΘ, το ασημένιο μετάλλιο στο ατομικό και τέλος το κύπελλο στον μεγάλο τελικό των Αναπτυξιακών που σφράγισε και την κλήση μου στην Εθνική Ομάδα.
– Ποιο ήταν το κλειδί για να φτάσεις σε αυτές τις επιτυχίες;
Το κλειδί για τις επιτυχίες αυτές ήταν η συνεχής προπόνηση, η συγκέντρωση στην προπόνηση και την ώρα των αγώνων και η σωστή καθοδήγηση από τον προπονητή μου, τον Μανώλη Σγουρομάλλη. Επίσης μεγάλο ρόλο έπαιξε η οικογένειά μου που με στηρίζει πάντα σε όλες τις φάσεις ψυχολογικά και οικονομικά και οι άνθρωποι του κοντινού μου περιβάλλοντος που συνέβαλαν στο να έχω καλή ψυχολογία. Όσο κι αν ακούγεται παράξενο, οι ήττες μου επίσης συνέβαλαν στο να πεισμώσω και να συγκεντρωθώ περισσότερο στο στόχο μου.
– Η πιο δύσκολη στιγμή ποια ήταν;
Οι πιο δύσκολες στιγμές ήταν μετά τον τραυματισμό μου, διότι έμεινα στάσιμη για περισσότερο από 1,5 μήνα, έπεσαν οι δυνατότητές μου και η ψυχολογία μου και αυτό φάνηκε στα αναπτυξιακά του Πέρα και του Δερβενίου.
Όμως σιγά σιγά επανήλθα και κέρδισα το χαμένο έδαφος.
– Ποιοί είναι οι στόχοι σου;
Αρχικά να έχω μια καλή εμφάνιση και γιατί όχι και διακρίσεις ώστε να τιμήσω τη χώρα μου με την Εθνική Ομάδα Κορασίδων στο εξωτερικό, από το οποίο έχω μια εμπειρία γιατί είχα παίξει και το 2019 στο Στρασβούργο της Αλσατίας στο Eurochamps και το 2020 στη Βουδαπέστη της Ουγγαρίας. Στην Ελλάδα, ως νεάνιδα πια, λογικά θα παίξω με υποσχετική σε κάποια ομάδα Α2 φέτος και λόγω της ηλικίας μου και λόγω του επιπέδου μου και στόχος μου θα είναι να μπω στις 8. Θα ήθελα να παίξω σε ομάδα του εξωτερικού και βέβαια να παραμείνω και στην Εθνική Ομάδα και για την επόμενη κατηγορία.
– Τι σημαίνει για σένα το πινγκ πονγκ;
Με ρωτάτε τι είναι για μένα κάτι που το κάνω τη μισή μου ζωή, αφού ξεκίνησα από την Γ’ Δημοτικού, έχω μεγαλώσει μ’ αυτό. Εκτός του ότι με έχει βοηθήσει με το σώμα μου, με έχει «εκπαιδεύσει» σε πολλά πράγματα στη ζωή μου, μ’ έχει μάθει να σκέφτομαι, να πειθαρχώ, να έχω υπομονή και να οργανώνομαι για να πετύχω τους στόχους μου. Μ’ έχει μάθει να σέβομαι τους συμπαίκτες μου και έχω κάνει πολύ όμορφες φιλίες που με έχουν ωριμάσει. Το πινγκ πονγκ είναι ένας πολύτιμος φίλος.
