«Στου Νοέµβρη το χαρτί,/ βάζει υπογραφή η βροχή./ “Θα ποτίσω όλη την πόλη,/ το χωράφι, το περβόλι./ Και θα πλύνω τις σκεπές,/ τα µπαλκόνια , τις αυλές./ Θα ετοιµάσω το τοπίο,/ να ‘ρθει το µεγάλο κρύο’’./ Το χαρτί ο αέρας παίρνει/ και στα σύννεφα το φέρνει./ Κι η βροχή πιάνει δουλειά,/ µούσκεµα όλα τα παιδιά». Το ποίηµα ‘‘Νοέµβριος’’ της Ρένας Καρθαίου.
«Τώρα, όµως, βράδιασε. Ας κλείσουµε την πόρτα κι ας κατεβάσουµε/ τις κουρτίνες/ γιατί ήρθε ο καιρός των απολογισµών. Τι κάναµε στη ζωή µας;/ Ποιοι είµαστε; Γιατί εσύ κι όχι εγώ;/ Καιρό τώρα δεν χτύπησε κανείς την πόρτα µας κι ο ταχυδρόµος έχει/ αιώνες να φανεί. Α, πόσα γράµµατα, πόσα ποιήµατα/ που τα πήρε ο άνεµος του Νοεµβρίου. Κι αν έχασα τη ζωή µου,/ την έχασα για πράγµατα ασήµαντα: µια λέξη ή ένα κλειδί, ένα/ χτες ή ένα αύριο/ όµως οι νύχτες µου έχουν πάντα ένα άρωµα βιολέτας/ γιατί θυµάµαι. Πόσοι φίλοι που έφυγαν χωρίς ν’ αφήσουν διεύθυνση,/ πόσα λόγια χωρίς απόκριση/ κι η µουσική σκέφτοµαι είναι η θλίψη εκείνων που δεν πρόφτασαν ν’ αγαπήσουν//. Ώσπου στο τέλος δεν µένει παρά µια θολή ανάµνηση από το παρελθόν/ (πότε ζήσαµε;)/ και κάθε που έρχεται η άνοιξη κλαίω γιατί σε λίγο θα φύγουµε και/ κανείς δεν θα µας θυµηθεί». Το ποίηµα “Άνεµος του Νοεµβρίου” του Τάσου Λειβαδίτη (“Τα Χειρόγραφα του Φθινοπώρου”, εκδ. Κέδρος 2003).
«Νοέµβρης µήνας ταξιδεύει µ’ ένα τρένο/ Αθήνα, Λάρισα, ωραία Θεσσαλία/ στην Κατερίνη ακούει τραγούδι αγαπηµένο/ µε µια πληγή από παλιά µελαγχολία.// Στη Σαλονίκη φθάνει απόγευµα στις έξι/ µ’ έναν καιρό που όλο σκέπτεται να βρέξει./ Νοέµβρης µήνας…// Νοέµβρης µήνας µε καράβι ταξιδεύει/ Χανιά Ηράκλειο και κόλπο Μιραµπέλου/ του Μεθυστή τα πανηγύρια µνηµονεύει/ Αγίου Μηνά και Μιχαήλ του αρχαγγέλου.// Το ρεθυµνιώτικο σκοπό παίζει στη λύρα/ και λέει του έρωτα τα πάθη και τη µοίρα./ Νοέµβρης µήνας…// Νοέµβρης µήνας µε το ΚΤΕΛ στην Πάτρα πάει/ µέρα γιορτής νιώθει το κρύο ν’ αντριεύει/ κι αφού ευχήθηκε στην πόλη π’ αγαπάει/ τριάντα µέρες στη βαλίτσα του µαζεύει.// Η µοναξιά του σαν ανήµερο θηρίο/ και φεύγει µ’ ένα κουρασµένο λεωφορείο./ Νοέµβρης µήνας…» Το τραγούδι “Νοέµβρης µήνας ταξιδεύει” του Παντελή Θαλασσινού από το βιβλίο του “ΤΟ ΚΑΛΑΝΤΑΡΙ” (στίχοι – ανθολογία Ηλίας Κατσούλης) εκδ. ΙΑΝΟΣ (2006)
Τρία απ’ τα αγαπηµένα µου ποιήµατα -διαφορετικό το καθένα- για τον Νοέµβριο στις σηµερινές Στάσεις. Με αφορµή τον ερχοµό του προχθές. Καλό µήνα και καλά κρασιά! Κυριολεκτικά και µεταφορικά. Του Αη Γιώργη του Μεθυστή, όπως επιµένουµε να τον λέµε, σήµερα.
Και στα πεταχτά
Για τον Αη Γιώργη τον Μεθυστή οι σηµερινές µαντινάδες της Νεκταρίας Θεοδωρογλάκη. «Όσοι αµπέλια έχουνε σήµερα µην ξεχάσουν/ τον µούστο που εσιάξανε πρέπει να δοκιµάσουν», µας λέει στην πρώτη, απευθυνόµενη στους αµπελουργούς. «Τ’ Αη Γιωργού του Μεθυστή κάµε µου το χατήρι,/ απ’ του σεβντά σου το κρασί, δωσ’ µου ένα ποτήρι», µας λέει στη δεύτερη. Για να κάνει ανοιχτό κάλεσµα στην τρίτη: «Σήµερο στα Χαιρεθιανά, φίλοι µου να βρεθούµε/ τον Άη Γιώργη, Μεθυστή εκεί τον προσκυνούµε». Και του χρόνου, Νεκταρία! Με την ευκαιρία “Χρόνια πολλά και στους Γιώργηδες και στις Γεωργίες που “θέλουν” να γιορτάζουν σήµερα κι όχι στις 23 τ’ Απρίλη.
Ένα απέραντο νεκροταφείο για χιλιάδες παιδιά, πέρα απ’ όλα τ’ άλλα, η Λωρίδα της Γάζας. Κανένας “επιτάφιος θρήνος” δεν µπορεί να εκφράσει τον πόνο των γονέων που κηδεύουν, όπως κηδεύουν, τα παιδιά τους. Κανένας ποιητής δεν µπορεί να εκφράσει την οδύνη τους. Καµία ελπίδα ανακωχής. Εις ώτα µη ακουόντων οι εκκλήσεις του ΟΗΕ και άλλων για κατάπαυση του πυρός για ανθρωπιστικούς λόγους. ∆εν έχει τέλος η “απανθρωπιά” των ανθρώπων για τους ανθρώπους…
«∆εν θέλω άλλα ρούχα. Αρρώστησα!/ Είµαι ντυµένος µε τόσες ανθρώπινες ψευτιές/ που κάποτε θα πρέπει να γδυθώ./ Να γδυθώ απ’ όλες τις θεωρίες/ παλιές και νέες./ Στο κάτω κάτω η φυσική µου κατάσταση/ -που σκόπιµα µε κάνανε και ξέχασα-/ είναι η γύµνια µου». Από το “Ψηφιδωτό” (τρίτη ποιητική σειρά) του Ιάσονα Ευαγγέλου.
