Τα τρία δευτερόλεπτα.

Ηταν ένα μυστικό που δεν το είχε εκμυστηρευθεί σε κανένα.
Πώς να το πράξει άλλωστε αφού, αν το έλεγε, το πρώτο πράγμα που θα του πρότειναν θα ήταν να πάει να κοιτάξει κανένα ψυχίατρο.
Ασε που δεν μπορούσε σε καμία περίπτωση να πει και τον τρόπο που ανακάλυψε πως είχε αυτήν την υπερφυσική δυνατότητα δηλαδή, να γίνεται αόρατος και να ίπταται χωρίς καμία δυσκολία.
Ο Μανιός πάντα ήταν αδύναμος χαρακτήρας. Δεν άντεχε τη μεγάλη πίεση και τα προβλήματα και μέσα στις όποιες δυσκολίες του, έκανε το απονενοημένο εκείνο το βράδυ. Βγήκε στο μπαλκόνι του πέμπτου ορόφου της οδού Βορρά και πήδηξε. Κατά την πτώση του, στην ανέλπιστη προσπάθεια των νευρώνων του εγκεφάλου του για επιβίωση, προτάθηκε το στήθος, ορθώθηκαν οι ώμοι, άνοιξε τα χέρια του και ανέβασε το πηγούνι του ψηλά!
Πετούσε!!
Μα το Θεό πετούσε!!
Δεν πίστευε στα μάτια του!!
Διέσχιζε τους δρόμους στο ύψος της κορυφής των δένδρων περίπου στο ύψος του τρίτου ορόφου των πολυκατοικιών, χωρίς καμία δυσκολία και χωρίς να τρομάζει κάποιους από τους περιπατητές, άρα ήταν σίγουρος πως δεν τον έβλεπαν!!
Άγγιξε το έδαφος με άνεση στη συμβολή των οδών Βυζάντιου και Μάρτενς και αμέσως ψηλάφιζε  το σώμα του να δει αν όλο τούτο ήταν αληθινό.
Μια κυρία τον ρώτησε αν ήταν καλά..
Αρα τον έβλεπε!! Οταν πατούσε στο έδαφος ήταν ορατός !
Από τότε ο Μανιός, έκανε συχνές εναέριες βόλτες και η ζωή του άλλαξε. Εβλεπε τον κόσμο αλλιώς, γιατί από εκεί μελετούσε την προσπάθεια που κατέβαλαν καθημερινά οι άνθρωποι για την επιβίωσή τους. Συχνά ακολουθούσε γνωστούς του που νόμιζε πως είχαν άνετη ζωή, αλλά έβλεπε τελικά πως όλοι είχαν τον δικό τους Γολγοθά ν’ αντιμετωπίσουν. Εβλεπε πως παρόλά τα προβλήματα τους, είχαν το αποκούμπι των δικών τους ανθρώπων, είχαν τα παιδιά τους, είχαν τέλος πάντων μια ζεστή αγκαλιά που τους επέστρεφε στο χαμόγελο.
Συνειδητοποίησε τι ανοησία πήγε να κάνει εκείνο το βράδυ, και πως η τύχη με την υπερφυσική του δυνατότητα κυριολεκτικά τον έσωσε την τελευταία στιγμή.
Εκεί λοιπόν που ο Μανιός βρισκόταν πριν στο αδιέξοδο, τώρα βάλθηκε να βοηθά όσους μπορούσε! Μάθαινε τα προβλήματά τους μέσα από την ιπτάμενη παρακολούθηση και μετά τους πλησίαζε δίδοντας τους συμβουλές, λέγοντας τους πόσο όμορφη είναι η ζωή και μαρτυρώντας τους όμορφα κρυφά μέρη, κοντά στην πόλη, που είχε βρει κατά την ασταμάτητη εναέρια του παρακολούθηση.
Τρομακτικός θόρυβος.
Θρύψαλα κόκκαλα, σάρκα σκορπισμένη στο πεζοδρόμιο της οδού Βορρά, σε μια λίμνη αίματος το άψυχο κορμί του Μανιού…
Μα πώς είναι δυνατόν όλα αυτά που έδωσαν λύση στα προβλήματά του, να τα σκέφτηκε τελικά στα τρία δευτερόλεπτα της πτώσης του;
Πώς χώρεσαν όλα αυτά σε τρία δευτερόλεπτα;
Τόσα χρόνια ζωής πριν, τόσες ημέρες, τόσες ώρες -αλίμονο- δεν έβρισκε τον χρόνο να τα σκεφτεί;
Κι η μάνα του;
*E-mail : eurohania@yahoo.gr