Παπαδοπαίδι και μοναχοπαίδι.
Στο μυαλό του ερχόταν συνέχεια η αγαθή εικόνα του ηλικιωμένου πατέρα του, να τον παρακινεί ν’ αλλάξει τον κόσμο! Άκου ν’ αλλάξει τον κόσμο !!
Μα ο Στρατής ήταν παιδί..
Δεν μπορούσε να καταλάβει την λογική μιας υπερβολής…
Η αλήθεια είναι πως ακόμα και τον καιρό που ήταν φοιτητής της Φιλοσοφικής, η κουβέντα του πατέρα του τριγύριζε στο μυαλό του κάθε ξημέρωμα που έγερνε στο στρώμα. Τον είχε πάρει σοβαρά ετούτο τον προβληματισμό και σκεφτόταν πραγματικά ν’ αλλάξει τον κόσμο. Μα για να ξέρουμε και τι λέμε, μπορεί να πέρασαν τα χρόνια αλλά ο Στρατής είχε την ίδια αγαθοσύνη μ’ αυτήν που είχε και στην παιδική του ηλικία.
Iδιος κι απαράλλακτος.
Δηλαδή πώς αλλιώς να εξηγηθεί η απόφασή που πήρε ξαφνικά εκείνο το καλοκαίρι;
Είναι φυσιολογικό θαρρείς να μετατρέψει το μπαλκόνι του στον 3ο όροφο σε εξώστη διαγγελμάτων;; Μα βάλε το χέρι στην καρδιά και πες μου να χαρείς ! Το θαρρείς φυσιολογικό ετούτο;
Εβαλε μεγάφωνα δεξιά και αριστερά και έβαψε καλαίσθητα τον χώρο. Μέχρι και έδρανο είχε κάνει στην γωνία με μικρόφωνο και με ράφια για να τοποθετεί τα έγγραφα που διάβαζε !
Κάθε που βράδιαζε αφιέρωνε, μπορεί και μία ώρα
-πρόσεχε λέει να μην ενοχλεί και πολύ ο αθεόφοβος- και διάβαζε κείμενα ιστορίας με αναφορές στην κακοτυχία του ελληνικού λαού, σε ιστορικά σημεία που σημάδεψαν τον τόπο και κατέληγε πάντα στα ψεύτικα τα λόγια που στο μυαλό του τριγύριζαν.
Η αρχή ήταν δύσκολη.
Ο κόσμος κουρασμένος όπως ήταν τον… «στόλιζε».
Όμως του Στρατή έδιναν δύναμη η γιαγιά και ο παππούς της απέναντι πολυκατοικίας που αδιαλείπτως έβγαιναν στο μπαλκόνι τους με τις πλαστικές καρέκλες για να τον ακούσουν. Από ένα σημείο και μετά μέχρι και τον καφέ τους έφερναν για να το πιουν ακούγοντας τις ομιλίες του Στρατή!
Η αλήθεια είναι ότι ο ακάλυπτος που έβλεπε από το μπαλκόνι του, ήταν απίστευτα βολικός μια που περιτριγυριζόταν από τις οικοδομές ολοκλήρου του τετραγώνου των οδών Θερμοπυλών, Υγείας, Αρκαδίου και Παπακυριαζή. Δηλαδή μπαλκόνια αμέτρητα άκουγαν καθημερινά το… «καημένο το παιδί», να λέει τον πόνο του…
«Πες τα Χαράλαμπεεε !!» του φώναζαν μ’ αυτός δεν σταματούσε την ομιλία του. Μονάχα στο τέλος φώναζε «Στρατή με λένε…».
Την ιστορία αυτή μου την είπε ο παππούς μου, ο εγγονός του ηλικιωμένου ζευγαριού που άκουγε τον Στρατή από το απέναντι μπαλκόνι, όταν τον ρώτησα γιατί μετονόμασαν προχτές την οδό Αρκαδίου σε οδό «Στρατή Χαραμπά».
Είχε παρακινήσει, λέει, την μισή Αθήνα να φωνάζει από το μπαλκόνι για το δίκιο της. Την μέρα που τον συλλάβανε, την ίδια μέρα έπεσε και η κυβέρνηση.
Υ.Γ. Πεζό γεννημένο από τους στίχους του φίλου Κίμωνα Δανά.
*Οικονομολόγος Ανωτάτης Βιομηχανικής
Σχολής Θεσ/κης Λογιστής-Φοροτεχνικός Α’ Τάξης
E-mail : eurohania@yahoo.gr
Άρθρο υπ’ αρ. 303/ Κυριακή 22 Οκτώβρη 2017.
