Η ιδέα του κειμένου, δεν είναι δική μου. Αφορά τον Ζακ Κωστόπουλο, αλλά ως αφορμή…
Η αιτία μου είναι το ότι, αναφέρεται κύρια, η θέση, οι θέσεις οι ανθρωπιστικές και ωραίες, της δικής μας.
Της δικής μας σημαντικής συγγραφέα, που τιμά τη νήσο και τη γραφή. Της Μάρως Δούκα!
Σ’ αυτές τις σκέψεις θέλω να εστιάσω.
Η κα Δούκα είναι καλεσμένη στο ραδιόφωνο, με την ευκαιρία της αρχής της Δίκης, για τη δολοφονία, το ειδεχθέστατο τέλος με λιντσάρισμα του δύστυχου παιδιού.
Σήμερα, χθες, δηλαδή από σήμερα που γράφω Πέμπτη, στο Κακουργιοδικείο Αθηνών… θα ζωντανέψουν πάλι τα εγκληματικά καθέκαστα, κι οι θλιβερές παθογένειες μιας κοινωνίας, εν πολλοίς αδιάφορης… δυστυχώς στη συντελούμενη αδικία.
«Τα αποκρουστικά πράγματα που τα κουβαλούμε μέσα μας…
Σας καλώ, να τα πετάξουμε!
Γιατί, ο φασισμός, δεν τελείωσε ποτέ, αλλα ο πιο επικίνδυνος, είναι ο καθημερινός φασισμός.
Το παθητικό, και το άβουλο, όπως ο κόσμος που παρακολουθούσε, χωρίς να αντιδρά…», Μ.Δ.
Εδειξε λοιπόν η συγγραφέας με συγκίνηση, την αγάπη της για τον άνθρωπο, και το καθήκον μας να αντιταχθούμε πρόθυμοι, ανήσυχοι συγκλονισμένοι, στον τραχύ εκχυδαϊσμό, που διαρκώς διαπιστώνεται…
Τον εχθρικό, μνησίκακο τρόπο δηλαδή, που αντιδρούν οι πολλοί, δυστυχώς, στη διαφορετικότητα…
Την κοινωνική, ατομική ζωή, την ερωτική ζωή, τα ιδιώματα, τις ιδέες, τις συνήθειες , τον ψυχισμό…
Είναι γνωστά τα “πανάσχημα γεγονότα” επιθετικής συμπεριφοράς σε όσους είναι, ή αισθάνονται διαφορετικοί… Υποκρισία και ρηχότητα, συντηρούν μια κακότητα, με φοβέρες, νταηλίκια και τρομοκρατία, που “λαβώνει” και λαβώνει ποικιλοτρόπως τους συνανθρώπους μας. Οσους “κινούνται” οριακά, ή και εκτός της κρατούσας αντίληψης, που γίνεται “κραταιά” και αδυσώπητη, με τα … νομιμόφρονα στερεότυπα αιώνων ανελέητα για το διαφορετικό, αθώο όμως για το σύνολο…
Αθώο στο σύνολο… Κι αυτό πρέπει να είναι το κυρίαρχο κριτήριο, για να δείχνουμε τουλάχιστον τον σεβασμό μας, στο ΑΛΛΟ!!
