» Ματιές στην οθόνη των σινεμά της πόλης
Eνα Ψάρι που το Eλεγαν Γουάντα
(A Fish Called Wanda) Κωμωδία, βρετανικής και αμερικάνικης παραγωγής του 1988, σε σκηνοθεσία Τσαρλς Κράιτον, με τους Τζον Κλιζ, Τζέιμι Λι Κέρτις, Κέβιν Κλάιν, Μάικλ Πάλιν, Τομ Γκιόρτζσον κ.ά.
Σπαρταριστή μαύρη κωμωδία, που πλέον περνάει στις κλασικές, έχοντας ως προτέρημα το πρωταγωνιστικό κουαρτέτο, ένα εκρηκτικό σενάριο με δηλητηριώδεις ατάκες, αναδεικνύοντας το ανεξάντλητο βρετανικό χιούμορ κι έναν έμπειρο σκηνοθέτη του είδους, τον Τσαρλς Κράιτον («Η Συμμορία των Εντιμότατων»), που με δυσκολία ολοκλήρωσε την ταινία, λόγω προβλημάτων υγείας.
Η επιτυχία της ταινίας ανήκει κυρίως στον Τζον Κλιζ (πρώην μέλος των περίφημων Monty Pythons) ο οποίος εκτός από την εξαιρετική του ερμηνεία είναι και αυτός που έγραψε το σενάριο. Ο Κλιζ, δημιούργησε ξεκαρδιστικούς διαλόγους, εξωφρενικά κωμικά σκετσάκια και έχοντας την εμπειρία, εμπιστεύτηκε τους αυτοσχεδιασμούς των πρωταγωνιστών, που βρέθηκαν στην καλύτερη φόρμα τους.
Πέρα όμως από την κωμωδία, υπάρχει και η διακριτική απαισιοδοξία, η κριτική για τις ανυπόφορες τυπικότητες, τις συμβάσεις, το καλούπι ευημερίας και τα κατάλοιπα της εποχής Θάτσερ, δηλαδή όλα αυτά που βρέθηκαν στο στόχαστρο των Monty Pythons, αλλά χωρίς, βεβαίως, την ακραία ανατρεπτική ματιά τους, το αναρχικό πνεύμα τους.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ: Μετά από μία θεαματική ληστεία κοσμημάτων, όπου όλα φαίνονται να έχουν πάει ρολόι, τα διαφορετικά σχέδια των μελών της συμμορίας για τη μοιρασιά έχουν απρόσμενα αποτελέσματα…
Chinatown
Φιλμ νουάρ, αμερικανικής παραγωγής του 1974, σε σκηνοθεσία Ρόμαν Πολάνσκι, με τους Τζακ Νίκολσον, Φέι Ντάναγουεϊ, Τζον Χιούστον, Ντάινα Λαντ, Τζον Χίλερ, Πέρι Λόπεζ κ.ά.
Το αριστούργημα του Ρομάν Πολάνσκι και μία από τις καλύτερες και μεστές ταινίες όλων των εποχών, με έναν αξεπέραστο Τζακ Νίκολσον, ξαναβγαίνει στους κινηματογράφους, σε νέες ψηφιακές κόπιες.
Ο Πολάνσκι, στην πιο δημιουργική στιγμή της ζωής του, έχοντας ένα καυτό σενάριο από τον σπουδαίο Ρόμπερτ Τάουνι, εφορμά προς την αμερικανική βιομηχανία ονείρων και τον άκρατο καπιταλισμό, γκρεμίζοντας το σκηνικό ευδαιμονίας το οποίο υπερπροβλήθηκε και κατέκτησε τον πλανήτη, κάτι που απ’ ό,τι φαίνεται δεν του συγχωρήθηκε ποτέ. Η ατάκα του “ ολιγάρχη” διεστραμμένου Τζον Χιούστον «φυσικά και είμαι σεβαστός. Πολιτικοί, άσχημα κτίρια και πόρνες, όλοι γίνονται σεβαστοί αν αντέξουν για αρκετό χρονικό διάστημα…» θα μπορούσε να συνοψίσει αυτό τον ποταμό ιδεών, νοημάτων και συμπερασμάτων για τους κρατούντες και το σύστημα διακυβέρνησης των ΗΠΑ.
Η ιστορία βασίζεται σε ένα αληθινό σκάνδαλο που είχε σημειωθεί στο Λος Άντζελες του 1930 κι ενώ είναι πρόσφατο το γουότεργκεϊτ. Ένα σκάνδαλο που είχε να κάνει με την αρπαγή γης και νερού, μία συνηθισμένη πρακτική παραγωγής πλούτου στην Αμερική, στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα («ή θα φέρεις το νερό στην πόλη ή την πόλη στο νερό…»).
Ο Πολάνσκι, μαζί με τον Τάουνι, δεν αφήνουν τίποτα όρθιο και μιλάνε για όλα τα κακώς κείμενα στις ΗΠΑ. Την απληστία, ως βασικό εργαλείο του οικονομικού συστήματος, τη διαφθορά των πολιτικών και το σφιχτό δέσιμό τους με τους ολιγάρχες και το έγκλημα, την ανυπαρξία δικαιοσύνης, θεσμικής και μη, την κυριαρχία της διαστροφής στην υψηλή κοινωνία…
Όμως, ο Πολάνσκι δεν αρκείται σε αυτά τα ουκ ολίγα και προχωρά, σεβόμενος το είδος που διέπρεψαν θηρία του κινηματογράφου, υπηρετώντας το φιλμ νουάρ σε κορυφαία επίπεδα. Με απίστευτη μαεστρία και ασυνήθιστη ακρίβεια ξετυλίγει το κουβάρι της υπόθεσής, καθώς η ιστορία απαιτεί την αμέριστη προσοχή του θεατή και συνδυάζοντας το πολιτικό σκάνδαλο, με το ερωτικό στοιχείο, τους δευτερεύοντες και πολύτιμους χαρακτήρες και τα επιμέρους σχόλια, τα λέει όλα και κυρίως τα κινηματογραφεί άψογα. Και φυσικά ξεχωριστό είναι ακόμη και το φινάλε, καθώς εν αντιθέσει με τον Τάουνι, ο Πολάνσκι προτίμησε ένα τέλος που δεν είναι λυτρωτικό, σε γεμίζει θλίψη και αφήνει ερωτηματικά, επηρεασμένος από τη δική του ψυχολογία, αλλά και συνάμα προφητικό για όσα θα συμβούν τις επόμενες δεκαετίες στην Αμερική.
Τα πλάνα, οι εθιστικές σεκάνς, η δημιουργική φωτογραφία, που χτυπά στην αντίθεση των ονειρικών εικόνων της ομορφιάς του Λος Άντζελες, με αυτό που κρύβεται από κάτω, η μουσική του Γκόλτσμιθ, αλλά και οι ερμηνείες φτιάχνουν αυτό που χωρίς υπερβολές χαρακτηρίζεται το “ απόλυτο αριστούργημα”.
Ο Τζακ Νίκολσον, κάνει μία από τις καλύτερες ερμηνείες του στο ρόλο του μοναχικού ντετέκτιβ, ως συνέχεια του θρυλικού Χάμφρεϊ Μπόγκαρντ, χωρίς ωστόσο να τον μιμείται, η Φέι Ντάναγουεϊ είναι η απόλυτη φαμ φατάλ και ο Τζον Χιούστον, το διασκεδάζει, όπως απαιτεί ο χαρακτήρας που υποδύεται.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ: Ο Τζέικ, ιδιωτικός ντετέκτιβ με ειδίκευση στις υποθέσεις μοιχείας, προσλαμβάνεται από μια γυναίκα που του συστήνεται ως, Έβελυν Μόλρεϊ να παρακολουθήσει το σύζυγο της, υπεύθυνο για την κατασκευή του συστήματος ύδρευσης της πόλης, για τον οποίο έχει υποψίες ότι διατηρεί εξωσυζυγικές σχέσεις. Ο Τζέικ τον ακολουθεί και διαπιστώνει ότι όντως την απατά με μια νεαρή κοπέλα. Η υπόθεση όμως περιπλέκεται όταν ανακαλύπτει ότι έχει προσληφθεί από άλλη γυναίκα. Όταν αργότερα ο Μόλρεϊ βρίσκεται νεκρός, ο Τζέικ διαπιστώνει ότι έχει εμπλακεί σε μια υπόθεση συνωμοσίας που σχετίζεται με το σύστημα παροχής νερού στην πόλη του Λος Άντζελες…
