Παγωνιά! Κι όπου να ‘ναι θ’ αρχίσει να βρέχει κιόλας…
Πρέπει να βιαστεί, μα όλα γύρω της φεγγοβολούν, καθώς προχωρεί προς το σημείο όπου πάρκαρε το πρωί το όχημα, και την καθυστερούν… Κοντοστάθηκε ξανά κι έριξε μια ματιά τριγύρω. Από πάντα της άρεσαν οι μικρές φλογίτσες που δίνουν προς στιγμή ζωή στα σκοτάδια, αναδεικνύουν τη μαγεία κάθε χώρου μικρού ή μεγάλου, αποκαλύπτοντας πράγματα και θαύματα…
Σε καιρούς μάλιστα που ήταν ακόμα μανιώδης καπνίστρια το κουτί με τα σπίρτα ήταν το αγαπημένο της αξεσουάρ! Βολεμένο στη δεξιά τσέπη του χονδρού μπουφάν της συχνά-πυκνά το αναζητούσε στα βάθη του, το τραβούσε έξω, τελετουργικά το άνοιγε και το έβαζε σε λειτουργία, για να ξαναζήσει εκείνη τη στιγμή την υπέροχη και μοναδική, που μια τόση δα εφήμερη λάμψη ερχόταν να ζωντανέψει όμορφους, κρυμμένους κόσμους γύρω της…
Τώρα προσπαθεί να κόψει το κάπνισμα, κάνει πού και πού ένα τσιγάρο, μα τα κεράκια σκόρπια παντού στο σπίτι της, με τις φλογίτσες τους να τρεμοπαίζουν και να σε ταξιδεύουν -όπως άλλοτε το άναμμα των σπίρτων- δεν έχασαν ποτέ τη γοητεία τους! Νοιώθει πως την ξεκουράζουν και την ηρεμούν…
Μερικές φορές βέβαια της θυμίζουν εκείνο το παραμύθι “Το κοριτσάκι με τα σπίρτα” που είχε διαβάσει άπειρες φορές στα μικράτα της, κι είχε κλάψει πικρά για το δυστυχισμένο εκείνο κοριτσάκι που ‘χε χάσει τις παντόφλες που κάλυπταν τα ισχνά του ποδαράκια, και πορευόταν στους υγρούς κι ανήλιους δρόμους ξυπόλητο, πουλώντας σπίρτα!
Κάποιο βράδυ γιορτινό που ο βοριάς λυσσομανούσε και το κρύο πιρούνιαζε τα κόκαλα, βρισκόταν πάλι έξω απ’ την καλύβα του για το ισχνό μεροκάματο, δεν κατάφερε να πουλήσει ούτ’ ένα σπίρτο, φοβήθηκε πως θα τη μάλωνε ο πατέρας αν γύριζε σπίτι χωρίς χρήματα, άφησε το βασανισμένο της κορμάκι να ξαποστάσει ανάμεσα σε δυο κτήρια, άρχισε ν’ ανάβει τα σπίρτα το ένα μετά το άλλο, για να ζεσταθεί, κι είδε μπρος της όλα όσα επιθυμούσε: Ενα φιλόξενο σπιτικό, καλή τροφή να έρχεται προς το μέρος της, ένα χριστουγεννιάτικο δένδρο ολόφωτο και καταστόλιστο με κουκλίτσες να κρέμονται στα πυκνά κλαδιά του, και βεβαίως την αγαπημένη της γιαγιά που ήλθε κι αυτή από ψηλά και τη βρήκε, την πήρε στη ζεστή αγκαλιά της κι έφυγαν μαζί για ένα τόπο όπου δεν υπάρχει πείνα, πόνος, δυστυχία… Θλιβερό το πασίγνωστο παραμύθι του Κριστιάν Αντερσεν, φορές-φορές νοιώθει να ταυτίζεται μ’ αυτό, το κοριτσάκι με τα σπίρτα, το δύστυχο παιδί των καιρών εκείνων -που δεν άλλαξαν καθόλου, χειρότεροι έγιναν μα την αλήθεια!- σαν να της μοιάζει!
Τόση κι άλλη τόση είν’ η απελπισία κι η μοναξιά της ώρες-ώρες. Και δεν είναι μόνο οι δυσκολίες του επαγγέλματος, οι πολλές ώρες εργασίας κι η παγωνιά της νύχτας -που πάει πια να τη συνηθίσει- μα κι εκείνο το δάνειο, ο μεγάλος βραχνάς της, που πρέπει να ξοφλά κάθε μήνα! Θέλει δεν θέλει, μπορεί δεν μπορεί, πρέπει να βρίσκει οπωσδήποτε τα τριάμισι κατοστάρικα που είναι η μηνιαία δόση!! Για να μην χάσει και το σπιτάκι της, το μόνο της στήριγμα ετούτους εδώ τους καιρούς τους μίζερους…
Έβγαλε απ’ την τσέπη τα γάντια και τα φόρεσε μηχανικά, ενώ το μάτι συνέχισε να πλανιέται στην πιο κοντινή βιτρίνα με τα στολίδια και τα δενδράκια να φεγγοβολούν σε χίλιες αποχρώσεις, με τα φωτάκια τους ν’ αναβοσβήνουν ρυθμικά κι ακούραστα, μεταμορφώνοντας έναν χώρο απλό σε μαγεία σκέτη!! Να κι ένα τραινάκι που πορεύεται πάνω στις μικροσκοπικές του ράγες, σ’ ένα ατέλειωτο, κυκλικό ταξίδι αναψυχής! Παραπέρα, πάνω στο χνουδάτο, χιονισμένο ταπέτο της βάσης, αρκουδάκια που κουβαλούν δώρα κάθε λογής, κουκλίτσες σκέτες καλές νεράιδες των ονείρων, μικροί θορυβώδεις τυμπανιστές, ευκίνητες μπαλαρίνες με τα πλούσια φουρά τους, κι ένα μικρό κουκλάκι μ’ ένα τεράστιο χαμόγελο που ακόμα υποκλίνεται, σκύβοντας έξω απ’ κουτί του… Όλος ο κόσμος ο φανταστικός, ο χαρούμενος κι ανέμελος που σε κάνει παιδί… «Καλό μας κάνουν όλ’ αυτά, τελικά!
Σε βγάζουν απ’ τη θλίψη των ημερών!», σκέφτηκε. Ολα χρειάζονται είν’ αλήθεια! Το φως πάντα δρα θετικά, το κουράγιο κι η πίστη εξίσου απαραίτητα, ειδικά ετούτη εδώ τη στιγμή που πάει στη δουλειά… Ενοιωσε μια χονδρή ψιχάλα να πέφτει στο κεφάλι. Πάλι θα γίνει μουσκίδι, αλλά δεν πειράζει
“Ο βρεγμένος την βροχή δεν την φοβάται”! Χαμογέλασε αισιόδοξα, με μια αποφασιστική κίνηση έβαλε την κάσκα, ξέσυρε λίγο τη μοτοσυκλέτα που ήταν παρκαρισμένη παραδίπλα, ανέβηκε, έκανε τον σταυρό της και ξεκίνησε. Νυχτερινή νοσηλεύτρια -παρούσα σε δύσκολες στιγμές κάθε ταλαιπωρημένου, πάντα πρόθυμη να δώσει ένα χεράκι όπου χρειάζεται- θα περάσει την Αγια Νύχτα στο πλάι κάποιου συνανθρώπου μας που πάσχει, θα τον φροντίσει, θα τον ενθαρρύνει, θα του δώσει ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο!!
Καλά Χριστούγεννα, υγεία, ευτυχία, κι είθε το αύριο να είναι καλύτερο για όλους μας!!
